Jeszcze jakiś czas temu uważałem, że idiotyzmem jest to, co się stało przyczyną zbrodni. Naszego bohatera po prostu raziło słońce, więc... pociągnął za spust.
To małe niedopracowanie MNIE ogromnie raziło w oczy, ale czy to powód do tego, żeby strzelać do autora...?
Byłoby to przecież... głupie.

Klucz tkwi chyba w klimacie, który aż ocieka słońcem i dusznością. Nawet czuwaniu przy trumnie matki towarzyszyło oślepiające oświetlenie żarówki. Nawet ściany były tam białe, aby spotęgować jej oślepiającą moc. Nawet asfalt, wzdłuż którego szedł żałobny kondukt okazał się świetnie odbijać promienie słoneczne prosto w oczy.

Camus chciał chyba udowodnić, że nawet tak błahy czynnik jak słońce, ale w nieznośnym natężeniu, może w końcu doprowadzić człowieka do irracjonalnego zachowania. Oczywiście jest to zbyt mało prawdopodobne, aby można było się tym usprawiedliwiać w sądzie, ale każdy mimo to chyba by spróbował.
No właśnie... okazuje się, że są i tacy, którzy by tego nie robili.

Ludzie, chcąc osądzić innych ludzi, sprowadzają pobudki nimi kierujące do bardzo prostych motywów. Podczas gdy czynników warunkujących ludzkie zachowanie jest niezliczenie wiele, a ludzie nie są w stanie ich wszystkich ogarnąć, więc nigdy nie staną się nieomylni w sądzeniu innych.

Fenomen tej książki polega (moim zdaniem) na tym, że obnaża ona niekompetencję ludzi do sprawiedliwego wymierzania sprawiedliwości.

Jeszcze jakiś czas temu uważałem, że idiotyzmem jest to, co się stało przyczyną zbrodni. Naszego bohatera po prostu raziło słońce, więc... pociągnął za spust.
To małe niedopracowanie MNIE ogromnie raziło w oczy, ale czy to powód do tego, żeby strzelać do autora...?
Byłoby to przecież... głupie.

Klucz tkwi chyba w klimacie, który aż ocieka słońcem i dusznością. Nawet...