Moje spotkanie z kolejnym tomem powieści Silvany De Mari było dość dziwne. O tyle dziwne, że od przeczytania trzech poprzednich tomów upłynęło tak wiele czasu, że już prawie nie pamiętałam niektórych wątków. Wszak minęło nie mniej jak trzy lata. Jednak w miarę czytania kolejnych rozdziałów, z wolna powracałam do porzuconego już tak dawno Daligar, do Jutrzni, która tak bardzo różniła się od Juny z poprzednich części. Niezwykle silna, bohaterska królowa rozpacz po śmierci swego męża, ostatniego, najpotężniejszego elfa stara się uciszyć białym serem miodem. Nie miałam problemu z ponownym wczuciem się w sytuację, a sposób narracji autorki i kolejne strony tej powieści wydobywały z mojej pamięci coraz to nowe fakty. Tym razem akcja (chociaż ściśle powiązana z Jutrznią i jej dziećmi) nie koncentrowała się głównie na nich - Silvana zdecydowała się na osadzenie w jej centrum Inskaya, króla rodu karłów. Losy postaci w przedziwny sposób łączą się ze sobą, przenikają, a ich dynamiczny charakter potrafi ucieszyć i zadziwić. To jedna z tych powieści, które zostają w myślach na długo - jeśli nie na zawsze. Faktem jest, że od chwili lektury tej magicznej serii odruchowo szukam we włosach mijanych na ulicy ludzi złotych pasemek...

Moje spotkanie z kolejnym tomem powieści Silvany De Mari było dość dziwne. O tyle dziwne, że od przeczytania trzech poprzednich tomów upłynęło tak wiele czasu, że już prawie nie pamiętałam niektórych wątków. Wszak minęło nie mniej jak trzy lata. Jednak w miarę czytania kolejnych rozdziałów, z wolna powracałam do porzuconego już tak dawno Daligar, do Jutrzni, która tak...