Brawa dla autorki za wspaniały pomysł na książkę i ogrom wykonanej pracy. Szczególnie wzruszające były dla mnie historie kobiet z moich okolic i to bardzo bliskich, opowiadane po Śląsku. Bohaterki tych historii są już bardzo wiekowe, więc to był ostatni moment, żeby ich słowa nie odeszły w zapomnienie.

Brawa dla autorki za wspaniały pomysł na książkę i ogrom wykonanej pracy. Szczególnie wzruszające były dla mnie historie kobiet z moich okolic i to bardzo bliskich, opowiadane po Śląsku. Bohaterki tych historii są już bardzo wiekowe, więc to był ostatni moment, żeby ich słowa nie odeszły w zapomnienie.

Po lekturze pierwszej części "Wojna jest kobietą", która dogłębnie mnie poruszyła, nie mogłam nie sięgnąć po kontynuację. W niej Pani Monika zawarła historie 45 kobiet, które zgodziły się podzielić ze światem swoimi wspomnieniami z czasów II wojny światowej.

Jak trudne i dramatyczne to były czasy wiedzą tylko ci, którzy przeżyli wojnę i okupację. To oni każdego dnia mierzyli się ze strachem o życie swoje i bliskich, z głodem, bólem, chłodem, brakiem dachu nad głową.. W książce Pani Moniki poznajemy wojnę z perspektywy kobiet, które niejednokrotnie walczyły same ze sobą, by przetrwać ten czas.

Bohaterki książki z chwilą wybuchu wojny miały od kilku do kilkunastu lat i pochodziły z różnych rejonów Polski. Różnią się też ich wspomnienia, bowiem inaczej traktowano Polaków na Śląsku, inaczej w centralnej części kraju, a jeszcze inaczej na Kresach. Jeśli jedno z małżonków miało niemieckie pochodzenie, to również w inny sposób się odnoszono do tej rodziny. Jednak każda z nich przeżyła sporo okrucieństwa, widziała śmierć, niesprawiedliwość i przerażenie, czuła strach i niepewność o kolejny dzień..

Niektóre z dziewcząt wywieziono na przymusowe roboty do Niemiec, inne trafiły w głąb Rosji, kolejne przeżyły prześladowania ze strony banderowców..

Niemiecka okupacja była okropna, ale gdy do Polski wkroczyła Armia Czerwona, to tak naprawdę wtedy kobiety odczuły najdotkliwiej brutalność wojny. Ruska dzicz plądrowała i gwałciła bez opamiętania, a wszystkie kobiety drżały o siebie i o swoje córki..

Wszystkie wspomnienia są bolesne, część zapewne się zatarła, albo nawet została wyparta z pamięci. Jednak wszystkie bohaterki zgodnie twierdzą, że wojna to najczystsze zło, które wyzwala w ludziach najgorsze cechy i instynkty.

A my powinniśmy o tym pamiętać i mieć za przestrogę ll wojnę światową i jej skutki, by takie zło się już nie powtórzyło. Choć teraz patrząc na to, co dzieje się w Ukrainie, trudno się oprzeć wrażeniu, że Putin tak jak Hitler, od początku przejęcia władzy miał na celu podbicie Europy..

Kto jeszcze nie czytał, temu gorąco polecam.

Po lekturze pierwszej części "Wojna jest kobietą", która dogłębnie mnie poruszyła, nie mogłam nie sięgnąć po kontynuację. W niej Pani Monika zawarła historie 45 kobiet, które zgodziły się podzielić ze światem swoimi wspomnieniami z czasów II wojny światowej.

Jak trudne i dramatyczne to były czasy wiedzą tylko ci, którzy przeżyli wojnę i okupację. To oni każdego dnia...

"Kiedy skończyłam pisać pierwszą część <<Woja jest kobietą>> , jescze przed jej wydaniem, poczułam niedosyt, niepełność i jakąś taką niekompletność mojej pracy. Jak bym ją przerwała w połowie. Postanowiłam więc zbierać dalej te kobiece historie wojenne, bo przecież...tyle ich jescze jest do ocalenia."

