Duże rozczarowanie tego roku. Liczyłam na coś dobrego. Początek zapowiadał się dobrze, ale im dalej tym gorzej. Główna bohaterka bardzo irytująca i glupia, w kółko powtarzane te same zachowania, które do niczego nie prowadziły. Praktycznie nic mi sie w niej nie podobało, jedynie kilka stron początkowych i końcowych.

Duże rozczarowanie tego roku. Liczyłam na coś dobrego. Początek zapowiadał się dobrze, ale im dalej tym gorzej. Główna bohaterka bardzo irytująca i glupia, w kółko powtarzane te same zachowania, które do niczego nie prowadziły. Praktycznie nic mi sie w niej nie podobało, jedynie kilka stron początkowych i końcowych.

Super książka, na faktach, będę czytać inne tej autorki 💜

Super książka, na faktach, będę czytać inne tej autorki 💜

"Zaginione z Willowbrook" to wciągający thriller oparty na prawdziwej historii, który porusza ważne i trudne tematy. Autorka skonstruowała mroczną i przerażającą fabułę, opierając ją na realiach panujących w państwowym ośrodku dla dzieci z niepełnosprawnościami intelektualnymi w Nowym Jorku. Główna bohaterka, Sage, jest postacią silną i zdeterminowaną, która walczy o odnalezienie siostry i ucieczkę z koszmarnego miejsca. Podczas lektury towarzyszą nam silne emocje – smutek, strach, złość, ale też nadzieja.
Powieść ukazuje nieludzkie traktowanie osób niepełnosprawnych w Willowbrook, gdzie pacjenci byli zaniedbani, wykorzystywani i poddawani eksperymentom medycznym. Autorka nie stroni od drastycznych opisów, które mrożą krew w żyłach i dają do myślenia. "Zaginione z Willowbrook" to nie tylko wciągająca historia, ale też ważny głos w sprawie praw osób niepełnosprawnych. Książka skłania do refleksji nad okrucieństwem ludzi i nad tym, jak ważne jest dbanie o godność i bezpieczeństwo tych, którzy są słabsi.
"Zaginione z Willowbrook" to książka, która na długo pozostaje w pamięci. To nie tylko thriller, ale też ważna lekcja o człowieczeństwie i walce o sprawiedliwość. Polecam tę książkę wszystkim, którzy szukają wciągającej lektury z głębszym przesłaniem.

"Zaginione z Willowbrook" to wciągający thriller oparty na prawdziwej historii, który porusza ważne i trudne tematy. Autorka skonstruowała mroczną i przerażającą fabułę, opierając ją na realiach panujących w państwowym ośrodku dla dzieci z niepełnosprawnościami intelektualnymi w Nowym Jorku. Główna bohaterka, Sage, jest postacią silną i zdeterminowaną, która walczy o...

Książka nie była zła.. może nawet była dobra. Jednak myślałam, że przedstawiona historia będzie trochę bardziej skomplikowana, czy zaskakująca - tymczasem była prosta z małym "elementem zaskoczenia" na końcu. Myślę, że na jej obronę można powiedzieć, iż autorka chciała się skupić na przedstawieniu prawdziwej historii tego miejsca - a to ,trzeba przyznać, zrobiła dość dobrze (porównując z informacjami i zdjęciami z google). Jednak nie jest to typowa, pełen zagadek i plot twistów pozycja - warto mieć to na uwadze sięgając po książkę.

Książka nie była zła.. może nawet była dobra. Jednak myślałam, że przedstawiona historia będzie trochę bardziej skomplikowana, czy zaskakująca - tymczasem była prosta z małym "elementem zaskoczenia" na końcu. Myślę, że na jej obronę można powiedzieć, iż autorka chciała się skupić na przedstawieniu prawdziwej historii tego miejsca - a to ,trzeba przyznać, zrobiła dość dobrze...

Moje pierwsze spotkanie z autorką. Sięgnęłam po książkę, bo zaciekawił mnie opis. Historia ciekawa, chodź przerażająca. Liczyłam na więcej opisów prawdziwych relacji z życia w tym miejscu ale to powieść a nie reportaż. Sam wątek sióstr i zabójstw też całkiem całkiem.

