Hmm w ksiazce tej najbardziej podobaly mi sie opisy dnia codziennego bohaterki - co robi po pracy, co widzi za oknem, jak sie relaksuje. Po prostu milo mi sie to czytalo.

Z kolei sama fabula i watek udawanej ciazy byl dla mnie mega absurdalny i niewiarygodny. CIezko bylo mi pojac, ze ktos z taka latwoscia potrafilby wmowic sobie klamstwo i podprzadkowac mu wszystkie swoje decyzje a jego otoczenie nie potrafiloby tego przejrzec.

Dodatkowo relacje bohaterki z innymi sa plytkie i smutne. A koncowy monolog - ciezki i dramatyczny. Jesli dodac do tego wczesniejszy absurd ksiazki, to lektura ta zostawila mnie z poczuciem jakiegos bezsensu i zagubienia

Hmm w ksiazce tej najbardziej podobaly mi sie opisy dnia codziennego bohaterki - co robi po pracy, co widzi za oknem, jak sie relaksuje. Po prostu milo mi sie to czytalo.

Z kolei sama fabula i watek udawanej ciazy byl dla mnie mega absurdalny i niewiarygodny. CIezko bylo mi pojac, ze ktos z taka latwoscia potrafilby wmowic sobie klamstwo i podprzadkowac mu wszystkie swoje...

"Urodzisz - piekło; nie urodzisz - też piekło."

Książka dotyka tematów dyskryminacji na rynku pracy, samotności oraz stosunku społeczeństwa względem kobiet bezdzietnych, a także tych, które mierzą się z samotnym macierzyństwem. W "Dzienniku pustki" poznajemy Shibatę, która pod wpływem silnych emocji i wzburzenia, oświadcza w pracy, że jest w ciąży. I chociaż od początku wiemy, że ten błogosławiony stan bohaterki to fikcja, to pod wpływem sytuacji oraz przysługującym przyszłym matkom przywilejom, w ciele i psychice kobiety zachodzą pewne niesamowite zmiany.
Przebywając w towarzystwie innych ciężarnych, Shibata w końcu odkrywa, że gdzieś przynależy i nie musi czuć się dłużej samotna. W tej wspólnocie kobiet obserwujemy piękną formę siostrzeństwa, ciężarne uczestniczki obdarzają się wsparciem i zrozumieniem, którego tak bardzo brakuje im ze strony partnerów i rodziny.
Absurdalna nie-ciąża bohaterki przebiegała bardzo gładko, dlatego finał powieści nie przypadł mi do gustu. Po drodze zagubiła się granica pomiędzy realizmem a mirażem. Po skończonej lekturze czułam się totalnie skonsternowana.

"Urodzisz - piekło; nie urodzisz - też piekło."

Książka dotyka tematów dyskryminacji na rynku pracy, samotności oraz stosunku społeczeństwa względem kobiet bezdzietnych, a także tych, które mierzą się z samotnym macierzyństwem. W "Dzienniku pustki" poznajemy Shibatę, która pod wpływem silnych emocji i wzburzenia, oświadcza w pracy, że jest w ciąży. I chociaż od początku...

To krótka opowieść, w której kłamstwo staje się początkiem przewrotu w życiu bohaterki. W pewnym momencie zaciera nam się granica pomiędzy prawdą, a fantazją, sami nie wiemy co jest czym. Poznajemy obraz współczesnego podejścia do macierzyństwa w Japonii, oceniania młodych kobiet poprzez pryzmat posiadania dzieci i oczekiwań społeczeństwa oraz najbliższych, które nie są obce również wielu Polkom. Książka nie zaskakuje i nie urzeka, ale to dość ciekawa forma ukazania problemu emocjonalnego wielu kobiet.

Instagram @moment.na.relaks

To krótka opowieść, w której kłamstwo staje się początkiem przewrotu w życiu bohaterki. W pewnym momencie zaciera nam się granica pomiędzy prawdą, a fantazją, sami nie wiemy co jest czym. Poznajemy obraz współczesnego podejścia do macierzyństwa w Japonii, oceniania młodych kobiet poprzez pryzmat posiadania dzieci i oczekiwań społeczeństwa oraz najbliższych, które nie są...

