Bardzo intymny opis romansu malarki z młodziutką Amerykanką, która stała się inspiracją dla wielu jej obrazów. Niestety nie dowiedziałam się zbyt wielu faktów o prawdziwym życiu. Tamary Choć w książce autorka cytuje Łempicką, która podkreśla, że urodziła się w Polsce, to na okładce jest informacja, że urodziła się w Moskwie. Hm.. Przeoczenie? Prowokacja? Czy brak źródeł i próba zamaskowania, że autorka nie zapoznała się z biografią malarki?

Bardzo intymny opis romansu malarki z młodziutką Amerykanką, która stała się inspiracją dla wielu jej obrazów. Niestety nie dowiedziałam się zbyt wielu faktów o prawdziwym życiu. Tamary Choć w książce autorka cytuje Łempicką, która podkreśla, że urodziła się w Polsce, to na okładce jest informacja, że urodziła się w Moskwie. Hm.. Przeoczenie? Prowokacja? Czy brak źródeł i...

Najbardziej frustruje mnie fakt, że książka pozostawiła mnie z nurtującym pytaniem, na które raczej nigdy nie dostanę odpowiedzi.
Nie podobało mi się również, że pierwsza część zajmuje tak naprawdę ponad połowę stron, a druga zamyka się w dosłownie 50 i sprawiała wrażenie pośpiesznie napisanej, a w niektórych momentach wręcz niedokończonej.

Najbardziej frustruje mnie fakt, że książka pozostawiła mnie z nurtującym pytaniem, na które raczej nigdy nie dostanę odpowiedzi.
Nie podobało mi się również, że pierwsza część zajmuje tak naprawdę ponad połowę stron, a druga zamyka się w dosłownie 50 i sprawiała wrażenie pośpiesznie napisanej, a w niektórych momentach wręcz niedokończonej.

Być muzą jakiegoś artysty – brzmi to pięknie, dostojnie, elegancko. Bohaterka powieści „Ostatni akt” autorstwa Ellis Avery, stała się muzą (i kochanką) wielkiej malarki, Tamary Łempickiej. Młoda Amerykanka, szukająca szczęścia w Paryżu, została wypatrzona przez arystokratkę, która oszalała na punkcie jej urody. Ciało Rafaeli, bo tak ma na imię owa postać, zostało uwiecznione na płótnie malarskim na wieki, osiągając status arcydzieła i wartość liczoną w milionach.

Powieść „Ostatni akt” inspirowana jest prawdziwym epizodem z życia Tamary Łempickiej, jednak – w moim odczuciu – artystka ustępuje w niej miejsca swojej muzie. To historia Rafaeli mnie wciągnęła. Amerykanka pochodzenia włoskiego zostaje „podarowana” na żonę. Zapatrzona w sukienkę od Coco Chanel bardzo spontanicznie wyrusza ku marzeniom. Trafia do Paryża – stolicy mody, sztuki – miasta eleganckiego. Czy na pewno? Możemy się domyślać, jakie niebezpieczeństwa oraz wyzwania czyhają na młodą dziewczynę w wielkim mieście i jak będzie sobie z nimi radzić.

Powieść „Ostatni akt” wydała mi się nieco wulgarną książką, jak na czasy, które opisuje. Ciekawym jest, jak pojęcia ewoluują w zależności od kontekstu. Przykładowo, mamy współczesne romantyczne powieści, gdzie bohaterowie tak przeklinają, ze aż „uszy więdną”, a czytelnicy to akceptują, ale od książki, której akcja rozgrywa się u schyłku lat 20. XX wieku oczekujemy elegancji. I faktycznie nie ma w niej językowego „rzucania mięsem”, ale autorka opisuje świat wielkich marzeń i wielkich słabości. Wyśniona sukienka od Coco Chanel może zostać okupiona syfilisem. Wielka artystka, dama nie żyje tylko sztuką, nie jest posągowa. Ma swoje problemy i słabostki.

