„Jedenaście lat wcześniej obserwowały z pokładu innego parowca, jak zza horyzontu wyłania się nieznany ląd. Teraz tamto niegdyś obce miejsce było jedynym domem, jaki znały. Wybrzeże (japońskie),które rozpościerało się przed ich oczyma, było nieznanym lądem.”

Warto sięgnąć po książkę, wiele się z niej dowiedziałam, zainteresowała i w dużym stopniu wciągnęła. Janice P. Nimura dołożyła wszelkich starań, aby dać pełen obraz życia trzech, a właściwie czterech kobiet, potraktowała sprawę w sposób pełen i wyczerpujący. Chociaż muszę przyznać, że momentami czułam się przeładowana informacjami, bez których tak naprawdę mogłabym się obejść, zupełnie jakby autorka miała kłopot z odrzuceniem nadmiarowego materiału. Przeszkadzało to w intensywniejszym podejściu do przygody czytelniczej, tym bardziej, że niektóre istotne z punktu widzenia historii aspekty, na których rozwinięcie liczyłam, zostały potraktowane w mniej komplementarny sposób. Jednak nie ulega wątpliwości, że publikacja zawiera sporo ciekawych informacji, logicznie ułożonych i atrakcyjnie przedstawionych. Nie zabrakło kilku zdjęć, które silniej połączyły z bohaterkami.

Niesamowite emocje towarzyszyły mi, kiedy uświadamiałam sobie, jak wiele musiały przejść młode japońskie dziewczyny, oderwane od własnej ojczyzny, kultury i bliskich, a rzucone w skrajnie odmienną amerykańską rzeczywistość. Zadziwiało mnie, jak radziły sobie z drobnymi sprawami, potrafiły ustalić nowy system wartości, nie wyrzekały się samurajskiego wykształcenia, nie załamywały się pod presją narzuconą przez cesarzową podczas krótkiej audiencji. Lata siedemdziesiąte dziewiętnastego wieku, japońskie kobiety pozbawione prawa do pobierania nauk nagle otrzymują przesłanie odbycia jej za granicą, w imię otwierającej się właśnie na Zachód ojczyzny. Autorka ciekawie przedstawiła tło polityczne, społeczne, kulturowe, a nawet atmosferę japońskich miast. Po omówieniu pierwszych lat epoki Meiji, „oświeconych rządów”, towarzyszących jej przemianach, przeszła do pacyficznego rejsu dziewcząt do San Francisco na parowcu „America”. Planowane dziesięcioletnie osiedlenie w amerykańskich rodzinach, otwarcie bram do edukacji, a potem kolejne etapy życia kobiet. Przekonajcie się, jak dychotomia kulturowa i społeczna wpłynęła na losy Sutematsu, Ume i Shige. Czy udało im się spłacić dług wobec kraju, zrealizować własne marzenia, pogodzić je z narzuconą misją? Poznajcie też niesamowitą i interesującą, aktywną i pomysłową Alice. W książce obecne przypisy, bibliografia i indeks.

https://bookendorfina.blogspot.com/2024/02/corki-samurajow.html

„Jedenaście lat wcześniej obserwowały z pokładu innego parowca, jak zza horyzontu wyłania się nieznany ląd. Teraz tamto niegdyś obce miejsce było jedynym domem, jaki znały. Wybrzeże (japońskie),które rozpościerało się przed ich oczyma, było nieznanym lądem.”

Warto sięgnąć po książkę, wiele się z niej dowiedziałam, zainteresowała i w dużym stopniu wciągnęła. Janice P....

Epoka samurajów zawsze mnie intrygowała. Początkowo myślałam, że królował wtedy konserwatyzm, a Japonia z rezerwą traktowała zachodnie mocarstwa.
Tymczasem w fascynującym reportażu o kilku dziewczętach wysłanych przez cesarzowa do Ameryki odkryłam zupelnie inne oblicze tamtej epoki. Rzeczywistości kasta samurajów i stworzony przez nią świat chyliła się ku upadkowi, a dekada spędzona w Stanach oznaczała nieobecnośc dziewczyn
w czasie głębokich przeian w rodzinnym kraju.
Oczywiście Japonia żywiła głęboką niechęć do Wielkiej Brytanii, ale Stany Zjednoczone mogłyby być wdzięcznym partnerem biznesowym. Około 7 dziewczat zostało wyselekcjonowanych do wyjazdu. Część z nich po roku wróciła, zaś reszta 7=8 lat poźniej. Miały po powrocie wykształcić nowoczesne kobiety, unowocześnić ich edukację.