W pierwszej części autorka całkiem przypadkowo opublikowała trzydzieści dziewięć historii, 39 jak 1939 rok, przypadkowo gdyż jedna z pań ostatecznie nie zdecydowała się opublikować swoich losów. Było więc jasne, że w drugiej części by symbolicznie zamknąć cyfry w całość musi ukazać się ich czterdzieści pięć, 45 jak 1945 rok. Jako symbol początku i końca II wojny światowej.

Książki Pani Moniki są inne niż te które do tej pory czytałam, tu nie ma historii jednej osoby czy rodziny opisanej na trzystu stronach. Są tu krótkie a nawet bardzo krótkie opowiadania, jedne na osiem stron inne tylko na dwie, ale prawdziwe, nie ubarwione fikcyjnym wątkiem, takie z pierwszej ręki, od serca.

Czytając obie książki czytelnik przenosi się do babcinego pokoju w którym pachnie ciastem a dzieciństwo jest zaklęte w zapachu, siada w wygodnym, starym, wytartym fotelu który zna najpiękniejsze dawne opowiesci, pije czarną herbatę z cieniutkiej szklanki w metalowym koszyczku zagryzając słodkimi, kruchymi ciastkami z maszynki do mielenia, i słucha, słucha, słucha...

"Każdy inaczej przeżywa swoje życie i swój czas, to zależy od nastawienia. Jak się przyjmuje życie z uśmiechem - to ono jest lżejsze. Troski oczywiście przychodzą - te małe i te duże. Każdy je ma, jak nie fizyczne, to psychiczne. Jeden się do nich przyzna, drugi nie - taka człowieka natura. Ja staram się to moje życie z uśmiechem przeżywać i nie patrzeć na nie w ciemnych barwach. Kiedy wojna wybuchła..."*

*Pani Cecylia rocznik 1923

"Kiedy skończyłam pisać pierwszą część <<Woja jest kobietą>> , jescze przed jej wydaniem, poczułam niedosyt, niepełność i jakąś taką niekompletność mojej pracy. Jak bym ją przerwała w połowie. Postanowiłam więc zbierać dalej te kobiece historie wojenne, bo przecież...tyle ich jescze jest do ocalenia."

W pierwszej części autorka całkiem przypadkowo opublikowała trzydzieści...

Po raz kolejny autorka przemierzyła Polskę w poszukiwaniu pozostałości żywych historii, które ukażą wojnę z tej mniej militarnej strony. Jednak tym razem jest ich aż czterdzieści pięć. Właśnie tyle kobiet opowiada o tułaczkach, przymusowych wywózkach do pracy, strachu i stracie bliskich.

Druga część okazała się jeszcze bardziej wstrząsająca. Więcej przykrych opowieści, z których wręcz wylewa się mnogość emocji sprawiających, że człowiek odczuwa je całym sobą. Dzieje się tak przede wszystkim za sprawą osobistych odczuć i indywidualnego sposobu, w jaki kobiety przedstawiły nam wojenne oblicze. Bo tak samo jak w pierwszym tomie, nie ma tu miejsca na suche fakty. To swego rodzaju rozmowa, która skrywa dramaty, trudy ówczesnego życia oraz wyciągnięte z nich wartości.

„Wojna jest kobietą” niezmiennie udowadnia, że reportaże również mogą ciekawić i wywoływać emocje. To połączenie wielu różnych spojrzeń na wojnę otwiera oczy na rozmaite kwestie, o których dwudziesty pierwszy wiek nie pamięta lub pamiętać nie chce.

Właśnie tak napisana literatura faktu trafia do mnie najmocniej – taka, która opisuje jakiś aspekt z wielu perspektyw. Dlatego też ponownie polecam Wam „Wojna jest kobietą”. Niech nigdy nie znikną te historie, płynące z tak wielu serc. Niech usłyszą je wszyscy, aby już nie wydarzyły się nigdy.

Po raz kolejny autorka przemierzyła Polskę w poszukiwaniu pozostałości żywych historii, które ukażą wojnę z tej mniej militarnej strony. Jednak tym razem jest ich aż czterdzieści pięć. Właśnie tyle kobiet opowiada o tułaczkach, przymusowych wywózkach do pracy, strachu i stracie bliskich.

Druga część okazała się jeszcze bardziej wstrząsająca. Więcej przykrych opowieści, z...

Właśnie zakończyłam czytać "Wojna jest kobietą 2" autorstwa Moniki Fibic.

