Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy odważylibyście się wkroczyć do dzikiego serca Papui, gdzie duchy przodków wciąż krążą wśród żywych, a echo pradawnych rytuałów wciąż niesie się w powietrzu? Jak zagregowalibyście na propozycję wycieczki do wioski ludożerców?
Alicja Kubiak i Jan Kurzela zabierają nas w niezwykłą podróż do Indonezji, gdzie na jaw wychodzą mroczne sekrety przeszłości.
Książka #Indonezjaludożercy wczorajidziś to nie tylko reportaż z podróży. To wciągająca opowieść o zapomnianych plemionach, ich wierzeniach, tradycjach i okrutnych praktykach, o których współczesny świat dawno zapomniał. ☠️ Autorzy z wyjątkową wrażliwością i szacunkiem dla odmiennych kultur przedstawiają mroczną kartę w historii Indonezji, gdzie ludożerstwo było niegdyś nieodłączną częścią życia. To również historia o przetrwaniu, adaptacji do zmieniających się warunków i walce o zachowanie tożsamości. Poznajemy codzienne życie mieszkańców Papui, ich zwyczaje, problemy i marzenia.
Książka Kubiak i Kurzeli to nie lada gratka dla wszystkich pasjonatów podróży, miłośników historii i tych, którzy szukają czegoś więcej niż tylko powierzchownych opowieści. To lektura, która zmusza do refleksji nad naturą człowieka, granicami moralności i siłą tradycji.
Dla mnie była również okazją do refleksji nad tym jak Europejczycy i cywilizacja niszczą inne kultury, które były szczęśliwe zanim pojawił się tam biały człowiek. Z drugiej strony, czy mamy prawo blokować tym ludom prawa dostępu do osiągnięć techniki, tylko dlatego, że mamy ochotę pooglądać dzikie plemiona. Przyznam szczerze, że czasami miałam poczucie, że te osoby są traktowane jak zwierzęta w ZOO ☹.

Czy odważylibyście się wkroczyć do dzikiego serca Papui, gdzie duchy przodków wciąż krążą wśród żywych, a echo pradawnych rytuałów wciąż niesie się w powietrzu? Jak zagregowalibyście na propozycję wycieczki do wioski ludożerców?
Alicja Kubiak i Jan Kurzela zabierają nas w niezwykłą podró...

Rozwiń

Zwiń

Wzruszająca historia o trudnych czasach pandemii, rodzinie i sile ducha.
Prostota, która porusza i wnika głęboko w nasze serca. #elizabethstrout jest mistrzynią prozy obyczajowej z elementami literatury pięknej wypełnionej po brzegi psychologią.
Bardzo dobrze skonstruowani pełnokrwiści bohaterowie, którzy mówią i zachowują się jak zwyczajni, przeciętni ludzie. Właśnie to urzeka mnie w powieściach autorki najbardziej. Od czytania jej książek nie można się oderwać, bo odnosimy wrażenie jakby to dotyczyło nas i naszych bliskich. Język powieści jest prosty, ale niezwykle sugestywny.
#lucyimorze to kontynuacja historii Lucy Barton, znanej z wcześniejszych książek autorki. Tym razem obserwujemy bohaterkę podczas pandemii COVID-19, gdy zostaje ona wyrwana z życia w Nowym Jorku i wyrusza do nadmorskiego Maine na prośbę swojego byłego męża Williama.
Czego doświadczyła w tym okresie? Z czego musiała zrezygnować? Z jakimi trudnościami musiała sobie radzić? Do jakich przemyśleń nad swoim życiem doszła? Czy ten czas izolacji był rzeczywiście czymś wyjątkowym, czy może doświadczamy go też w innych sytuacjach? Czy ten czas może dać jakieś dobre owoce?
Strout z mistrzowską delikatnością ukazuje skomplikowane relacje rodzinne i emocje Lucy. Kobieta mierzy się z bolesnymi wspomnieniami z przeszłości, a jednocześnie stara się odnaleźć sens życia w obliczu niepewności i strachu. Pobyt nad morzem staje się dla niej czasem refleksji i przemiany.
Autorka porusza w książce wiele ważnych tematów, takich jak strata, żal, miłość i nadzieja.
Ta powieść na długo zostanie w mojej pamięci. Polecam ją wszystkim, którzy szukają wzruszającej i głębokiej literatury.