To wrażenie potęguje prosty język, jakim powieść została napisana. Przyznaję, że kiedy widzę, iż w fabule pojawiają się tak znane motywy ze świata sztuki, oczekuję jakiejś dostojności. Nie mogę pozbyć się pietyzmu, jakim darzone są takie dzieła. Być może to źle, ale – będę szczera – moje oczekiwania względem takich książek są wysokie. Wracając do „Ostatniego aktu”, jest to dobrą książka, ale zbyt „pop”, a ja liczyłam na coś wykwintnego.

Powieść idealnie wpisuje się w komercyjny nurt. Jest to opowieść o wielkiej personie, ale napisana prostym, przystępnym językiem. Można powiedzieć, że Ellis Avery wyszła „babska” powieść. Ale nie ma w tym nic złego, bo autorka wykazała się wyobraźnią przenosząc na grunt beletrystyki fragment z życia słynnej malarki. Mnie jednak szczególnie spodobała się postać Rafaeli, czyli muzy Łempickiej, i jej energia w pogoni za marzeniami.

Być muzą jakiegoś artysty – brzmi to pięknie, dostojnie, elegancko. Bohaterka powieści „Ostatni akt” autorstwa Ellis Avery, stała się muzą (i kochanką) wielkiej malarki, Tamary Łempickiej. Młoda Amerykanka, szukająca szczęścia w Paryżu, została wypatrzona przez arystokratkę, która oszalała na punkcie jej urody. Ciało Rafaeli, bo tak ma na imię owa postać, zostało...

𝒯𝒶𝓂𝒶𝓇𝒶 Ł𝑒𝓂𝓅𝒾𝒸𝓀𝒶 - polska malarka epoki art déco. Osoba, która prowadziła bujne paryskie życie… właśnie taką Tamarę poznajemy na kartach powieści Ellis Avery. Kobieta odważna, nie stawiająca granic, dbająca o swoje przyjemności, nie tylko te związane z malarstwem i spełnianiem się jako portrecistka, ale również ze sferą fizyczności i rozkoszy cielesnych.

Paryż, rok 1927. Ulicami tego niezwykłego miasta kroczy ona, Tamara i Rafaela, a ich drogi w końcu się łączą. To właśnie głównie z perspektywy tej drugiej poznajemy całą historię. Francuska stolica, stała się wtedy miejscem spotkań, miejsce sztuki, miejscem otwartości seksualnej. A młoda Rafaela, dziewczyna siedemnastoletnia, staje się nie tylko modelką malarki, ale również kochanką. Kobiety spędzają ze sobą ogrom czasu, na pracy i uniesieniach miłosnych. To właśnie Rafaela jest tą pięknością z obrazu, który podziwiany jest przez miłośników sztuki.

Książka ta to historia o miłości, pożądaniu, tęsknocie, nadziei, ufności, kłamstwie i w końcu o malarstwie, choć tego w moim odczuciu było za mało.

To historia, która czerpie inspiracje z prawdziwych wydarzeń i cieszę się, że mogłam zajrzeć za próg mieszkania Tamary, poznać jej pragnienia, jej sposób pracy. Żałuję tylko, że dopiero pod koniec poznałam myśli malarki, bo w zasadzie cały czas biegniemy tuż za Rafaelą, to ona staje się naszym przewodnikiem.

Wielokrotnie zastanawiałam się nad pewną kwestią: jeśli mogłabyś się przenieść w czasie, to jakie lata i miejsce byś wybrała? Ja od zawsze stawiałam na Paryż, wiek XIX lub początek XX 🙂 (czyli właśnie ten czas akcji, który mamy w tej książce) a Ty drogi czytelniku?