Moje pierwsze spotkanie z autorką. Sięgnęłam po książkę, bo zaciekawił mnie opis. Historia ciekawa, chodź przerażająca. Liczyłam na więcej opisów prawdziwych relacji z życia w tym miejscu ale to powieść a nie reportaż. Sam wątek sióstr i zabójstw też całkiem całkiem.

Sage Winters, 16-letnia dziewczyna, pewnego dnia podsłuchuje rozmowę ojczyma na temat jej „zmarłej” siostry bliźniaczki Rosemary. Wynika z niej, że Rosemary jednak żyje, ale zaginęła w Szkole Publicznej Willowbrook. Sage wsiada do autobusu i jedzie do instytucji, która według niej powinna być szkołą, aby poszukać jej siostry. Niestety podczas podróży do Willowbrook ktoś kradnie jej torebkę. Kiedy przybywa na miejsce, okazuje się, że „szkoła” tak naprawdę to zakład dla osób z niepełnosprawnością, a część personelu i psychiatra uważają, że Sage jest zaginioną Rosemary. Dziewczyna staje się teraz pensjonariuszką. Bez względu na to, jak bardzo Sage próbuje przekonać wszystkich, że nie jest Rosemary, jest ignorowana. Sage żyje teraz w koszmarze. Wcześniej słyszała tylko plotki o Willowbrook. Czy dziewczyna jest w stanie sobie wyobrazić niebezpieczeństwa i okropności, które czekają na nią za murami tego budynku? Czy uda jej się odnaleźć siostrę i udowodnić, że jest jedynie siostrą bliźniaczką? Co Jakie tajemnice i okrucieństwa skrywa Willowbrook?

„Zaginione z Willowbrook” Ellen Marie Wiesman to oparta na prawdziwym miejscu i wydarzeniach powieść o Willowbrook – państwowym ośrodku dla dzieci z niepełnosprawnościami intelektualnymi w Nowym Jorku. Fakt, że placówka Willowbrook naprawdę istniała, sprawiły, że wszystko, co zostało opisane w książce, stało się o wiele bardziej przerażające i niepokojące. Zaniedbanie jakiego dopuściła się ta instytucja, jest nie do pomyślenia. Odurzeni lekami pacjenci włóczyli się samopas brudnymi korytarzami. Pozostawieni samym sobie nie byli w stanie zapewnić sobie podstawowej higieny osobistej, przez co opis obfituje w obrzydliwe obrazki brudnych i zaniedbanych pacjentów korzystających z przypadkowych miejsc w szpitalu jako toalety. Bardzo doceniam dbałość autorki o szczegóły, jaką włożyła w swoje dzieło, jednak przez niektóre fragmenty bardzo trudno było przebrnąć. Poza historią Willowbrook mamy do czynienia z tajemnicą zaginięć i ogromnej liczby zgonów w placówce. Tuszowanie prawdziwych przyczyn śmierci i nieinformowanie policji o nagłych zaginięciach pensjonariuszy szpitala było tam „normalne”. Nikt tak naprawdę nie starał się dowiedzieć prawdy, a każdy każdego krył. Tak jak przebywająca tam przez okrutny przypadek Sage, byłam podejrzliwa wobec wszystkich i wszystkiego. Wciągnęłam się w tę historię. Fabuła, która została oparta na tej bulwersującej i przyprawiającej o dreszcze historii, sprawiła, że horror, który miał tam miejsce, ożył. To powoduje ogrom emocji i rozdziera serce. Powieść ta to trzymający w napięciu thriller psychologiczny z odważną młodą bohaterką, której kibicowałam od samego początku. To, że po zamknięciu w tym miejscu nie poddała się i nie zrezygnowała z poszukiwań swojej zaginionej siostry bliźniaczki, ryzykując naprawdę wiele, pokazuje, jak bardzo kochała Rosemary. Po zakończeniu tej książki miałam ogromną gonitwę myśli. To dość wstrząsające, że Willowbrook było prawdziwym miejscem i wiele kwestii poruszonych w tej książce opierało się na prawdziwych faktach. Szczęście w nieszczęściu, że dramat Willowbrook ujrzał światło dzienne w latach sześćdziesiątych za sprawą dziennikarza, który wkradł się na teren placówki (co także zostało opisane w książce). W swoim reportażu dokładnie opisał panujące tam warunki. Książka jest niezwykle mocna, trzymająca w napięciu i głęboko fascynująca – ale także bardzo trudna w czytaniu, ze względu na jej realność. Mimo wszystko bardzo polecam zapoznać się z tą powieścią i poznać tajemnice Willowbrook.