Co mogę powiedzieć? Ta książka podobnie jak pierwsza część jest niesamowicie ciekawa. Reportaż przedstawia relacje 45 kobiet, które przeżyły II wojnę światową. Są to kobiety które mieszkały w różnej części kraju, czasem również na terenach państw ościennych. To trochę tak jakby usiąść z babcią przy kominku i posłuchać o dawnych czasach... Książka przedstawia losy osób mieszkających w miastach, miasteczkach czy wsiach. Opowiedziane są historie osób znających języki obce, wykształconych ale również prostych ludzi w tym także niepiśmiennych. Niektóre bohaterki zmuszone zostały do tułaczki, inne wywiezione do przymusowej pracy, jeszcze inne spędziły wojnę w rodzinnym domu często miewając tam również niechcianych "gości". Przedstawione historie są różne, jednak wszystkie wzbudzają ogromne emocje. Każda jest zupełnie inna, ale jednak składają się w całość. Każda z tych kobiet wie co to ogromny strach. Z przedstawionych historii możemy dowiedzieć się jak wojna przekreśliła szczęśliwe życie wielu osób, poczytać o okrucieństwie do jakiego posuwali się ludzie, ale też o tym jak sobie pomagali, czasem oficjalnie stojąc po stronie wroga. Osobiście uważam, że takie historie powinno się przypominać po to aby historia nie zatoczyła koła i się nie powtórzyła. Jest to szczególnie ważne w obecnych czasach.

#współpracarecenzencka

Właśnie zakończyłam czytać "Wojna jest kobietą 2" autorstwa Moniki Fibic.

Co mogę powiedzieć? Ta książka podobnie jak pierwsza część jest niesamowicie ciekawa. Reportaż przedstawia relacje 45 kobiet, które przeżyły II wojnę światową. Są to kobiety które mieszkały w różnej części kraju, czasem również na terenach państw ościennych. To trochę tak jakby usiąść z babcią...

"Wojna jest kobietą 2"

Na początku książki autorka wspomina, że tym razem chciałaby skupić się na przemocy seksualnej wobec kobiet i dziewczynek.

Moje kolejne spotkanie z piórem Pani Moniki to wielki zaszczyt.
Jest to bez wątpienia świadectwo prawdy.

Tym razem autorka dopełniła pierwszą część książki i przedstawiła nam wojenne życie 45 wspaniałych kobiet, które przeżyły i zachowały w pamięci wspomnienia z piekła... Tak dokładnie wojna to piekło nie tylko dla walczących na froncie ale głównie dla zwykłych ludzi a przedewszystkim kobiet.
Kobiet z pozoru kruchych jak szkło, a jednocześnie silnych i walecznych.
Dzieci, dziewczynki, dziewczyny i kobiety to one najbardziej cierpią, to na nich odbija się oblicze wojny.

Historie naszych Cudownych Pań kolejny raz roztrzaskały moje serce dosłownie na pół ale pomimo tego że ja tak bardzo przeżywam to takie prawdziwe do bólu historie powinien znać każdy z nas.

Dziękuję Pani Moniko i Wszystkim bohaterką obu części za tą podróż do wspomnień z piekła. Zapewne dla naszych wspaniałych kobiet są to wspomnienia o których lepiej nie myśleć. Zakopane na dnie pamięci, zapomniane, wymazane...
Teraz dzięki Pani przetrwają i będą żyć wiecznie!

"Wojna jest kobietą 2"

Na początku książki autorka wspomina, że tym razem chciałaby skupić się na przemocy seksualnej wobec kobiet i dziewczynek.

Moje kolejne spotkanie z piórem Pani Moniki to wielki zaszczyt.
Jest to bez wątpienia świadectwo prawdy.

Tym razem autorka dopełniła pierwszą część książki i przedstawiła nam wojenne życie 45 wspaniałych kobiet, które...

WOJNA JEST KOBIETĄ 2 🥀
🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀

Druga część pięknych historii spisanych i przedstawionych w bardzo ujmujący sposób.
Opowiadane przez kobiety, które przeżyły czasy drugiej wojny światowej i jej zakończenie.
Wyzwolenie z rąk okupanta, nie zawsze przyniosło wolność i szczęście.