𝒯𝒶𝓂𝒶𝓇𝒶 Ł𝑒𝓂𝓅𝒾𝒸𝓀𝒶 - polska malarka epoki art déco. Osoba, która prowadziła bujne paryskie życie… właśnie taką Tamarę poznajemy na kartach powieści Ellis Avery. Kobieta odważna, nie stawiająca granic, dbająca o swoje przyjemności, nie tylko te związane z malarstwem i spełnianiem się jako portrecistka, ale również ze sferą fizyczności i rozkoszy cielesnych.

Paryż, rok 1927....

7

7

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2015/12/ellis-avery-ostatni-akt.html

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2015/12/ellis-avery-ostatni-akt.html

Paryż, rok 1927. Lasek Buloński. 17-letnia Amerykanka Rafaela musi zdobyć sto franków by dostać upragnioną pracę. Potrzebna jest jej odpowiednia suknia. Na modzie elegancji zna się ona jak nikt. Jej współlokatorka oczekuje oświadczyn swojego ukochanego i rzuca posadę panny sklepowej, te, o którą chce walczyć Rafaela. ma wielkie ambicje i doświadczenie w sprawach damsko-męskich, nie cofnie się przed kupczeniem swoim ciałem byle osiągnąć swój cel. nagle zatrzymuje się przed nią automobil i jakaś szykowna kobieta zaprasza ją by jej pozowała. To Tamara Łempicka, uciekinierka z Polski, wywłaszczona przez rewolucję bolszewicką hrabina, na uchodźctwie parająca się malarstwem.
Zaczyna się fascynująca podróż Rafaeli po świecie sztuki, oraz zakazanych namiętności. Między malarką a modelką wyczuwa się bowiem podskórne napięcie. Jako muza artystki poznaje więc świat artystycznej bohemy, niepospolite kobiety jak Alicja Toklas i G. Stein, liczne lesbijskie pary i nawiązuje romans z protektorką. powstają liczne obrazy, ale w związek wkrada się zazdrość o Irlandkę Irę, czyli madonnę z Dzieciątkiem. Zakochane w sobie fundują sobie wycieczkę do Włoch, gdzie zdobywają rzesze fanów i robią furorę. Powstają różne obrazy, w tym kopia Pięknej Rafaeli oraz Akt z gołębiem. Nie wiadomo tylko, dlaczego nagle następuje ochłodzenie stosunków i Rafaela odsuwa się od Tamary. Ellis Avery tworzy swoją fantasmagoryczną wizję, w której Tamara pozwala sobie na wykorzystanie naiwności dziewczyny i łamie jej serce. Chce sfingować kradzież własnego obrazu, a winą obarczyć Rafaelę dla dobra swoich konszachtów z marszandem.
Dla zachowania równowagi, krótsza część powieści przedstawia punkt widzenia Tamary, stara się odkryć przed czytelnikiem kierujące nią motywy. To ona donosi o porzuceniu przez Rafaelę, która otwiera własny salon krawiecki i w zgodzie z konwencjami epoki wychodzi za mąż. malarka zaś opowiada o swoim niekonwencjonalnym małżeństwie, o okrucieństwie bolszewickich władz i o bolesnym rozstaniu z mężem przed poznaniem Rafaeli. Po latach jest marionetką w rękach córki i przyjaciela Hectora, przebywa w Meksyku i za jej plecami Kizette przygotowuje wystawę dzieł matki. Wspomina dawne życie i osiągnięty sukces, oraz wykreowane przez siebie wydarzenia z życia. Mąż, Tadeusz, umarł na raka, a nie zamordowany w więzieniu przez Rosjan.
Podsyca swój żal do Rafaeli, choć goni za efemerydą.
Ciekawe studium osobowości malarki. Autorce udało się uchwycić atmosferę szalonych lat dwudziestych w Paryżu, i w subtelny sposób nakreślić zawiłości związku dwóch kobiet. Zmysłowość bohaterek jest opisana subtelnym językiem i na pewno spodoba się miłośnikom malarstwa Łempickiej, jak i epoki w której królowała art deco.