Wzruszająca historia o trudnych czasach pandemii, rodzinie i sile ducha.
Prostota, która porusza i wnika głęboko w nasze serca. #elizabethstrout jest mistrzynią prozy obyczajowej z elementami literatury pięknej wypełnionej po brzegi psychologią.
Bardzo dobrze skonstruowani pełnokrwiści boh...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli tak jak ja lubicie książki, które zawierają w sobie trochę prawdy historycznej i pełnię dotyczącą naszej sfery duchowej, to ta powieść trafi do Waszych serc.
Już sama konstrukcja książki, gdzie każdy rozdział otwiera jedna z kart tarota i opis jej znaczenia jest innowacyjny i prowokujący. Czytelnik jest zaangażowany w losy bohaterów i ich losów od pierwszych stron. A kiedy dochodzimy do słów: „Zanim odwróciłam się plecami do nocy, morze się poruszyło. Wielogłosowy huk ugodził mnie w uszy, podłoga zapadła się pod ciężarem gruzów, w jakie zmienił się mój dom, wraz z nimi i ja runęłam w dół. Świat jaki znałam, skończył się i razem z nim zniknęło wszystko co kochałam i nienawidziłam.”, to już nie jesteśmy w stanie oderwać się od tej powieści.
Cała fabuła dotyczy wydarzeń jakie rozegrały się w Mesynie w 1909, kiedy to doszło do największego w tym mieście trzęsienia ziemi, które pochłonęło kilkadziesiąt tysięcy istnień i zniszczeniu uległa większa część miasta. W trakcie tych wydarzeń poznajemy Barbarę i Nicola. Młoda kobieta i jedenastoletni chłopiec, których losy skrzyżowały się w okropnym miejscu i razem doświadczyli traumy, która zdecydowała o ich przyszłości.
Czego doświadczyli? Czy uda im się uwolnić od tej traumy?
Ta powieść porusza, zmusza do refleksji nad życiem i jego ulotnością. To też przykład jak jedno zdarzenie może doprowadzić do zmiany naszego życia o 180 stopni. Bogaty, może stać się biedny. Złodziej staje się arystokratą. Zbrodniarz- bohaterem, a porządna chrześcijanka prostytutką.
Co decyduje o tym kim jesteśmy?
#izadrażałanoc to nie tylko negatywne emocje i przeżycia, to też obraz siły bohaterów. Możliwości odmiany swojego losu mimo przeciwności i czerpania radości z tego co się ma wokół siebie. Z przyjaźni, miłości, niesienia pomocy, bliskości innych.
Napisana przepięknym poetyckim językiem, który wręcz uwzniośla i wynosi tę historię na wyższy poziom. Mnie osobiście urzekła i zachwyciła.

Jeśli tak jak ja lubicie książki, które zawierają w sobie trochę prawdy historycznej i pełnię dotyczącą naszej sfery duchowej, to ta powieść trafi do Waszych serc.
Już sama konstrukcja książki, gdzie każdy rozdział otwiera jedna z kart tarota i opis jej znaczenia jest innowacyjny i prowoku...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli tak jak ja potrzebujecie czasami odskoczni od stresu, pracy i trudnych tematów, to idealną książką która rozbawi Was do łez i zaskoczy niebanalną fabułą jest #upiórwmoherze?
Już od pierwszych stron autorka wciąga nas do wirtualnego świata literatów, gdzie nic nie jest takie, jak się wydaje. Ta lektura bawi, idealnie puentuje obecne zjawiska społeczne ( szczególnie jeśli chodzi o literacki show biznes i media społecznościowe 😉) i dostarcza dodatkowo ciekawej zagadki kryminalnej, w która zamieszany jest pisarz i stworzona przez niego postać.
Fabuła opowiada o trzech pisarkach (Marcie, Gośce i Grażynie) zmagających się z prozą życia i brakiem weny. Kiedy otrzymują bardzo kontrowersyjną propozycję zdobycia rozgłosu wahają się tylko chwilę. Jak łatwo kampanię reklamową nazwać eksperymentem socjologicznym, który ma na celu przełamywanie stereotypów i barier społecznych? Brzmi ciekawie, prawda?
Niestety, okazuje się, że sielska atmosfera szybko znika, gdy w Tęczowie, gdzie toczy się akcja, dochodzi do serii dziwnych zdarzeń. Pojawia się tajemnicza postać Upiora w moherze, a bohaterowie książki stają w obliczu morderstwa...
"Upiór w moherze" to nie tylko wciągająca komedia kryminalna, ale również trafna satyra na współczesne społeczeństwo. Autorka z humorem i ironią obnaża nasze przywary i ukazuje absurdy codziennego życia. Idealna pozycja również dla nas bookstagramerów i autorów książek. Można z dystansem i humorem spojrzeć na literacki świat 😉.
Książkę czyta się błyskawicznie, a zabawne dialogi i dynamiczna akcja nie pozwalają na nudę. Dodatkowo, autorka bawi się konwencją literacką, co sprawia, że lektura jest jeszcze bardziej zaskakująca i nieprzewidywalna.
Polecam "Upióra w moherze" wszystkim miłośnikom lekkiej literatury z nutką kryminału. To książka, która z pewnością poprawi Wam humor i zapewni dawkę rozrywki na najwyższym poziomie!

Jeśli tak jak ja potrzebujecie czasami odskoczni od stresu, pracy i trudnych tematów, to idealną książką która rozbawi Was do łez i zaskoczy niebanalną fabułą jest #upiórwmoherze?
Już od pierwszych stron autorka wciąga nas do wirtualnego świata literatów, gdzie nic nie jest takie, jak się ...