O czym opowiadają światkowie i ofiary tych brutalnych wydarzeń .
Wojna sama w sobie jest złem . Nam ciężko jest zrozumieć, jak można być głodnym, jak można się bać.
Naloty, łapanki, przymusowa praca, wreście przemoc, fizyczna i psychiczna.
To wszytko sprawia że czytając takie wspomnienia pęka serce 💔 A łzy same się do oczu cisną.

Myślę że obie części
,,Wojna jest Kobietą "
Są bardzo potrzebne, aby te historie ,wspomnienia już teraz starszych osób przetrwały na papierze i w naszych sercach ❤

POLECAM z CAŁEGO ❤

WOJNA JEST KOBIETĄ 2 🥀
🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀

Druga część pięknych historii spisanych i przedstawionych w bardzo ujmujący sposób.
Opowiadane przez kobiety, które przeżyły czasy drugiej wojny światowej i jej zakończenie.
Wyzwolenie z rąk okupanta, nie zawsze przyniosło wolność i szczęście.

O czym opowiadają światkowie i ofiary tych brutalnych wydarzeń .
Wojna sama w sobie jest...

"Ludzie ludziom zgotowali ten los..."

Po lekturze "Wojna jest kobietą", z wielkim zaciekawieniem sięgnęłam po kolejną część historii kobiet, które doświadczyły okrucieństwa II wojny światowej. Tym razem autorka oddaje w nasze ręce relacje czterdziestu pięciu kobiet, które przeżyły ten straszny czas. Dla tych wiekowych już staruszek, czasem powrót do przeżytych wydarzeń nie był łatwy i niejednokrotnie bardzo emocjonalny. Niektóre z nich zmagały się z traumą po stracie bliskich a zdane same na siebie, musiały odnaleźć się w nowej sytuacji.

Oprócz agresji niemieckiej w opowieściach pojawiają się również żołnierze Armii Czerwonej czy banderowcy. Członkowie UPA bestialsko wymordowali Polaków na Wołyniu a zbrodnie te do dziś nie zostały rozliczone. Mało tego, temat jest drażliwy a dzisiejsi Ukraińcy unikają tematu. Mówi się o potępieniu niemieckich zbrodni wobec Polaków a tragedia na Wołyniu jakoś nigdy nie pojawiała się na lekcjach historii.

Wielki ukłon dla autorki za wykonanie tak dużej pracy i spisanie historii ostatnich żyjących jeszcze świadków tych niewyobrażalnych tragedii. Kobiety te opowiadają również o gwałtach dokonywanych przez sowietów a skala przemocy seksualnej jaką stosowali była ogromna.

Czytałam wiele książek o wojnie, z tym że były to przeważnie powieści obyczajowe, natomiast ten reportaż pozwolił wyobrazić sobie wojnę taką jaką była, przekazaną przez autentycznych świadków. Faktem jest, że żaden kraj nie doświadczył takiej agresji i zniszczeń co Polska. Należy o tym pamiętać i nigdy nie dopuścić do wojny ani do wciągnięcia naszego kraju w jakikolwiek konflikt.

"Ludzie ludziom zgotowali ten los..."

Po lekturze "Wojna jest kobietą", z wielkim zaciekawieniem sięgnęłam po kolejną część historii kobiet, które doświadczyły okrucieństwa II wojny światowej. Tym razem autorka oddaje w nasze ręce relacje czterdziestu pięciu kobiet, które przeżyły ten straszny czas. Dla tych wiekowych już staruszek, czasem powrót do przeżytych wydarzeń nie...

„Wojna to teatr, a ludzie są tylko bez własnej woli, na siłę wplątanymi w to przedstawienie aktorami. Każdy ma jakąś rolę...”

Czytając pierwszą część reportażu, wewnętrznie czułam się poturbowana. Moje oczy niejednokrotnie były wilgotne, a w mojej głowie szalało tornado myśli. Teraz gdy sięgam po kolejną część, czuje się identycznie. Natomiast zmieniło się we mnie jedno. Wojna nie oszczędzała nikogo i kobiety, matki czy nastolatki też przeżywały piekło tamtych dni. Doświadczały ogromnej krzywdy, niejednokrotnie poświęcając przy tym siebie.

Ból, strach, niepewność. Możesz nie doczekać zachodu słońca, bądź nie spojrzeć na wschód.