Paryż, rok 1927. Lasek Buloński. 17-letnia Amerykanka Rafaela musi zdobyć sto franków by dostać upragnioną pracę. Potrzebna jest jej odpowiednia suknia. Na modzie elegancji zna się ona jak nikt. Jej współlokatorka oczekuje oświadczyn swojego ukochanego i rzuca posadę panny sklepowej, te, o którą chce walczyć Rafaela. ma wielkie ambicje i doświadczenie w sprawach...

Teoretycznie "Ostatni akt" opowiada o Tamarze Łempickiej, praktycznie natomiast znakomita większość narracji należy do jej kochanki i modelki, Rafaeli. Teoretycznie Rafaela ma lat siedemnaście, ale podejrzewam, że była to średnia arytmetyczna wyciągnięta na podstawie jej stosunku do życia jako takiego, a erotycznego w szczególności, oraz emocjonalności pięciolatki. Teoretycznie między Rafaelą a Tamarą wybucha namiętny romans, chociaż nie za bardzo wiadomo, w czym się on przejawia, nie licząc regularnych wzmianek o tym, że Rafaela nie mogła się doczekać seksu i była emocjonalnie zależna od swojej pracodawczyni. Teoretycznie Tamara jest w okresie tworzenia swoich sztandarowych prac, ale równie dobrze mogłaby malować szeregi kropek, dla fabuły i historii sztuki nie ma to najmniejszego znaczenia. Teoretycznie jest też jakaś intryga i inne romanse, ale w zasadzie służą chyba tylko temu, żeby Rafaela mogła szaleć z rozpaczy względnie szaleć z zazdrości. Teoretycznie przewija się też sporo innych znanych postaci, ale równie dobrze mogliby to być kompletnie anonimowi figuranci - kto wie, może wtedy miernota bohaterów nie bolałaby tak bardzo.
I tak przez blisko trzysta stron.

Przed zepchnięciem do półki "złe jak szatan" ratuję tę powieść tylko jedno: druga część, niepomiernie krótsza, niestety, w której to Łempicka, już jako wiekowa i nie do końca zrównoważona dama, opowiada epilog swojej relacji z Rafaelą. Perfekcyjnie oddane paranoje i obsesje starszej, nieprawdopodobnie egoistycznej i rozkapryszonej diwy malarstwa, wyraźne charaktery, nareszcie jakaś trzeźwa ocena postaci i komentarz przeszłości, które nadaje całej bezładnej gadaninie Rafaeli sensu, a przy tym osładza trochę rozczarowanie całością.
Nie dalej jak w zeszłym miesiącu przeczytałam powieść o bardzo podobnym zamyśle - homoseksualny bohater opowiada o swoich przygodach i związkach ze sławami w przedwojennej Europie - ale "Zmyślone życie Siergieja Nabokowa" to jednak czytadło sytuujące się przynajmniej o klasę wyżej.

Teoretycznie "Ostatni akt" opowiada o Tamarze Łempickiej, praktycznie natomiast znakomita większość narracji należy do jej kochanki i modelki, Rafaeli. Teoretycznie Rafaela ma lat siedemnaście, ale podejrzewam, że była to średnia arytmetyczna wyciągnięta na podstawie jej stosunku do życia jako takiego, a erotycznego w szczególności, oraz emocjonalności pięciolatki....

