Historycznie patrząc jest to powieść pionierska dla literatury fińskiej. Jest to pierwsza powieść napisana w tymże języku, autor przecierał szlaki przyszłym literatom. Jak to z pionierami bywa, nawet jeśli jakość i poziom ich dzieła pozostawia wiele do życzenia, to i tak wbijają się na zaszczytne podia, karty podręczników i miejsca w historii, jako ci, którzy zapoczątkowali coś nowego. Zgodnie jednak z zasadami, jakie sobie przyjąłem, staram się powieści oceniać ogołocone z tej całej historycznej spuścizny i w oderwaniu od kontekstu, w jakim one powstały; książka powinna bronić się sama, a prawdziwie wybitne dzieła potrafią po dziś dzień wzbudzać radość i zachwyt nawet pomimo tego, że przez dziesięciolecia od ich powstania kolejne pokolenia autorów miały okazję poprawić styl, technikę i zgnieść nowoczesną jakością pierwotne wysiłki pierwszych klasyków, pozbawionych luksusu bagażu doświadczeń i szeregu poprzedników, których mogli naśladować i ulepszać. Czasem więc bywa, że akceptuję, że powieść jest ważna, a jej wpływ historyczny - niewątpliwy, jednak nie poleciłbym żadnemu współczesnemu czytelnikowi lektury dla samej rozrywki, a nie chęci studiowania "klasyków". Jak zatem w takim rozrachunku przedstawia się pierwsza powieść fińska...?

Zaskakująco dobrze, choć w sumie nie ma w tym materiale jakichś rewolucyjnych treści czy głębokich przemyśleń. Smakuje to nieco baśniowo, mamy bowiem grupkę dzielnych, choć niesfornych młodzieńców, którzy wpierw uciekają przed odpowiedzialnością, gorące głowy studzą jednak ciągłe kłopoty, a że lekkomyślność regularnie kończy się jedyne niedolą, nie pozostaje im nic innego, jak znaleźć w sobie siły, odrzucić psoty i swawole. Koniec końców uczciwa praca zostaje nagrodzona, nauki nie idą w las, morał świeci jasno i dosadnie. My mieliśmy Jacka i Placka, Finowie mają siedmiu junaków z Jukola. Aczkolwiek trzeba wyraźnie podkreślić, że choć czasem chłopaki opowiadają sobie historie o duchach, to samej fantastyki tutaj nie ma.

I to po prostu działa, a do młodzieńców szybko można załapać sporą dawką sympatii. Mimo iż mamy do czynienia aż z siódemką bohaterów, praktycznie zawsze działających razem, nie ma większego problemu aby ich rozpoznawać, każdy wyróżnia się własną charakterystyką. Pomagają też liczne dialogi, w których zawsze wyraźnie jest zaznaczone kto co mówi. Całość czyta się szybko i przyjemnie. Można by stwierdzić, że całość jest archaiczna (językowo i kompozycyjnie) w jakiś przyjemny jednak sposób. Jak jednak wspomniano, jakieś super niezwykłe lub ambitne to dzieło nie jest. Głównie dla miłośników rustykalnych klimatów i wiejskich pejzaży.

Historycznie patrząc jest to powieść pionierska dla literatury fińskiej. Jest to pierwsza powieść napisana w tymże języku, autor przecierał szlaki przyszłym literatom. Jak to z pionierami bywa, nawet jeśli jakość i poziom ich dzieła pozostawia wiele do życzenia, to i tak wbijają się na zaszczytne podia, karty podręczników i miejsca w historii, jako ci, którzy zapoczątkowali...

Niby ważna, rewolucyjna rzecz dla literatury fińskiej, a jednak ból przy czytaniu przeogromny.

Niby ważna, rewolucyjna rzecz dla literatury fińskiej, a jednak ból przy czytaniu przeogromny.

Przeczytałem niejako z obowiązku - każdy, kto biega na orientację słyszał o siedmiu braciach z Jukola, więc wypadało wiedzieć o co chodzi.

Pierwsza powieść w języku fińskim. Bardzo ciekawie i realistyczne dialogi - widać, że początkowo miał to być dramat.
Mimo iż ta powieść powstała w podobnym okresie co "Trylogia" Sienkiewicza i do tego w całkiem zbliżonych okolicznościach to jest absolutnie inna. Żadnych wojen, żadnej szlachty, żadnego zadęcia. Ciężka praca, ciężka walka z przyrodą, pokonywanie własnych słabości: lenistwa, pijaństwa, porywczości, praca nad swoim rozwojem intelektualnym.

Ramota, ale jednak bardzo realistyczna. Coś w sobie ma.
A do tego można poznać życie ludzi z bardzo egzotycznego i odległego kraju.

Przeczytałem niejako z obowiązku - każdy, kto biega na orientację słyszał o siedmiu braciach z Jukola, więc wypadało wiedzieć o co chodzi.

Pierwsza powieść w języku fińskim. Bardzo ciekawie i realistyczne dialogi - widać, że początkowo miał to być dramat.
Mimo iż ta powieść powstała w podobnym okresie co "Trylogia" Sienkiewicza i do tego w całkiem zbliżonych...

Pierwsza powieść w języku fińskim. No i fajnie, chwała Kiviemu za ten rewolucyjny pomysł. Ale to jednak nie powód aby się męczyć i czytać jego najważniejsze dzieło. Nie jestem pewna czy to nadmiar wyobraźni czy raczej jej kompletny brak, że główni bohaterowie, chłopi tak nieokrzesani, że przed nauką czytania uciekają do lasu, przemawiają pierwszorzędnym językiem literackim.

Pierwsza powieść w języku fińskim. No i fajnie, chwała Kiviemu za ten rewolucyjny pomysł. Ale to jednak nie powód aby się męczyć i czytać jego najważniejsze dzieło. Nie jestem pewna czy to nadmiar wyobraźni czy raczej jej kompletny brak, że główni bohaterowie, chłopi tak nieokrzesani, że przed nauką czytania uciekają do lasu, przemawiają pierwszorzędnym językiem literackim.

dla Finów jest to na pewno cholernie ważna pozycja, dla przeciętnego Polaka, który ją przeczyta tak po prostu, nie znając kontekstu, raczej nie będzie niczym szczególnym.

dla Finów jest to na pewno cholernie ważna pozycja, dla przeciętnego Polaka, który ją przeczyta tak po prostu, nie znając kontekstu, raczej nie będzie niczym szczególnym.