Nie umiem wystawić oceny w punktach. To są reportaże z getta warszawskiego pisane przez naocznego świadka, do tego świetnie władającego piórem. Więc nie można się oderwać, a jednocześnie czytelnik jest coraz bardziej przerażony, aż do ostatniego reportażu o dzieciach w getcie. Moim zdaniem trzeba przeczytać. Żeby nie zapomnieć.

Nie umiem wystawić oceny w punktach. To są reportaże z getta warszawskiego pisane przez naocznego świadka, do tego świetnie władającego piórem. Więc nie można się oderwać, a jednocześnie czytelnik jest coraz bardziej przerażony, aż do ostatniego reportażu o dzieciach w getcie. Moim zdaniem trzeba przeczytać. Żeby nie zapomnieć.

Akcja książki dzieje się przed akcją likwidacyjną (lato 1942),więc nie znajdziemy w niej reportażu z tego wydarzenia.
Reportaże mają zróżnicowany poziom i nie są powiązane ze sobą, więc możemy je czytać w dowolnej kolejności. Niektóre mi się dłużyły. Najbardziej zaś podobała mi się Księga Parówki i od niej proponuję zacząć.

Akcja książki dzieje się przed akcją likwidacyjną (lato 1942),więc nie znajdziemy w niej reportażu z tego wydarzenia.
Reportaże mają zróżnicowany poziom i nie są powiązane ze sobą, więc możemy je czytać w dowolnej kolejności. Niektóre mi się dłużyły. Najbardziej zaś podobała mi się Księga Parówki i od niej proponuję zacząć.

Z wikipedii: "Reportaż - Gatunek publicystyczno-literacki, przedstawia rzeczywiste zdarzenie i towarzyszące mu okoliczności." I o tym jest ta książka. Na ile subiektywne ? Nie wiem.

Z wikipedii: "Reportaż - Gatunek publicystyczno-literacki, przedstawia rzeczywiste zdarzenie i towarzyszące mu okoliczności." I o tym jest ta książka. Na ile subiektywne ? Nie wiem.