Głowne bohaterki sa trzy : najmłodsza Ume Tsuda, Sutematsu Yamakawa, Shige Naga. Bardzo dobrze przedstawiono tło epoki, kontekst polityczno-gospodarczy, różnice kulturowe. Dziewczynki muszą sie dostosowac do innej lultury, uczyć obcego języka, przyswoic sobie dobre maniery. Początkowo naturalnymi sojusznikami byli cudzoziemscy studenci, w tej samej niekomfortowej sytuacji. Wiemy o perturbacjch z przydzieleniem im opiekunek/opiekunów w Ameryce. Mmo zalet takiego eksperymentu autorzy podkreślają poczucie obcości, tęsknotę i uczucie wykorzenienia, które nękały dziewczyny. Jakie będa miały możliwości rozwoju zawodowego po powrocie? Czy uda im się zrealizować marzenia, czy ugną się pod patriarchalnymi nakazami i zamienia karierę naukowa na małżeństwo i macierzyńskie obowiązki?

Epoka samurajów zawsze mnie intrygowała. Początkowo myślałam, że królował wtedy konserwatyzm, a Japonia z rezerwą traktowała zachodnie mocarstwa.
Tymczasem w fascynującym reportażu o kilku dziewczętach wysłanych przez cesarzowa do Ameryki odkryłam zupelnie inne oblicze tamtej epoki. Rzeczywistości kasta samurajów i stworzony przez nią świat chyliła się ku upadkowi, a...

Rok 1871 Japonia, trzy dziewczynki wychowane w tradycyjnych samurajskich rodzinach, decyzją cesarza wyruszają do Stanów Zjednoczonych, aby poznać jak żyją kobiety zachodu i tę wiedzę i doświadczenie przekazać Japonkom. Kiedy wrócą, za kilkanaście lat, ich celem będzie kształcenie kolejnych pokoleń japońskich dziewczynek. Dziewczynki wyruszyły w swą podróż życia bez znajomości języka ani kultury zachodu, wyrwane ze świata, który znały, same w obcym świecie. Jak łatwo się domyślić, to zetknięcie z „zachodem” będzie dla nich ogromnym wyzwaniem. Jak sobie poradzą, czy odnajdą swoje miejsce w jakże innym kulturowo świecie? Po latach, gdy wrócą do Japonii, nie będzie to już kraj jaki znały. Po przeszło dwustuletnim izolacjonizmie, Japonia weszła w erę Meiji czyli otwarcia kraju na zachód, głębokich przemian społecznych, politycznych, gospodarczych i kulturowych.
To opowieść o życiu Sutematsu Yamakawa, Shige Nagai i Ume Tsuda, trzech dziewczynek, nastolatek, kobiet, ale to także opowieść o Ameryce widzianej oczami córek samurajów i historia Japonii w „pigułce”...

(cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/photo/?fbid=846021260653994&set=a.530574228865367

Rok 1871 Japonia, trzy dziewczynki wychowane w tradycyjnych samurajskich rodzinach, decyzją cesarza wyruszają do Stanów Zjednoczonych, aby poznać jak żyją kobiety zachodu i tę wiedzę i doświadczenie przekazać Japonkom. Kiedy wrócą, za kilkanaście lat, ich celem będzie kształcenie kolejnych pokoleń japońskich dziewczynek. Dziewczynki wyruszyły w swą podróż życia bez...

W XIX wieku w Japonii, która dopiero otworzyła się na świat kilku mężczyznom udało się przekonać władze, że kształcenie dziewcząt też może być przydatne. W tamtych czasach Japończyk, który chciał się czegoś nauczyć udawał się do Stanów Zjednoczonych, postanowiono więc wysłać kilka dziewczynek do USA i tam je wykształcić. Wybrano pięć córek samurajskich w wieku od sześciu do czternastu lat i wysłano je na dziesięć lat do Ameryki przykazując im, że mają pilnie się uczyć, aby po powrocie kształcić inne dziewczynki.
Dwie musiały szybko wrócić do Japonii, ale dla trzech najmłodszych rozpoczął się wtedy najciekawszy okres życia.
Starały się sprostać oczekiwaniom ludzi, którzy chcieli przy ich pomocy zmienić oblicze szkolnictwa w Japonii. Po powrocie okazało się jednak, że przez te lata Japonia zmieniła się i tak naprawdę nie wiadomo do końca co zrobić z tymi młodymi kobietami.

To książka o poświęceniu, o ambicji i poszukiwaniu własnego miejsca w świecie, który nie do końca rozumie czy nawet nie chce rozumieć bohaterek tej historii.

