Fragmentaryczna, niejednostajna, zróżnicowana, jesli chodzi o styl i tempo prowadzenia narracji.
Pozycja ciekawa, niestety do pewnego momentu miałam wielką trudność nadążyć za sposobem opowiadania o przodkach, jaki przyjęła autorka. Niemniej jednak druga połowa książki, traktująca o jej rodziach, nadrabia pewne niedociągnięcia wcześniejszych rozdziałów.
Ogółem polecam. Na pewno sięgnę w przyszłości po książki Remigiusza Grzeli traktujące o historii życia i wielkiej mistyfikacji Ireny Geldblum.

Fragmentaryczna, niejednostajna, zróżnicowana, jesli chodzi o styl i tempo prowadzenia narracji.
Pozycja ciekawa, niestety do pewnego momentu miałam wielką trudność nadążyć za sposobem opowiadania o przodkach, jaki przyjęła autorka. Niemniej jednak druga połowa książki, traktująca o jej rodziach, nadrabia pewne niedociągnięcia wcześniejszych rozdziałów.
Ogółem polecam. Na...

Świadectwo różnych postaw przybieranych po wojnie i wydarzeniach marca 1968 roku, a także studium ich wpływu na relacje, budowanie własnej tożsamości i przekazywanie traumy pokoleniowej. Autorka opisuje losy swoich rodziców i to, jakie piętno odcisnęła na nich Zagłada. Lubię książki, które potrafią opowiadać o „Wielkiej Historii” skupiając się na jednostkach i indywidualnych przeżyciach, a historia Ireny Gelblum (a może Ireny Conti di Mauro?) stanowi arcyciekawy przykład. No i świetnie mi się to czytało.

Świadectwo różnych postaw przybieranych po wojnie i wydarzeniach marca 1968 roku, a także studium ich wpływu na relacje, budowanie własnej tożsamości i przekazywanie traumy pokoleniowej. Autorka opisuje losy swoich rodziców i to, jakie piętno odcisnęła na nich Zagłada. Lubię książki, które potrafią opowiadać o „Wielkiej Historii” skupiając się na jednostkach i...

To książka o tożsamości, którą można kształtować, zmieniać, wypierać, ale ostatecznie - nie da się od niej uciec. O ogromnym wysiłku, którego wymaga dostosowanie. Po to żeby przeżyć, żeby przetrwać. Ta umiejętność zostaje w człowieku na zawsze, ale i wpływa na jego dalsze losy.
Mało tu o samej autorce, więcej o jej rodzicach. Opowieść sklejana ze strzępków wspomnień i głęboko skrywanych tajemnic. Irena Gelblum, matka autorki usiłowała przetrwać za wszelką cenę, traktowała życie i swój los jako plastyczną materię, ugniataną i dostosowywaną do swoich potrzeb. I ona, i jej bliscy zapłacili za to podejście wysoką cenę, każdy żył w mikrokosmosie własnych strat, traum i braków.
To fascynująca lektura również z tego powodu, że pokazuje czas komuny z innej perspektywy. I przygnębiającą małość naszego narodu, który - jak zwykle - nie potrafi zadbać o najsłabszych, a z arogancką lekkością pozbywa się tych, którzy cokolwiek tu znaczyli. Robi się gorzko.

To książka o tożsamości, którą można kształtować, zmieniać, wypierać, ale ostatecznie - nie da się od niej uciec. O ogromnym wysiłku, którego wymaga dostosowanie. Po to żeby przeżyć, żeby przetrwać. Ta umiejętność zostaje w człowieku na zawsze, ale i wpływa na jego dalsze losy.
Mało tu o samej autorce, więcej o jej rodzicach. Opowieść sklejana ze strzępków wspomnień i...

Książka stanowi niejako następstwo pozycji Remigiusza Grzeli "Trzy życia Ireny Gelblum". Jest ona naturalnym dopełnieniem historii "Irki Wariatki". Takie wspomnienia, ukrywane przez lata na prośbę zainteresowanej, ujawnił tuż przed swoją śmiercią w wywiadzie dla Joanny Szczęsnej Marek Edelman. Uruchomił tym samym orgomną chęć poznania tej ukrywającej się latami i wypierającej swoją działalność jako łączniki Powstania w Gettcie Warszawkim, a potem Powstania Warszawskiego. Zgłębić losy tej nietuzinkowej postaci postanowił Remigiusz Grzela -wydając w 2014 roku "Wybór Ireny" książka została niestety po dwóch miesiącach wycofana z obiegu w wyniku wytoczonego procesu cywilnego przez "Kazika". Ale o tym wszystkim dowiecie się zgłębiając lekturę, ja tylko od siebie dodatm, że autor jednak nie odpuścił i obecnie wydał następnie dzieło poświęcone prześledzeniu losów Ireny Golblum vel Waniewicz vel Conti di Mauro. Tą fascynującą pozycję domknęłam teraz wspomnieniami córki Ireny Janki Kaempfer Louis "Adieu Varsovie".

Książka stanowi niejako następstwo pozycji Remigiusza Grzeli "Trzy życia Ireny Gelblum". Jest ona naturalnym dopełnieniem historii "Irki Wariatki". Takie wspomnienia, ukrywane przez lata na prośbę zainteresowanej, ujawnił tuż przed swoją śmiercią w wywiadzie dla Joanny Szczęsnej Marek Edelman. Uruchomił tym samym orgomną chęć poznania tej ukrywającej się latami i...