Rozwiń

Zwiń

“Mona” to opowieść o tytułowej bohaterce, peruwiańskiej pisarce, która zdobyła uznanie swoim debiutanckim romansem. Nominowana do prestiżowej nagrody Basske-Wortz, Mona wyrusza na transatlantycką podróż do Sztokholmu. Na pokładzie samolotu, zanurzona w Valium i alkoholu, zastanawia się nad swoim życiem, literacką reputacją i prawdziwym sensem twórczości.
Oloixarac w swojej prozie posługuje się cynizmem jako narzędziem do analizy świata. Jej styl jest ostry i pełen ironii. Autorka nie boi się krytykować literackiego establishmentu. Cała powieść to w zasadzie satyra na współczesnych młodych pisarzy dążących do spektakularnej kariery i pragnących być z jednej strony bogatymi gwiazdami showbiznesu, a z drugiej osobami wyznaczającymi ścieżki życia.
#mona to krótka, ale intensywna powieść, która bawi, zmusza do myślenia i stawia pytania o naturę sztuki i literatury. Choć nie jest doskonała, to z pewnością warta przeczytania. Polecam ją wszystkim, którzy lubią literackie satyry i nie boją się spojrzeć za kulisy pisarskiego świata. Ja chyba jednak mimo wszystko oczekiwałam czegoś więcej po tej prozie i choć rozumiem zabiegi językowe autorki, to czasami zbyt częste powtórzenia, kontrowersyjne opisy sytuacji i wulgarne słownictwo było jak dla mnie na wyrost. Myślę, że ta powieść z pewnością spodoba się osobom lubiącym angielski humor.

“Mona” to opowieść o tytułowej bohaterce, peruwiańskiej pisarce, która zdobyła uznanie swoim debiutanckim romansem. Nominowana do prestiżowej nagrody Basske-Wortz, Mona wyrusza na transatlantycką podróż do Sztokholmu. Na pokładzie samolotu, zanurzona w Valium i alkoholu, zastanawia się nad...

Rozwiń

Zwiń

#arturżak w swoim rewelacyjnym debiucie powieściowym przenosi nas w świat realizmu magicznego, gdzie szara rzeczywistość miesza się z dawnymi wierzeniami i zabobonami. Tutaj znaczenie ma wszystko od garści ziemi, szum wiatru, wycie wilka, po codzienne obowiązki, miłość, wierzenia i oczywiście symbiozę z duchami przodków, którzy wraz z Aniołami Stróżami chronią nas przed bestiami.
Artur Żak w “Kołataniu” przenosi nas do lat dziewięćdziesiątych XX wieku. W małej wiosce województwa łódzkiego, gdzie czas zdaje się płynąć inaczej, odkrywamy historię Piotra. To opowieść o dorastaniu, miłości, wierzeniach i tajemnicach. Wszystko splata się w magiczny realizm, gdzie duchy przodków żyją obok żywych. Piotr pomaga swojej babci w gospodarstwie po śmierci dziadka, ale ona cały czas czuje obecność swojego zmarłego męża.
Czy to przywiązanie, pomieszanie zmysłów, a może prawda?
Dodatkowo jako czytelnicy mamy okazję poznać ducha Bronka, czyli zmarłego dziadka Piotra i wraz z nimi przejść retrospekcję swojego życia.
Jakie tajemnice skrywał przez swoje życie Bronek? Jaką odegra rolę po śmierci w życiu swojego wnuka?
Bronek i jego wnuk Piotr w swoich myślach toczą filozoficzne dywagacje, choć każdy z nich rozpatruje je z innej perspektywy. Wnioski do jakich dochodzi wkraczający w dorosłość nastolatka i duch starszego zmarłego mężczyzny są zaskakujące w swojej trafności i dojrzałości. Ta książka stała się dla mnie kopalnią złotych myśli wynikających z mądrości ludowej i trafnych spostrzeżeń autora.
Szczególnie bardzo spodobał mi się cytat: „To nie słowa, to gesty mają znaczenie” (…)Słowa już dawno przestały cokolwiek znaczyć. Raczej zapychały życie, niż cokolwiek do niego wnosiły.”
#kołatanie to misternie utkana sieć wątków. Autor ukazuje transformację ustrojową, zagubienie ludzi w nowej rzeczywistości. To również pełna uroku opowieść o pierwszej miłości, o uczuciach, wchodzeniu w dorosłość i poszukiwaniu swojej drogi. To piękna, wzruszająca i niezwykle oryginalna książka.
Dodatkowym atutem jest przecudne wydanie książki w wersji z barwionymi brzegami.
Polecam gorąco. Mnie urzekła w swojej formie i treści. I choć najpierw podchodziłam do niej z rezerwą i myślałam, że to powieść dla młodzieży, to całkowicie mną zawładnęła. Jestem pewna, że to będzie jedna z tych książek do których będę wracać.

#arturżak w swoim rewelacyjnym debiucie powieściowym przenosi nas w świat realizmu magicznego, gdzie szara rzeczywistość miesza się z dawnymi wierzeniami i zabobonami. Tutaj znaczenie ma wszystko od garści ziemi, szum wiatru, wycie wilka, po codzienne obowiązki, miłość, wierzenia i oczywiś...

Rozwiń

Zwiń