Widać w niej nie tylko ogromną pracę w docieraniu do źródeł, ale też wielki talent do tworzenia narracji, co raczej rzadko się zdarza.
Polecam!

W XIX wieku w Japonii, która dopiero otworzyła się na świat kilku mężczyznom udało się przekonać władze, że kształcenie dziewcząt też może być przydatne. W tamtych czasach Japończyk, który chciał się czegoś nauczyć udawał się do Stanów Zjednoczonych, postanowiono więc wysłać kilka dziewczynek do USA i tam je wykształcić. Wybrano pięć córek samurajskich w wieku od sześciu do...

Japonia, 1871 rok. Sutematsu Yamakawa, Shige Nagai i Ume Tsuda wraz z dwoma innymi dziewczętami szykują się do wyjazdu do Stanów Zjednoczonych. Zgodnie z wolą cesarza, mają spędzić za granicą najbliższe dziesięć lat, podczas których będą się uczyć oraz poznawać zachodnią kulturę. Po wyznaczonym terminie, dziewczynki mają wrócić do Japonii, by stać się pierwszymi reformatorkami we własnym kraju: mają kształcić przyszłe pokolenia Japonek.

By zrozumieć, jak znaczące i przełomowe było to zdarzenie, Janice P. Nimura rozpoczyna „Córki samurajów w podróży życia” od nakreślenia kontekstu społecznego, kulturowego i politycznego ówczesnej Japonii. Autorka pisze o kraju, który odciął się od reszty świata na kilkaset lat, by nagle zderzyć się z globalną rzeczywistością: w tym z szeroko rozumianym „zachodem”.

Nastała era zachłyśnięcia się nowym stylem życia. Fascynacja tym co „zachodnie”. By nie pozostać w tyle za czołówką świata, Japonia postanowiła wprowadzić zmiany, biorąc również pod uwagę [po raz pierwszy w swojej historii] kobiety.

W takich oto nastrojach społecznych, Sutematsu, Shige i Ume trafiły do Ameryki. Wyrwane ze swojego otoczenia, bez znajomości języka, musiały nauczyć się żyć w całkowicie odmiennym środowisku. Jak się okaże dekadę później – proces wykorzenienia i adaptacji rozpocznie się na nowo…

Losy trzech dziewczynek, następnie nastolatek, i w końcu kobiet to fascynująca, zadziwiająca i wzbudzająca empatię opowieść o niedopasowaniu społecznym i przecieraniu szlaków emancypacji Japonek. A wszystko to na tle wielkiej historii.

Niesłychanie ciekawa książka – serdecznie polecam.

Egzemplarz książki do recenzji otrzymałem od Wydawcy w ramach współpracy barterowej.

Dłuższa recenzja na mojej stronie - link: https://karols.pl/corki-samurajow-w-podrozy-zycia-janice-p-nimura-recenzja/

Japonia, 1871 rok. Sutematsu Yamakawa, Shige Nagai i Ume Tsuda wraz z dwoma innymi dziewczętami szykują się do wyjazdu do Stanów Zjednoczonych. Zgodnie z wolą cesarza, mają spędzić za granicą najbliższe dziesięć lat, podczas których będą się uczyć oraz poznawać zachodnią kulturę. Po wyznaczonym terminie, dziewczynki mają wrócić do Japonii, by stać się pierwszymi...

Mam z tą książką podobny problem, co z "Cherrym Ingramem". To JEST DOBRA książka. Autorka odwaliła naprawdę kawał roboty, żeby prześledzić wszystkie listy bohaterek i odtworzyć ich koleje losu. Tylko ja czułam się przeładowana nieistotnymi drobiazgami, podczas gdy doniosłe wydarzenia, zmieniające historię - i siłą rzeczy życie bohaterek też - zostawały ledwie wspomniane. I dodatkowo jeszcze byłam sfrustrowana tym, jak egocentryczną (nawet jak na standardy zachodnie),próżną i zawistną osobą, sądząc po jej listach, była Tsuda Ume.

Mam z tą książką podobny problem, co z "Cherrym Ingramem". To JEST DOBRA książka. Autorka odwaliła naprawdę kawał roboty, żeby prześledzić wszystkie listy bohaterek i odtworzyć ich koleje losu. Tylko ja czułam się przeładowana nieistotnymi drobiazgami, podczas gdy doniosłe wydarzenia, zmieniające historię - i siłą rzeczy życie bohaterek też - zostawały ledwie wspomniane. I...