Sage Winters, 16-letnia dziewczyna, pewnego dnia podsłuchuje rozmowę ojczyma na temat jej „zmarłej” siostry bliźniaczki Rosemary. Wynika z niej, że Rosemary jednak żyje, ale zaginęła w Szkole Publicznej Willowbrook. Sage wsiada do autobusu i jedzie do instytucji, która według niej powinna być szkołą, aby poszukać jej siostry. Niestety podczas podróży do Willowbrook ktoś...

" Pod obiema ścianami leżały i siedziały dziewczęta, od małych dzieci po patykowate nastolatki. Tkwiły stłoczone po dwie, po trzy na łóżkach, wózkach inwalidzkich. Wiele wózków miało zamiast siedzeń podłużne, drewniane skrzynie podobne do trumien bez pokrywy. Na brudnych prześcieradłach leżały tam w pozycji embrionalnej dziewczęta o bladych, chudych kończynach, z przyciśniętymi do piersi, powykręcanymi w nadgarstkach rękami. Większość dziewcząt miała na sobie albo tylko tetrowe pieluchy, albo jakiś szczątkowy ubiór, wiele leżało nago. Wszystkie były wychudzone, kręgi sterczały im niczym białe granie, a wystające łopatki przypominały ostro zakończone skrzydła. Skórę miały pokrytą sińcami i zadrapaniami ...... "

Stany Zjednoczone, lata 70-te XX wieku

W domu sióstr Winters od lat nic nie jest normalne. Ciągłe kłótnie rodziców i pijaństwo matki doprowadza do rozpadu rodziny. Wreszcie matka wyprowadza się do kochanka i zabiera córki ze sobą. Po dwóch latach od jej śmierci 16-letnia Sage Winters dowiaduje się, że jej ukochana siostra bliźniaczka Rosemary jednak żyje. Ponoć została oddana do zakładu dla umysłowo chorych. Sage jest w szoku ponieważ od lat była przekonana, że jej siostra zmarła w wieku 6 lat na zapalenie płuc. Jej świat w tym momencie runął. Sage postanawia pojechać do Willowbrook aby odnaleźć siostrę. Zastanawia się co poczuje kiedy znowu się zobaczą? Czy Rosemary będzie ją pamiętała? Kiedy dziewczyna wchodzi za bramę zakładu czuje grozę. Przypomina sobie zasłyszane w dzieciństwie pogłoski o tym miejscu. Po przekroczeniu progu tego miejsca przekonuje się, że jest to placówka zamknięta dla osób upośledzonych, psychicznie chorych i zdrowych, których rodziny zwyczajnie chciały się pozbyć. Rozpoczyna się walka dziewczyny o przetrwanie w miejscu pełnym przerażających tajemnic. "Zaginione z Willowbrook" to thriller oparty na prawdziwej historii. To wciągająca od pierwszych stron opowieść o dziecięcych pacjentach państwowego ośrodka Willowbrook. To także wstrząsający obraz zapomnianych przez Boga i ludzkość pensjonariuszy i dziewczyny, która znalazła się tam aby odszukać swoją siostrę. Jej walka o prawdę z czasem staje się walką o życie. Autorka bardzo realistycznie opisuje okropne i odrażające warunki w jakich przyszło żyć pensjonariuszom tego domu. Właściwie to nie było życie lecz wegetacja. Chorzy umysłowo i niepełnosprawni mieszkali w brudnych i zatłoczonych salach, często nadzy, niedożywieni i poddawani makabrycznym badanom. Zapewniam, że ta książka zawładnie Waszym umysłem i nie pozwoli się odłożyć. To bardzo wstrząsająca, pełna cierpienia i bólu historia. Ale bardzo polecam ją waszej uwadze. Zachęcam też do przeczytania pozostałych książek autorki "Dla jej dobra" i "To, co zostawiła".

" Pod obiema ścianami leżały i siedziały dziewczęta, od małych dzieci po patykowate nastolatki. Tkwiły stłoczone po dwie, po trzy na łóżkach, wózkach inwalidzkich. Wiele wózków miało zamiast siedzeń podłużne, drewniane skrzynie podobne do trumien bez pokrywy. Na brudnych prześcieradłach leżały tam w pozycji embrionalnej dziewczęta o bladych, chudych kończynach, z...

