Myślałam, że czytanie tego typu książek mam już za sobą, że nie będę w stanie się wciągnąć, że wszechobecny absurd towarzyszący niemalże każdej powieści dla nastolatków nie pozwoli mi przeczytać jej do końca... I tak jestem już po lekturze trzeciej części serii i czuje się w obowiązku napisać kilka słów na jej temat.
Czytając Niezgodną, czyli inną opowieść znajdującą się w bibliotece zapewne na tym samym regale co "Akademia...", poddałam się po drugiej części. Ilość irytujących mankamentów i sam styl pisarski były dla mnie po prostu nie do zniesienia. Tutaj natomiast, choć nie mamy do czynienia z tworem doskonałym i luki na pewno bez problemu udało by się znaleźć, nie są one na tyle duże, by w sposób znaczący utrudniać lekturę.
Podoba mi się kreacja głównej bohaterki, Rose Hathaway, której osobowość jest złożona, skomplikowana i wybuchowa. Jest to zupełne przeciwieństwo sztampowej "damy w opałach" i to chyba największy plus. Nie przeszkadza mi nawet, że jest niemalże niezniszczalna, ani fakt, że w siedemnastym roku życia zdaje się posiadać już większość zdolności nie tylko bojowych, ale też przetrwania w dorosłym świecie. Może to tylko moje umiłowanie do silnych bohaterek, które zamiast jęczeć nad swoim losem i czekać na wybawienie, wolą działać na własną rękę i po swojemu... Coś w tym pewnie jest.
Akcja jest wartka, często zaskakująco nieprzewidywalna jak na tego typu książkę. Cały czas coś się dzieje, relacje między bohaterami są dynamiczne, widzimy jak dojrzewają, buntują się, przebaczają i zmieniają się na naszych oczach. Jeśli ktoś mówi, że w tej serii jest mało akcji, to ja nie wiem co jeszcze tego kogoś zaskoczy.
Wątki miłosne są nieprzesłodzone i żywe. Emocje i rozterki są ładnie opisane, a wzajemne realacje między bohaterami rozwijają się w sposób stopniowy i nieschematyczny. Może jestem beznadziejna, ale mnie to rusza.
Mogłabym jeszcze wymienić kilka dobrych rzeczy, ale mi się nie chcę. Mogłabym też wymienić kilka złych, ale tym bardziej mi się nie chcę. Dodam jeszcze tylko, że mój brat przeczytał pierwszą część. Całą. I kazał mi nikomu o tym nie mówić. Zwłaszcza, że mu się podobało.
Na koniec jedno słowo: Dymitr. Nie wiem czemu wielcy "nieosiągalni" terminatorzy z twardymi muskułami, równie twardymi regułami postępowania i mięciutkimi jak szczeniaczki serduszkami, tak bardzo łaskoczą moje dziecinne, dziewczęce uczucia. A może to tylko fakt, że wyobrażam sobie jego ruski akcent?
No dobra, żeby się dalej nie pogrążać - polecam. Może nie wszystkim, ale nie twierdzę, że nie warto tego nawet ruszać.

Myślałam, że czytanie tego typu książek mam już za sobą, że nie będę w stanie się wciągnąć, że wszechobecny absurd towarzyszący niemalże każdej powieści dla nastolatków nie pozwoli mi przeczytać jej do końca... I tak jestem już po lekturze trzeciej części serii i czuje się w obowiązku napisać kilka słów na jej temat.
Czytając Niezgodną, czyli inną opowieść znajdującą się w...