Edyta Stein - święta Teresa Benedykta od Krzyża, urodzona 12 października 1991 roku we Wrocławiu. Niemka, Żydówka, karmelitanka bosa. Doktor filozofii. Gdyby nie prześladowania Żydów w Niemczech lat 30 XX wieku - profesor filozofii (pracę habilitacyjną miała skończoną). Wybitna uczennica Edmunda Husserla, naukowo - w pracy doktorskiej - zajmująca się problemem wczucia.
"Dzieje pewnej rodziny żydowskiej" są próbą autobiografii. Piszę - "próbą", gdyż jest to praca, niestety, nieukończona, po wtóre - pewne wątki (nawrócenie, wstąpienie do Karmelu w Kolonii) pojawiają się, ale są potraktowane pobieżnie, z racji tego, że pochodzą ze skróconej, innej pracy Edyty.
Książka jest dość obszerna, liczy ponad 600 stron. Czyta się ją od pierwszej stronicy niezwykle dobrze. Edyta Stein miała niebywały talent literacki - oprócz wielu, wielu innych talentów. Opisuje w swojej autobiografii dzieje rodziny ojca, matki, swoje - czasy pobytu we Wrocławiu, w tym: studia na dzisiejszym Uniwersytecie Wrocławskim, potem - pobyt w Getyndze i na Morawach, gdzie pracowała jako pielęgniarka w czasie I wojny światowej z ramienia Czerwonego Krzyża. Książka kończy się testamentem Edyty i bardzo krótkim wspomnieniem jej rodzonej siostry.
Polecam tę niezwykła pozycję wszystkim - zarówno wierzącym, jak i niewierzącym/agnostykom, tym, którzy słyszeli o Edycie, jak i tym, którzy spotykają się z nią po raz pierwszy. Owocnej, dobrej lektury!

Edyta Stein - święta Teresa Benedykta od Krzyża, urodzona 12 października 1991 roku we Wrocławiu. Niemka, Żydówka, karmelitanka bosa. Doktor filozofii. Gdyby nie prześladowania Żydów w Niemczech lat 30 XX wieku - profesor filozofii (pracę habilitacyjną miała skończoną). Wybitna uczennica Edmunda Husserla, naukowo - w pracy doktorskiej - zajmująca się problemem...

Obszerna ksiazka(ok 400 stron),jednak napisana bardzo ciekawie. Aż chce się czytać kolejne strony. Bardzo wciągająca

Obszerna ksiazka(ok 400 stron),jednak napisana bardzo ciekawie. Aż chce się czytać kolejne strony. Bardzo wciągająca

Napisane po dojściu Hitlera do władzy. Pierwsze 150 stron ciężko mi się czytało. A dalej też różnie bywało. No cóż - uczennica Husserla :). Jednak trudniejsze fragmenty rekompensuje np. czytanie o czasach studenckich itp. Wrocław, Karkonosze, Getynga, Hranice - jako sanitariuszka podczas I wojny. Nie ma tu sensacji, raczej żmudna historia rodzinna.
Mam wrażenie jakby autorka kochała Niemcy.

Napisane po dojściu Hitlera do władzy. Pierwsze 150 stron ciężko mi się czytało. A dalej też różnie bywało. No cóż - uczennica Husserla :). Jednak trudniejsze fragmenty rekompensuje np. czytanie o czasach studenckich itp. Wrocław, Karkonosze, Getynga, Hranice - jako sanitariuszka podczas I wojny. Nie ma tu sensacji, raczej żmudna historia rodzinna.
Mam wrażenie jakby...

Postać Edyty Stein znana mi jest odkąd wprowadziłem się do Wrocławia (mieszkam niedaleko jej domu),ale długo zabierałam się do jej biografii. Gdy się udało, spośród dostępnych wybrałem tą, która została spisana przez nią i ani przez chwilę nie żałowałem. Napisana lekko, bez przesadnego wdawania się w szczegóły, ukazuje Edytę jako kobietę czerpiącą z życia pełnymi garściami, zaangażowaną zarówno w życie rodzinne, towarzyskie, naukowe, a w końcu także religijne. Wprawdzie brakuje tu najbardziej interesującego mnie etapu jej życia - pracy z Husserlem, związanym z nią poszukiwania prawdy aż do odkrycia jej pełni w Bogu - to po skończeniu książki zatęskniłem za Edytą. Mam też nieodparte przeczucie, że jest to początek autentycznej przyjaźni z świętą Kościoła Katolickiego.

Postać Edyty Stein znana mi jest odkąd wprowadziłem się do Wrocławia (mieszkam niedaleko jej domu),ale długo zabierałam się do jej biografii. Gdy się udało, spośród dostępnych wybrałem tą, która została spisana przez nią i ani przez chwilę nie żałowałem. Napisana lekko, bez przesadnego wdawania się w szczegóły, ukazuje Edytę jako kobietę czerpiącą z życia pełnymi...

Piękna rzecz. Nie wiem, co bardziej podziwiać, pamięć Edyty czy jej umiłowanie prawdy, nakazujące wspominać osoby, miejsca i zdarzenia w sposób możliwie wyczerpujący, szczegółowy, wręcz drobiazgowy. O dziwo, w niczym to nie przeszkadza ani nie powoduje znużenia, wręcz przeciwnie, precyzja, jasność i logika wywodu czynią lekturę wielką przyjemnością.

Piękna rzecz. Nie wiem, co bardziej podziwiać, pamięć Edyty czy jej umiłowanie prawdy, nakazujące wspominać osoby, miejsca i zdarzenia w sposób możliwie wyczerpujący, szczegółowy, wręcz drobiazgowy. O dziwo, w niczym to nie przeszkadza ani nie powoduje znużenia, wręcz przeciwnie, precyzja, jasność i logika wywodu czynią lekturę wielką przyjemnością.