Intrygująca na kilku poziomach i po miesiącu nadal nie jestem pewna, czy raczej mnie zaskoczyła, czy rozczarowała.

Shibata nie jest w ciąży i wiemy to od samego początku. A jednak - chociaż tak na zdrowy rozum intryga powinna w którymś momencie się sypnąć - cały jej świat bez problemu akceptuje kłamstwo.
Czy kłamstwo w pewnym momencie staje się prawdą? Co tak naprawdę oznacza macierzyństwo dla kobiety, a co dla jej otoczenia i wreszcie - czy trzeba urodzić dziecko, aby być matką?
Yagi nie odpowiada na żadne z tych pytań, przynajmniej nie wprost i nie jednoznacznie. Mam więc delikatny czytelniczy niedosyt, bo chciałabym - nomen omen - rozwiązania akcji, dokończenia wątków i objawienia prawdy. Być może wszystkie te rzeczy są w "Dzienniku pustki', ale ukryte i niedopowiedziane.

Intrygująca na kilku poziomach i po miesiącu nadal nie jestem pewna, czy raczej mnie zaskoczyła, czy rozczarowała.

Shibata nie jest w ciąży i wiemy to od samego początku. A jednak - chociaż tak na zdrowy rozum intryga powinna w którymś momencie się sypnąć - cały jej świat bez problemu akceptuje kłamstwo.
Czy kłamstwo w pewnym momencie staje się prawdą? Co tak naprawdę...

Tym razem sięgnęłam po książkę, której akcja dzieje się w japońskim społeczeństwie. Shibata czuje się wykorzystywana w pracy. Ze względu na płeć dostaje dużo dodatkowych zajęć takich jak robienie kawy. Pracuje w firmie już od lat a obowiązków tylko dochodzi. Pod wpływem złości i impulsu mówi, że jest w ciąży. To moment, w którym jej codzienność zaczyna się zmieniać. Stopniowo znikają dodatkowe zadania, może skończyć pracę szybciej, ktoś ciągle o nią pyta, jest miły, podrzuca materiały na temat ciąży czy zdrowe przekąski.
Ale jak długo może kłamać?
.
Od piątego tygodnia aż do rozwiązania, które mnie zaskoczyło, przez ten czas obserwujemy losy bohaterki. Choć kłamstwo jest ewidentnie czymś złym to nie umiałam się tu w żaden sposób denerwować na Shibate. Chyba po prostu czułam jej złość i nierówność, której doświadcza. A im dalej w tę ciąże tym bardziej byłam ciekawa, jak bohaterka rozwiąże tę sprawę. I tu udało jej się mnie zaskoczyć. Ale jeśli chcecie wiedzieć, czy prawda wyszła na jaw to musicie przeczytać sami.
.
Książka jest niedługa, napisana prosto i przyjemnie. Spędziłam z nią jakąś godzinkę i cieszę się, że dałam się skusić, bo było to coś, czego jeszcze nie czytałam. Bywały momenty, gdzie zastanawiałam się czy bohaterka tak na prawdę, czy może to wszystko jej się śni. To opowieść nieoczywista, trochę nierealna ale opowiadająca o bardzo realnej, wielkiej samotności. Ja polecam!

Tym razem sięgnęłam po książkę, której akcja dzieje się w japońskim społeczeństwie. Shibata czuje się wykorzystywana w pracy. Ze względu na płeć dostaje dużo dodatkowych zajęć takich jak robienie kawy. Pracuje w firmie już od lat a obowiązków tylko dochodzi. Pod wpływem złości i impulsu mówi, że jest w ciąży. To moment, w którym jej codzienność zaczyna się zmieniać....

8/2024📚 podobała mi się. Uważam, że to książka o wielkiej samotności.

