Czyta się tak samo dobrze jak pierwszą Delilah, pod względem czucia emocji nawet trochę lepiej, a pod względem wartości bez porównania lepiej. To właśnie zwróciło moją uwagę, przez to pomyślałam że większość kobiet powinna ją przeczytać (niezależnie od preferencji).

Ważne kwestie które pojawiają się na drugim albo i trzecim planie, jak: świadomość czy raczej jej brak w przypadku własnych potrzeb, tkwienie w związkach „z przyzwyczajenia, z rozpędu”, spełnianie oczekiwań innych kosztem samej siebie, wychowanie i otoczenie kulturowe, które wtłacza w schematy uniemożliwiając/ograniczając odczuwanie przyjemności i szczęścia. Te wątki pojawiają się jako pewne uzupełnienie czy wynik tego co dzieje się na głównej warstwie, nie stanowią głównej osi, nie są napiętnowane przez większość książki, sa nieinwazyjne, a jednocześnie opisują zdecydowaną większość kobiet - szczególnie z pokoleń naszych matek i babć, starszego rodzeństwa, tych z mniejszych miast i wsi - kobiet które poświęcają siebie dla innych. Kobiet które nie mają szczęścia by mieć odpowiednie wsparcie albo skutecznie same od niego się odcinają, skupione na zadowalaniu innych a nie siebie.

Właśnie przez to jej wartość góruje nad pierwszą częścią i przez to każda dziewczyna powinna ją przeczytać.

(Oby tylko PL tłumaczenie nie pozbawiło jej mocy)

Czyta się tak samo dobrze jak pierwszą Delilah, pod względem czucia emocji nawet trochę lepiej, a pod względem wartości bez porównania lepiej. To właśnie zwróciło moją uwagę, przez to pomyślałam że większość kobiet powinna ją przeczytać (niezależnie od preferencji).

Ważne kwestie które pojawiają się na drugim albo i trzecim planie, jak: świadomość czy raczej jej brak w...

Chyba każdy z nas ma takie książki, do których nie potrafi podejść obiektywnie. „Astrid Parker doesn’t fail” jest dla mnie jedną z nich. Przejrzałam się w niej i zobaczyłam fragmenty siebie. Punkty styczne, których nie mogłam zignorować. I kolejne potwierdzenie, że to właśnie dlatego kocham czytać.

Ashley Herring Blake prowadzi nas przez losy Astrid, siostry przyrodniej Delilah Green, oraz Jordan. Połączone jednym przypadkowym spotkaniem kobiety zostają wrzucone do okoliczności, których się nie spodziewały, ale które stają się podstawą ich wzajemnej wrogości. Stopniowo jednak, gdy opada kurz, a na stole pojawia się coraz więcej kart, początkowe negatywne nastawienie zanika, ustępując zrozumieniu i… pożądaniu.

Kocham książki, w których możemy obserwować przemianę postaci, towarzyszyć im w odkrywaniu siebie i robieniu rzeczy, o które nawet się nie podejrzewały. Astrid i Jordan przeszły pełną wybojów drogę – każda z nich tak odmienną od tej, którą kroczyła druga. Złamane serce. Perfekcjonizm. Strach przed zmianą. Walka o swoje. Śmiech. Płacz. Złość. Emocje wylewające się z ciała, wreszcie znajdujące ujście. Upadek na dno. Stanięcie po swojej stronie. Coś nowego. Wymieszane stworzyły poruszającą kompozycję, która wzrusza, bawi i sprawia, że książka jest nieodkładalna.

Istotną część w „Astrid Parker doesn’t fail” stanowi odkrywanie swojej orientacji seksualnej. Uważam, że to ważny i potrzebny głos w literaturze, zdecydowanie za rzadko wybrzmiewający w powieściach dla dorosłych. Autorka podchodzi do niego w przepiękny sposób – lekko i po prostu naturalnie. Nie oznacza to, że wszystko jest proste i idealne – zdecydowanie nie, ale nie można odmówić tej reprezentacji autentyczności. Autentyczność zresztą jest charakterystyczna dla osób bohaterskich kreowanych przez Ashley Herring Blake i zawsze mnie zachwyca. Kocham ewolucję, jaką przechodzą Astrid i Jordan – to, że nie tylko odkrywają, czego pragną, ale i pozwalają sobie na to.

Astrid, pokazałaś mi, że nigdy nie jest za późno. By poznać siebie. Zmienić coś, co wydawało się niemożliwe do zmiany. W tak wielu rzeczach mnie utwierdziłaś. Ale i dałaś odwagę, pokazując nowe ścieżki. Dziękuję.

Chyba każdy z nas ma takie książki, do których nie potrafi podejść obiektywnie. „Astrid Parker doesn’t fail” jest dla mnie jedną z nich. Przejrzałam się w niej i zobaczyłam fragmenty siebie. Punkty styczne, których nie mogłam zignorować. I kolejne potwierdzenie, że to właśnie dlatego kocham czytać.

Ashley Herring Blake prowadzi nas przez losy Astrid, siostry przyrodniej...

Szczerze mówiąc, to pierwsza część tej serii podobała mi się bardziej. Tutaj od początku miałam niestety wrażenie, że za wiele się nie dzieje. Dopiero jakoś w połowie poczułam, że akcja mnie zaintrygowała i chciałam wiedzieć, co będzie dalej. Oczywiście wiem, że jest to slowburn romance i nic wielkiego nie powinno się wydarzyć od początku, ale chociaż jakakolwiek akcja, która zatrzyma czytelnika powinna tutaj się pojawić. Słodki romans, gdzie kilka razy się wzruszyłam, ale też miałam ochotę rzucić książką. W tych historiach podoba mi się to, że ludzie potrafią ze sobą rozmawiać. Niestety często tak jest, że w romansach dorosłe osoby unikają trudnych rozmów i niewygodnych konfrontacji. W książkach tej autorki prędzej czy później do takich konwersacji dochodzi, więc totalnie na plus. Zakończenie tej książki bardzo przypomina mi „Delilah Green Doesn’t Care”, więc podejrzewam, że to jakiś charakterystyczny ruch autorki. Sceny erotyczne nie są napisane w obrzydliwy sposób, są subtelne i nie ma się poczucia, że trzeba je szybko ominąć.

Szczerze mówiąc, to pierwsza część tej serii podobała mi się bardziej. Tutaj od początku miałam niestety wrażenie, że za wiele się nie dzieje. Dopiero jakoś w połowie poczułam, że akcja mnie zaintrygowała i chciałam wiedzieć, co będzie dalej. Oczywiście wiem, że jest to slowburn romance i nic wielkiego nie powinno się wydarzyć od początku, ale chociaż jakakolwiek akcja,...

Bardzo dobrze napisana książka, ciutkę za mało reszty 'sabatu', natomiast połyka się tę część tak samo szybko.

Bardzo dobrze napisana książka, ciutkę za mało reszty 'sabatu', natomiast połyka się tę część tak samo szybko.

Równie wciągająca historia co w części pierwszej. Polecam z całego serca.

Równie wciągająca historia co w części pierwszej. Polecam z całego serca.