Dla mnie było to kolejne udane spotkanie z twórczością autorki. Szokująca, pełna napięcia, ale i szalenie wciągająca historia.
Jeśli więc lubisz powieści, które zawierają w sobie wiele z prawdy to polecam.

Dla mnie było to kolejne udane spotkanie z twórczością autorki. Szokująca, pełna napięcia, ale i szalenie wciągająca historia.
Jeśli więc lubisz powieści, które zawierają w sobie wiele z prawdy to polecam.

Szesnastoletnia Sage mieszka z ojczymem, o którym można powiedzieć wszystko, ale nie to, że jest odpowiedzialnym opiekunem. Wiecznie pijany, brudny, wulgarny i przekonany, że pasierbica powinna radzić sobie sama. Pewnego wieczoru dziewczyna podsłuchuje rozmowę telefoniczną, z której wynika, że jej siostra bliźniaczka uciekła z placówki Willowbrook, będącej rzekomo szkołą dla osób z niepełnosprawnością. Sage jest porażona tą wiadomością, ponieważ była przekonana, że Rosemary zmarła kilka lat temu na zapalenie płuc. Okazuje się jednak, że zarówno ojczym, jak i matka kłamali. Rosemary żyje, ale przebywa w miejscu o bardzo złej sławie. Miejscowi straszą niegrzeczne dzieci wizją oddania do Willowbrook, a starsi opowiadają historie o zabójcy grasującym w podziemnych tunelach tego rozległego kompleksu. Sage postanawia wyruszyć na poszukiwania siostry i już następnego dnia wsiada w autobus do Willowbrook. Po dotarciu na miejsce zostaje wzięta za zbiegłą pacjentkę. Lekarze ani pielęgniarki nie chcą słuchać wyjaśnień dziewczyny. Siłą prowadzą ją na oddział, grożąc, że za następną próbę ucieczki zostanie surowo ukarana. Bohaterka jest zagubiona i przerażona, ponieważ Willowbrook nie ma nic wspólnego ze szkołą. Pacjenci żyją w urągających człowiekowi warunkach, a personel zachowuje się w skandaliczny sposób. Dziewczyna postanawia jednak, że najpierw musi odnaleźć Rosemary, a dopiero potem udowodni, że nie cierpi na żadne zaburzenia psychiczne, więc nie wymaga hospitalizacji.

Moja opinia o tej książce jest chyba niepopularna, ale niestety uważam, że to zmarnowany potencjał na ciekawą, jak to nazywa sama autorka, „zaangażowaną społecznie” powieść. Ellen Marie Wiseman wykorzystała w swojej historii prawdziwe informacje dotyczące szpitala Willowbrok, w którym pacjenci byli nieludzko traktowani, zaniedbywani i w zasadzie skazywani na śmierć w męczarniach. Placówka mająca stanowić azyl dla chorych niemogących samodzielnie funkcjonować w społeczeństwie, przerodziła się w okrutne więzienie, a kiedy wszystko wyszło na jaw, całe lata upłynęły zanim ostatni pacjent opuścił mury tego przerażającego miejsca. Niewątpliwie kontekst historyczny dodaje wartości tej opowieści i mam wrażenie, że głównie z tego powodu jest ona wysoko oceniana. Autorka sprawnie poradziła sobie z oddaniem atmosfery przytłaczającego, wzbudzającego strach szpitala, w którym dochodzi do wielu nadużyć. Kiedy główna bohaterka zostaje wzięta za swoją siostrę i umieszczona na oddziale, czytelnik dowiaduje się w jak strasznych warunkach są przetrzymywani chorzy ludzie. Przeludnione sale, brak dostępu do prysznica i czystej toalety, brak ubrań na zmianę, codzienne otumanianie lekami, szorstkie traktowanie ze strony personelu działają na wyobraźnię, sprawiając, że łatwo przejąć się losem Sage.