8/2024📚 podobała mi się. Uważam, że to książka o wielkiej samotności.

Dość specyficzna opowieść pokazująca japońskie społeczeństwo. Czytałam ją z zainteresowaniem, jednak zrobiła na mnie mniejsze wrażenie, niż oczekiwałam.

Dość specyficzna opowieść pokazująca japońskie społeczeństwo. Czytałam ją z zainteresowaniem, jednak zrobiła na mnie mniejsze wrażenie, niż oczekiwałam.

Interesujący obraz korpo w Japonii i kultury w takim miejscu. Niestety nie do końca jestem przekonana do historii, może w Japonii udałoby się przeprowadzić to co zrobiła bohaterka, ale w naszych realiach jest to niemożliwe, a tym samym książka staje się niewiarygodna, a szkoda...

Interesujący obraz korpo w Japonii i kultury w takim miejscu. Niestety nie do końca jestem przekonana do historii, może w Japonii udałoby się przeprowadzić to co zrobiła bohaterka, ale w naszych realiach jest to niemożliwe, a tym samym książka staje się niewiarygodna, a szkoda...

Właściwie 6,5 za temat wykorzystywania kobiet w japońskich korporacjach. Nie powaliła mnie, ale tez nie nudziłam sie. Do samego końca nie wiedziałam ile w tym prawdy a ile fantazji narratorki. Interesujące.

Właściwie 6,5 za temat wykorzystywania kobiet w japońskich korporacjach. Nie powaliła mnie, ale tez nie nudziłam sie. Do samego końca nie wiedziałam ile w tym prawdy a ile fantazji narratorki. Interesujące.

*Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z wydawnictwem. Warunki współpracy w żaden sposób nie wpływają na treść recenzji i niezależność myśli w niej zawartych.*

Literatura japońska ma w sobie niesamowitą moc prostoty. Krótkie, mało rozbudowane zdania tworzące nieskomplikowaną fabułę zachwycającą mocą swojego przekazu. „Dziennik pustki” to książka, która porusza znane w Japonii tematy jak praca ponad siły, która uchodzi za normę, a podważana jest tylko przez nieliczne jednostki, wszechobecny seksizm przejawiający się w napastowani seksualnym w pracy i po pracy, mniej lub bardziej widocznym, wykonywaniem w pracy przez kobiety zadań, które nie leżą w zakresie ich obowiązków służbowy (przykładami z książki są parzenie kawy, sprzątanie po spotkaniach, rozdawanie czy odbieranie wspólnego telefonu) i ukazanie kobiety nie jako pełnej osoby, ale jedynie przez pryzmat ich ról społecznych „matki” lub „żony”, które po znalezieniu męża bardzo często czują presję społeczną, aby odejść z pracy i zająć się domem. Czytając książkę, przeraża odbiorcę jak mało przeciętny japoński mężczyzna wie o przebiegu ciąży, jak mizernym wsparciem jest on dla ciężarnej kobiety oraz później dla matki i swojej partnerki. Książka jest magiczna, nie wiem czy można nazwać to realizmem magicznym, ale zaryzykuję to stwierdzenie, głównie przez wzgląd na styl narracji, który sprawia, że wyimaginowana ciąża staje się coraz prawdziwsza z każdą kolejną stroną, a my sami zaczynamy odczuwać wszelkie dolegliwości głównej bohaterki. Jest to piękna książka, która skłania do zastanowienia się czego oczekujemy od życia, czy jest sens ciągle tak pędzić, poświęcać tak wiele czasu i energii na pracę zapominając o tworzeniu prawdziwych silnych więzi.

*Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z wydawnictwem. Warunki współpracy w żaden sposób nie wpływają na treść recenzji i niezależność myśli w niej zawartych.*

Literatura japońska ma w sobie niesamowitą moc prostoty. Krótkie, mało rozbudowane zdania tworzące nieskomplikowaną fabułę zachwycającą mocą swojego przekazu. „Dziennik pustki” to książka, która porusza...