Szukacie książki o silnych, niezwykłych kobietach, które wbrew światu ten świat postanowiły oswoić? O kobietach, dla których słowo DOM oznaczało dwa miejsca i już miały tak trwać do końca, pomiędzy jedną tęsknotą a drugą? CÓRKI SAMURAJÓW W PODRÓŻY ŻYCIA, to opowieść, która wydaje się nieprawdopodobna, a jednak się wydarzyła.
Janice P. Nimura w niemal baśniowym stylu snuje dla nas historie kobiet wyrwanych z własnej kultury i przeniesionych do kultury całkowicie odmiennej, gdzie zasady Samurajów nie są popularne, a one same budzą zainteresowanie swą egzotyką. Ameryka, którą tu poznajemy, jest Ameryką CÓREK SAMURAJÓW, dziewczyn patrzących na otaczającą ich rzeczywistość z ciągłym zdziwieniem, ale i niegasnącym zainteresowaniem.
Te kobiety, choć teoretycznie pochodzą z tej samej kultury, różnią się od siebie. Mają inne temperamenty, inne marzenia, inaczej odbierają nową ziemię i to, co ona im daje. To prawdziwie bohaterki, osoby z krwi i kości, które zostały wysłane w celach edukacyjnych do dalekiej krainy. One chłonęły Amerykę, ale nigdy nie zapomniały o pierwszym domu, który przecież czekał na ich powrót, na tę upragnioną rewolucję, na rozwój po "amerykańsku".
Książka jest bardzo ciekawa i nie skupia się wyłącznie na historii krajów, ludów, ale wdziera się głębiej, bo w życie prywatne, uczuciowe bohaterek. To w gruncie rzeczy bardzo osobista opowieść, bo autorka przezywa tę podróż razem ze swoimi bohaterkami. CÓRKI SAMURAJÓW W PODRÓŻY ŻYCIA zostały dobrze napisane, czyta się tę opowieść z dużym zainteresowaniem, a okładka obiecuje barwność - i ów barwność dostajemy.

w podróży coś zawsze jest "za plecami"
MUNDUS
Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
bo.wiem
egzemplarz recenzencki

Szukacie książki o silnych, niezwykłych kobietach, które wbrew światu ten świat postanowiły oswoić? O kobietach, dla których słowo DOM oznaczało dwa miejsca i już miały tak trwać do końca, pomiędzy jedną tęsknotą a drugą? CÓRKI SAMURAJÓW W PODRÓŻY ŻYCIA, to opowieść, która wydaje się nieprawdopodobna, a jednak się wydarzyła.
Janice P. Nimura w niemal baśniowym stylu snuje...

Japonia, dziś już nieco bardziej otwarta na „gaijinów” miała w swojej historii okres całkowitej izolacji od świata zewnętrznego. Japończycy nie mogli z kraju wyjechać, ale też nikt nie mógł do Japonii dotrzeć. Sytuacja zaczęła zmieniać się pod koniec XIX wieku, kiedy to „trochę” przymuszona do tego została przez dwukrotną wizytę komendanta Matthew Perrego, który demonstracją siły pokazał, że czas zakończyć izolację i otworzyć się na świat zewnętrzny. Od tego czasu powoli, ale systematycznie, Japonia przyjmowała obce wpływy i pokazywała innym swoje wartości. Sytuacja zmieniła się diametralnie na tyle, że w 1871 roku do Stanów Zjednoczonych wysłano trójkę młodych dziewcząt, które za granicą miały spędzić kilka lat i wrócić wyedukowanymi, aby móc z kolei wiedzę tą przekazać innym, ale też wpłynąć na modernizację kraju. I właśnie ten wątek japońskiej historii opisuje nowa publikacja Wydawnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego zatytułowana „Córki samurajów w podróży życia. Ze Wschodu na Zachód i z powrotem” autorstwa Janice P. Nimury.


To, co na wstępie rzuca się w oczy to efektowna, utrzymana nie tylko w orientalnym, ale i takim „dawnym” stylu okładka tej publikacji. Przywodzi ona od razu na myśl starsze publikacje traktujące o Japonii i tym samym bardzo mocno też przyciąga wzrok i zachęca do sięgnięcia po tę obszerną lekturę. Jeśli chodzi o ilość stron, to książka liczy ich sobie 384, natomiast samego właściwego tekstu jest nieco ponad 300. Co z resztą? Tutaj znajduje się miejsce nie tylko na przypisy, ale też bibliografię, z której korzystała autorka. Tym samym więc czytelnik dostaje możliwość sięgnięcia do innych źródeł.