Bardzo dobra lektura. Ciekawa historia rodziny na tle wydarzeń historycznych i politycznych. Najbardziej jednak mną wstrząsnęła ta łatwość przystosowania się rodziców narratorki do warunków panujących w kraju, by korzystać z różnych przywilejów, tak bez skrupułów. Byle tylko im było dobrze. Każdy jednak sam decyduje o swoim losie i podejmuje decyzje. Życie jednak zawsze wystawia rachunek. Polecam. Czyta się świetnie.

Bardzo dobra lektura. Ciekawa historia rodziny na tle wydarzeń historycznych i politycznych. Najbardziej jednak mną wstrząsnęła ta łatwość przystosowania się rodziców narratorki do warunków panujących w kraju, by korzystać z różnych przywilejów, tak bez skrupułów. Byle tylko im było dobrze. Każdy jednak sam decyduje o swoim losie i podejmuje decyzje. Życie jednak zawsze...

Zawładnęła mną ta książka. Zafascynowała, zaangażowała i pochłonęła totalnie. Pozycja autorstwa Janki Kaempfer Luis to ten typ literatury faktu, do którego mam wyjątkową słabość - osobiste intymne wspomnienia, próba rekonstrukcji historii rodzinnej na podstawie skąpych skrawków informacji, nielicznych przebłysków pamięci i skrupulatnie prowadzonego prywatnego śledztwa. Autorka córka Żydów - intelektualistów - enigmatycznej piękności, bohaterki Powstania Warszawskiego Ireny Gelblum i znanego dziennikarza Ignacego Waniewicza kawałek po kawałku, okruszek po okruszku dopasowując kolejne rozsypane po całym kraju i całym świecie puzzle rekonstruuje liczącą kilkanaście dekad historię swojej najbliższej rodziny. Intymna opowieść Kaempfer Luis to pasjonująca, bogata w mało znane fakty sięgająca końca XIX wieku lekcja historii Polski i dziejów mieszkającej tu ludności Żydowskiej. Przeciekawe są fragmenty o kiedyś przepięknych luksusowych kamienicach warszawskich wybudowanych przez przodków autorki jak i o sytuacji Żydów na wiejskich ziemiach w pierwszych dekadach po 1900 roku. W końcu i czas II Wojny Światowej - pomimo bardzo dobrej znajomości tego okresu - opowieść Kaempfer Louis w żadnym momencie mnie nie nużyła. Korzystając z pomocy m.in. Marka Edelmana i Remigiusza Grzeli autorka „na naszych oczach” poznaje całkiem inne wcielenie swojej dosyć surowej, oschłej matki - kobietę odważną, pełną empatii i dobroci, ryzykującą swoje życie dla innych.
Przejmująca jest to opowieść. Niesamowita, piękna i pełna smutku historia. Jestem pewna, że to jedna z tych książek, które zostaną we mnie na długie długie lata.

www.instagram.com/joannaoksiazkach/
www.facebook.com/joannaoksiazkachfb/

Zawładnęła mną ta książka. Zafascynowała, zaangażowała i pochłonęła totalnie. Pozycja autorstwa Janki Kaempfer Luis to ten typ literatury faktu, do którego mam wyjątkową słabość - osobiste intymne wspomnienia, próba rekonstrukcji historii rodzinnej na podstawie skąpych skrawków informacji, nielicznych przebłysków pamięci i skrupulatnie prowadzonego prywatnego śledztwa....

„Adieu Varsovie” to nostalgiczna podróż w przeszłość, która pozwala odkryć nieznane życie rodziców Janki Kaempfer Louis. Irena Gelblum i Ignacy Waniewicz to osobowości skrajne, które los rzucił w objęcia zawirowań historycznych ubiegłego stulecia. Córka szuka sposobu na pożegnanie rodziców, a także uosabianej przez nich Polski. Kraj nad Wisłą jest niedostępny, zimny, coraz bardziej nieprzyjazny Żydom. „Adieu Varsovie” to próba pozbierania i posklejania pozostałych skrawków historii rodzinnej, w którą wpisane jest piętno wojennej traumy ocalałych z zagłady oraz ich zstępnych. Na przekór wszystkiemu Janka Kaempfer Louis stara się zrozumieć, a niekiedy nadać sens najbardziej niezrozumiałym decyzjom swoich rodziców. W imię ojca i matki znaczy powojenną Polskę krzyżem, który służy przekreśleniu wszelkich niesprawiedliwości, jakich doświadczyli ze względu na swoją tożsamość. W oczach dorastającej Janki Kaempfer Louis świat to zlepek sprzeczności, a te towarzyszą jej od najmłodszych lat. Dostrzega więcej, krytycznie spogląda na matkę i ojca, nie szczędzi im uwag, jest obiektywna. Wplata w ich losy własną historię. Punktem kulminacyjnym jej opowieści są wydarzenia marcowe z 1968 roku, po których wszystko zaczyna się na nowo. „Adieu Varsovie” to ostateczne pogodzenie się z myślą o wyobcowaniu, jakie pogłębia coraz większa przepaść między córką a rodzicami. Janka Kaempfer Louis nie rozpacza z tego powodu i nie roni łez na widok Warszawy. Spogląda na nią z oddali, a następnie nabiera powietrza w płuca, by raz jeszcze wykrzyczeć „Adieu Varsovie! Nous nous reverrons un jour ou l'autre!”.

„Adieu Varsovie” to nostalgiczna podróż w przeszłość, która pozwala odkryć nieznane życie rodziców Janki Kaempfer Louis. Irena Gelblum i Ignacy Waniewicz to osobowości skrajne, które los rzucił w objęcia zawirowań historycznych ubiegłego stulecia. Córka szuka sposobu na pożegnanie rodziców, a także uosabianej przez nich Polski. Kraj nad Wisłą jest niedostępny, zimny, coraz...