„Wojna jest kobietą 2” to kolejna relacja kobiet, które dzięki swojej odwadze, dziś opowiadają o tych wydarzeniach. Cofając się do tamtych czasów, odkopują wspomnienia, które nie należą do najłatwiejszych, często rozdrapując zabliźnione rany. Dzięki tym silnym kobietom, my dziś mamy możliwość rozbudowania naszej wiedzy o tamte czasy, usłyszenia i wyobrażenia tamtych czasów.

Historia nauczyła nas suchych dat i faktów, autorka pokazała nam inne oblicze tamtego wydarzenia. Niekiedy zbyt bolesne, brutalne i dramatyczne. Chłonąc każde ze słów, nawet przez moment nie jesteśmy w stanie odłożyć tego reportażu. Pomimo smutku i panującej w nas nostalgii, nadal potrzebujemy poznawać te wypowiedzi. Jest to swego rodzaju rozmowa, przy której jesteśmy słuchaczami.

Z pewnością jest to lektura, która poruszy każde serce. Ogrom bólu i smutku tamtych chwil, przelane na papier, w słowach, które nie są poprawiane, wystylizowane pod pewien wzorzec. To właśnie ich prawdziwość uderza w nas najbardziej. Emocje, które się pod nimi kryją.

Autorka w całym tym cyklu pokusiła się o jeden symbol. Najpierw historia składała się rozmów z 39 kobietami, teraz z 45. Są to liczby, które powinniśmy pamiętać zawsze. Jest to data rozpoczęcia i zakończenia II wojny światowej, która odcisnęła najcięższe piętno na naszej ludzkości.

Dziękuje, że dziś jako wolny człowiek, bez stresu mogę wyjść na spacer. Bez obaw układać się do snu, czy budzić bez strachu. Cieszę się, że mogę być człowiekiem wolnym, a takie historie jak ta poznawać z książek, bez doświadczania.

„Wojna to teatr, a ludzie są tylko bez własnej woli, na siłę wplątanymi w to przedstawienie aktorami. Każdy ma jakąś rolę...”

Czytając pierwszą część reportażu, wewnętrznie czułam się poturbowana. Moje oczy niejednokrotnie były wilgotne, a w mojej głowie szalało tornado myśli. Teraz gdy sięgam po kolejną część, czuje się identycznie. Natomiast zmieniło się we mnie jedno....

Kolejne spotkanie z kobietami, które opisują swoje doświadczenia wojenne.
Monika Fibic w pierwszym zbiorze przedstawiła 39 historii kobiet, które przeżyły II wojnę światową. Tym razem przekazuje czytelnikowi 45 opowieści, domykając symbolicznie losy bohaterek.
Podziwiam autorkę, że zdobyła się na ten ogromny trud i oddała głos kobietom, aby mogły opowiedzieć, czasami po raz pierwszy o swoich emocjach, losach, stratach, wydarzeniach z tego strasznego okresu.
Tym razem mamy też sporo opowieści z Wołynia i Podlasia, w których poznajemy jak wyglądało życie tych kobiet w trakcie ataków przez banderowców.
Ta książka to spojrzenie na wojnę oczami kobiet, poprzez ich emocje, zwyczajne czynności, które jednak miały inny wymiar oraz relacje z bliskimi, które wtedy wyglądały zupełnie inaczej.
Ta pozycja to hołd dla zwykłych kobiet, które mimo wszystko musiały zmagać się z trudami wojny. To też refleksja dla nas, żeby doceniać to co mamy.
Ja uwielbiam, takie życiowe historie. Przypominają mi rozmowy z moją ś.p. babcią i od razu mam poczucie, że warto cieszyć się z tego co się ma i z każdego dnia jaki dane jest nam przeżyć.
Nie popełniajmy błędów wcześniejszych pokoleń.
Polecam gorąco. Książka spodoba się osobom lubiącym literaturę wojenną, obyczajową i faktu.

Kolejne spotkanie z kobietami, które opisują swoje doświadczenia wojenne.
Monika Fibic w pierwszym zbiorze przedstawiła 39 historii kobiet, które przeżyły II wojnę światową. Tym razem przekazuje czytelnikowi 45 opowieści, domykając symbolicznie losy bohaterek.
Podziwiam autorkę, że zdobyła się na ten ogromny trud i oddała głos kobietom, aby mogły opowiedzieć, czasami po raz...