Przechodząc jednak do tego, co najważniejsze, czyli treści książki to jak wspomniałem wcześniej, książka opowiada o podróży trójki Japonek Sutematsu Yamakawa, Shige Nagai i Ume Tsuda do Stanów Zjednoczonych. Dla dziewcząt było to wówczas ogromne przeżycie, gdyż nie dość, że nie opuszczały one wcześniej kraju, to jeszcze pochodziły z tradycyjnych samurajskich domów, gdzie otrzymywały stosowne wychowanie. Nijak się ono nie miało do tego, co miało nastąpić w chwilę po przybyciu na tak odległy im kontynent. W Stanach bohaterki z miejsca wywołały szok, zainteresowanie i stanęły niejako w „blasku fleszy”. Wyprawa do Stanów Zjednoczonych, przyjęcie wychowania, w końcu powrót do kraju opisuje recenzowana książką, zabierając nas w podróż życia tych kobiet. Podróż, trzeba to podkreślić niezwykle interesującą i ukazująca nie tylko różnice między obydwoma krajami, ale też drogę, jaką one musiały przebyć, aby odnaleźć się na obcej ziemi. Co nieco paradoksalne sytuacja ta miała miejsce dwukrotnie, gdyż wychowane w „amerykańskim duchu”, po powrocie do kraju przeżyły one swoiste deja vu. Temat ten również porusza książka Nimury. Ponadto pozycja ta jest doskonałym i niezwykle cennym obrazem Japonii przełomu wieków i przemian, które wówczas zachodziły. Wkomponowane w historię kobiet zdobywających wykształcenie wątki w sposób niezwykle obrazowy i wartościowy ukazują czym była wówczas Japonia, jakie panowały tam zwyczaje i jak różniła się ona od wskazanych Stanów Zjednoczonych. Muszę przyznać, że po trosze dzięki temu a po trosze dzięki niezwykle przystępnemu stylowi autorki, lektura była pasjonująca i w żadnym momencie nie nużyła, a wręcz odwrotnie ciężko było się od niej oderwać. Opierając się na różnorodnych źródłach, autorka cytowała m.in. listy pisane przez Japonki, co pokazuje, z jakim pietyzmem przygotowywała ona tę pracę.



Doskonała w całości jest też wielowątkowość tej publikacji. Z jednej strony czytamy o tym, jak wyglądała Japonia pod koniec XIX wieku, jakie zmiany w niej zachodziły i z jakimi trudnościami dla każdego się to wiązało, a z drugiej poznajemy też prywatne i często intymne losy każdej z trójki dziewcząt. Dzięki temu też ta publikacja wywołuje tak duże emocje u czytelnika i z tak dużym zainteresowaniem się ją czyta. „Córki samurajów…” to doskonały obraz ówczesnych czasów ze wszystkimi jej blaskami, cieniami i kontrowersjami. Autorka doskonale na nie wskazuje, przez co niekiedy może ona nas w pewien sposób zaszokować. Takie jednak to były czasy i trzeba o tym pamiętać, ale też o tym mówić.



Doprawdy ciężko jest w tej publikacji znaleźć jakiś gorszy element. Wszystko doskonale tu zagrało, dzięki czemu dostaliśmy nie tylko bardzo wartościową pozycję dla każdego miłośnika Japonii, dzięki której pozna on jej dawne losy, ale też otrzymaliśmy ciekawą książkę opisująca pasjonującą podróż trójki kobiet, które nie były tak naprawdę do niej przygotowane, a która to podróż znacząco wpłynęła na ich życia. Ukazane realia, panujące zasady i przykazania oraz pokazanie jak wyglądały ówczesne Stany i Japonia stworzyły dynamiczną i pełną intrygujących momentów przygodę, którą ze wszech miar warto przeżyć. Dlatego też gorąco was namawiam do lektury tej publikacji. Dla osób zaintrygowanych Japonią pozycja – zaryzykuje stwierdzenie – obowiązkowa.

https://jaroslawd.blogspot.com/2023/10/recenzja-janice-p-nimura-corki.html

Japonia, dziś już nieco bardziej otwarta na „gaijinów” miała w swojej historii okres całkowitej izolacji od świata zewnętrznego. Japończycy nie mogli z kraju wyjechać, ale też nikt nie mógł do Japonii dotrzeć. Sytuacja zaczęła zmieniać się pod koniec XIX wieku, kiedy to „trochę” przymuszona do tego została przez dwukrotną wizytę komendanta Matthew Perrego, który...