Niestety z innymi elementami powieści Wiseman nie poradziła sobie już tak dobrze. Historia jest przede wszystkim przegadana, ponieważ utkana z wielu fragmentów, które nie rozwijają intrygi. Kiedy nastolatka trafia za mury szpitala, przez długi czas czytamy ciągle o tych samych wydarzeniach. Dziewczyna próbuje nawiązać kontakt z personelem, zostaje za to ukarana, przechodzi załamanie, ale za chwilę bierze się w garść i znajduje siły, by dalej szukać siostry. Schemat powtarza się kilkukrotnie. Do tego dochodzą rozmowy z lekarzem, które absolutnie do niczego nie prowadzą. Sage wydaje się pozbawiona instynktu samozachowawczego. Czytając te dialogi z góry wiedziałam, że określone komentarze bohaterki w połączeniu z jej zachowaniem nie doprowadzą do niczego dobrego. Wiecie, jeśli lekarz pozwala, żeby pacjenci przebywali w placówce w tak złym stanie zdrowia to słowne przepychanki nie mają sensu. Ale Sage brnie w całą sytuację, nie dostrzegając, że nic w ten sposób nie osiągnie. Można zrzucić to na karb młodego wieku dziewczyny, niemniej obserwowanie tej relacji jest męczące, ponieważ już po pierwszym spotkaniu nastolatki z doktorem wiadomo jak się oboje będą dalej zachowywać względem siebie.

Intryga kryminalna też zawodzi, dlatego że główna bohaterka jest bardzo niedomyślna. Dość szybko można zorientować się kto jest antagonistą w tej opowieści, ale Sage ma klapki na oczach i nie potrafi połączyć prostych faktów. Na dodatek pojawiają się jakieś kuriozalne sceny, kiedy szesnastolatka jest przez policjanta zabierana na miejsce zbrodni, żeby „sprawdziła” czy ofiara ma takie same obrażenia jak inne zwłoki, które Sage widziała w szpitalu. Gdzie się podział patolog? Gdzie profesjonalizm detektywa? Zakończenie wypada zbyt pozytywnie. Aż trudno uwierzyć, że SPOILER ojciec dziewczyny przez tyle lat nie miał z nią kontaktu, bo była żona mu zabroniła. Tak łatwo zrezygnował z córek? Nawet po śmierci ich matki nie próbował odnaleźć Sage, nie interesował się też losem chorej Rosemary, ale nagle w jeden dzień zostaje cudownie odnaleziony przez policję i okazuje się, że to kochający, troskliwy ojciec, którego po prostu zły los rozdzielił z dziećmi. Zupełnie tego nie kupuję. Muszę też wspomnieć, że kilkukrotnie Sage wykrzykuje, że „prawie nie zesrała się ze strachu!”. Nie wiem czy to wina tłumaczenia, czy faktycznie autorka tylko tak potrafiła oddać emocje bohaterki, kiedy ta czymś się wystraszyła. W każdym razie zdecydowanie zbyt często trafiałam na to zdanie.

Nie potrafię ocenić, kto jest odbiorcą tej powieści. Z jednej strony mamy nastoletnią bohaterkę, której osąd rzeczywistości jest jeszcze nieco dziecinny, ale z drugiej, zmaga się z problemami dorosłych. Autorka nie stroni od przejmujących opisów wskazujących na zaniedbanie pacjentów, ale np. przemoc seksualną tylko sygnalizuje. Zatem dla młodzieży to może być zbyt przytłaczająca powieść, a dla dorosłych zbyt uproszczona i naiwna, co widać zwłaszcza w zakończeniu.

Szesnastoletnia Sage mieszka z ojczymem, o którym można powiedzieć wszystko, ale nie to, że jest odpowiedzialnym opiekunem. Wiecznie pijany, brudny, wulgarny i przekonany, że pasierbica powinna radzić sobie sama. Pewnego wieczoru dziewczyna podsłuchuje rozmowę telefoniczną, z której wynika, że jej siostra bliźniaczka uciekła z placówki Willowbrook, będącej rzekomo szkołą...

Wstrząsająca historia o sile przetrwania oparta na prawdziwych wydarzeniach. Aż trudno uwierzyć w jak nieludzkich warunkach żyły dzieci i młodzież w ośrodku opieki. Warto przeczytać

Wstrząsająca historia o sile przetrwania oparta na prawdziwych wydarzeniach. Aż trudno uwierzyć w jak nieludzkich warunkach żyły dzieci i młodzież w ośrodku opieki. Warto przeczytać