Od jakiegoś czasu zauważyłam, że bardzo przyciągają mnie do siebie książki iberoamerykańskich autorów. Jeszcze niedawno pisałam o fantastycznej książce Carlosa Fuentesa, a już zdążyłam odkryć kolejnego meksykańskiego pisarza - przedstawiciela realizmu magicznego. Nie da się ukryć, że hiszpańskojęzyczni autorzy są swego rodzaju specjalistami od realizmu magicznego. No bo czy takich elementów nie znajdujemy w twórczości niedawno zmarłego Marqueza, Carlosa Ruiza Zafóna, wcześniej przytoczonego Fuentesa czy Cortázara? Pod tym względem moim zdaniem dorównuje im jedynie Bułhakow. Juan Ruflo napisał co prawda cieniutką książkę, ale z pewnością warto na nią zwrócić uwagę.
Juan Preciado przybywa do miasteczka Comala, spełniając prośbę umierającej matki. Jego wizyta wiąże się z zamiarem poznania ojca. Jednakże na swojej drodze zastaje martwe, porzucone przez mieszkańców, miasteczko. Historię ojca, a także jego śmierci, poznaje od dziwnych zjaw, które sprawiają, że ciężko jest odróżnić prawdę od złudzenia. Okazuje się, że jego ojciec - Pedro Paramo - był feudalnym panem, który rządził w Comali twardą ręką i nie stronił od kobiet. Na tle opowieści przetacza się krwawa rewolucja i dramaty mieszkańców miasteczka, którzy muszą stawić czoło nieuniknionej śmierci.
Mimo małej objętości, w książce jest wiele burzliwych wątków. Mamy tu spory o władzę, motywy dyktatury, wzmiankę o rewolucji meksykańskiej, sąsiedzkie waśnie czy ciągle przewijający się temat śmierci. Powieść jest niczym senna mara: ciężko odróżnić co należy do przeszłości, a co do teraźniejszości, co jest rzeczą namacalną, a co zwykłym złudzeniem. Opowieści mieszkańców Comali są niedokończane i urywane. Często też wydarzenia nie są przedstawiane w kolejności chronologicznej. Czytelnik przeskakuje z jednego wątku na drugi, a jednak można się połapać, o co chodzi w historii miasteczka. Tytułowa postać - Pedro Paramo - jest najciekawszą i najbardziej intrygującą postacią. Jest to mężczyzna pewny siebie, nieokrzesany, grzeszny, ale mający swe własne zdanie. Wzbudza nie tyle sympatię, a ciekawość - od razu można odczuć, że jest on człowiekiem perswazyjnym. Warto zwrócić uwagę na relację między nim, a jego synem Miquelem, do którego nie żywił ojcowskich uczuć. Równie interesujące są postaci poboczne, m. in. lokalny ksiądz ojciec Reneteria, który sprzeciwia się zbawieniu duszy Paramo.
Klimat powieści przytłacza, gdyż motyw śmierci jest w niej bardzo odczuwalny. Duchy, groby, umieranie to główne urozmaicenia książki, które dodatkowo podkreślają ponury los miasteczka. Pozostali, martwi mieszkańcy zajmują się tu bowiem jedynie lamentowaniem i biernym czekaniem na lepszy los.
Pedro Paramo to powieść, którą naprawdę warto przeczytać. Podobno to właśnie nią zainspirował się Gabriel Garcia Marquez przy pisaniu Stu lat samotności. Ta z pozoru krótka książeczka niesie za sobą wiele wartości.

Od jakiegoś czasu zauważyłam, że bardzo przyciągają mnie do siebie książki iberoamerykańskich autorów. Jeszcze niedawno pisałam o fantastycznej książce Carlosa Fuentesa, a już zdążyłam odkryć kolejnego meksykańskiego pisarza - przedstawiciela realizmu magicznego. Nie da się ukryć, że hiszpańskojęzyczni autorzy są swego rodzaju specjalistami od realizmu magicznego. No bo czy...