Niestety jestem trochę zawiedziona. Widząc taką objętość książki (360 stron),zaczęłam oczekiwać opisowej treści. Być może tego nie brakuje, ale nie dotyczą one tych elementów, których bym chciała. Język książki jest prosty (czasem wręcz banalny) i bardzo dobrze (choć może nieco irytować, patrząc na fakt, że akcja dzieje się w okresie między wojennym),bo nie trzeba się znać na rzeczy, żeby zrozumieć powieść. Przyjemna i szybka lektura, niestety (jak dla mnie) nieco płytka. Pierwsze odczucia bohaterki rozpływają się w powietrzu od tak, w mgnieniu sekundy, co jest trochę irracjonalne. Może tak ma być. Jak już wspomniałam, nieco ubogo w opisach relacji uczuciowych między bohaterkami. Pewnie wynika to z narracji pierwszoosobowej, ale jednak, niedosyt pozostaje. Bieg wydarzeń raczej nie trzyma w napięciu (prócz dwóch/trzech krótkich scen) i jest dość przewidywalny. Osobiście najbardziej podobały mi się rozdziały kończące obie części. Nie ze względu na koniec, po prostu w końcu pojawiły się odczucia, które mi pasowały do całości.
Nie trzeba znać się na sztuce, ani Tamarze, żeby zrozumieć historię, i to się ceni. Opisy obrazów są bardzo dobre, bez problemu można sobie wyobrazić je wyobrazić, tak samo sceny, w których Rafaela pozuje artystce.
Jest kilka komicznych momentów albo też groteskowych. Generalnie to bardzo przyjemna lektura i myślę, że warto ją przeczytać jeśli siedzi się w tej tematyce.

Niestety jestem trochę zawiedziona. Widząc taką objętość książki (360 stron),zaczęłam oczekiwać opisowej treści. Być może tego nie brakuje, ale nie dotyczą one tych elementów, których bym chciała. Język książki jest prosty (czasem wręcz banalny) i bardzo dobrze (choć może nieco irytować, patrząc na fakt, że akcja dzieje się w okresie między wojennym),bo nie trzeba się...

W zasadzie w pierwszym odruchu miałam ochotę pokrytykować, że brakuje temu papierzysku wiele, że ma w sobie coś prostackiego i sprośnego zawiązanego wokół ciasnej wizji tego, jaką mogła być w rzeczywistości Tamara Łempicka. Nie mam jednak sumienia napisać w pejoratywnym świetle o książce, którą przeczytałam bezwiednie w ekspresowym tempie, mimo węwnętrznego "braku sympatii" do niej. Tak sobie łopatologicznie myślę, że skoro autorka rysuje słowami obraz nabierający tak szybko życia i autentyczności, że kartki same przepływają przez palce, to jest to prostu dobra w tym czego się podjęła. I o to chodzi w beletrystyce. I kropka. Reszta to małostkowe czepialstwo. Jeśli miałabym sobie pofolgować z krytyką to pewnie powiedziałabym, że pomysł na książkę jest mało oryginalny, bo ktoś już był pionierem w dawaniu drugiego życia artystom (np. Pablowi Picasso),ale w ten sposób można byłoby marginalizować co drugą pozycję. Ostatni Akt to próba fikcyjnego nakreślenia życia Tamary z dwóch perspektyw - jej kochanki i samej malarki, luźno oparta na faktach z życia Łempickiej. Książka podzielona jest na dwie części - w pierwszej widzimy świat oczami miłosnej muzy artystki, w drugiej Tamary. Lektura powinna trafić do serc amatorów sztuki i poznawania przepełnionego seksem, używkami i natchnieniem życia artystów. Ból fizyczny i uczuciowy, walka o wpływy, karmienie wysokiego ego to chleb powszedni tego świata, który pokazuje że wielcy artyści są zarazem wielce trudnymi partnerami dla otoczenia - zarówno w roli kochanków, rodziców czy przyjaciół. Coś za coś. W zamian mamy dzieła, które trwają epoki i zdobią najpiękniejsze salony i muzea. Polecam.

W zasadzie w pierwszym odruchu miałam ochotę pokrytykować, że brakuje temu papierzysku wiele, że ma w sobie coś prostackiego i sprośnego zawiązanego wokół ciasnej wizji tego, jaką mogła być w rzeczywistości Tamara Łempicka. Nie mam jednak sumienia napisać w pejoratywnym świetle o książce, którą przeczytałam bezwiednie w ekspresowym tempie, mimo węwnętrznego "braku sympatii"...