Niby ciekawie napisane, całkiem w moim klimacie (no wiecie- wiedźmy, czary, gadające zwierzęta, itd.), ale nie tego się spodziewałam...

Cała powieść zaczyna się w jakimś wygwizdowie, gdzie nadgorliwy pastor wybiera się głosić słowo boże, gdy jego żona w każdej chwili może urodzić. No i oczywiście tak się stało- dziecko się urodziło, ale nie całkiem normalne. Dziewczynka jest zielona i ma ostra kły... Następnie czytamy jak to z pomocą przyjeżdża stara Niania i wraz z rodzicami małej próbują wszystkiego, aby "wyleczyć" dziecko- nic nie pomogło...
Następny rozdział i łup! Nagle przeskakujemy kilka lat do przodu, zielona Elfaba jest na studiach i dowiadujemy się, że ma młodszą, niepełnosprawną siostrę. Nic ciekawego się nie dzieje...
Kolejny rozdział i znowu łup! Mija kolejnych kilka lat, Elfi rzuciła studia, udziela się w kontrabandzie przeciw Czarnoksiężnikowi, ma romans z dawnym kolegą ze studiów, którego w końcu zabijają sztormsiły władcy.
Łup i kolejny skok o X lat. Tu dowiadujemy się, że Elfi była kilka lat w zakaźniku (zakonie), a teraz wybiera się do żony zamordowanego kochanka. Jej siostra jest Znakomitym Troppem. Później siostrę zabija dom z Dorotką, a po wielkim pościgu Dorota (niechcący) zabija Elfabę...

I to wszystko... A niby gdzie ona była zła?! Czytałam i czekałam, aż w końcu stanie się złą i okrutną czarownicą, a tu nic... Po przeczytaniu czułam jakiś niedosyt, niezaspokojone pragnienie i zawód...

Niby ciekawie napisane, całkiem w moim klimacie (no wiecie- wiedźmy, czary, gadające zwierzęta, itd.), ale nie tego się spodziewałam...

Cała powieść zaczyna się w jakimś wygwizdowie, gdzie nadgorliwy pastor wybiera się głosić słowo boże, gdy jego żona w każdej chwili może urodzić. No i oczywiście tak się stało- dziecko się urodziło, ale nie całkiem normalne. Dziewczynka...