Czwartkowy Klub Zbrodni bierze się za nierozwikłaną sprawę sprzed dziesięciu lat. Jej ofiarą padła dziennikarka Bethany Waites. Oprócz tego że wraz z lokalną gwiazdą telewizyjną, Mikiem Waghornem, prowadziła wieczorny newsowo-ciekawostkowy show, South East Tonight, od jakiegoś czasu próbowała swych sił w dziennikarstwie śledczym. Choć nikt nie znał szczegółów, wszyscy wiedzieli, że wpadła na trop wielkiej afery związanej z przekrętami VAT-owskimi. Czy dlatego musiała zginąć? Pusty samochód Bethany odkryto dryfujący na wodach niedaleko Klifu Shakespeare’a, ciała dziennikarki nigdy nie znaleziono.

Tytułowa „kula” występuje w powieści w paru różnych kontekstach, przy czym w niektórych - aby rozwiać wieloznaczność polskiego terminu - lepiej byłoby trzymać się słowa „pocisk”. Pod takim aliasem, na przykład, znany był podczas swej kariery szpiega KGB niejaki Viktor Illyich, znajomy Elizabeth z tamtych lat. Obecnie mieszka w Anglii, skąd skutecznie kontroluje międzynarodowy proceder prania brudnych pieniędzy. Ale ponieważ wierny jest starym, sprawdzonym w tej działalności metodom, wchodzi w drogę przedstawicielowi młodego narybku, Szwedowi o ksywie Viking aka: Henrik Michael Hansen.

Rozgrywka między Vikingiem i Viktorem, z udziałem Elizabeth i Joyce, nieświadomej, że także jest pionkiem w tej grze, stanowi sam w sobie interesujący wątek, niby poboczny lecz w efekcie służący rozszerzeniu ekipy zaangażowanej w sprawę Bethany Waites. Dołączają zresztą do tego grona także postacie z innych środowisk, i to w bardzo różnym charakterze, lecz naturalnie wchodzące w mniej lub bardziej zażyłe relacje z członkami Klubu. Obok dwóch pań, Connie Johnson i Heather Garbutt, czekających w więzieniu na rozprawy sądowe, mamy więc Jacka Masona, szefa Heather, który z braku dowodów unika aresztowania, oraz komendanta policji hrabstwa Kent, Andrew Evertona, a także osoby związane ze stacją telewizyjną, na przykład nadal odpowiedzialną tam za wygląd osób na wizji, Pauline Jenkins czy Fionę Clemence, następczynię Bethany w programie Waghorna, a obecnie robiącą karierę na antenie krajowej.

Każda z tych postaci, łącznie oczywiście ze wszystkimi klubowiczami i dwójką policjantów z Fairhaven, ma swój wkład jeśli nie w rozwikłanie sprawy, to przynajmniej w rzucenie na nią nowego światła. Trzeba przyznać, że zagadka do łatwych nie należy, a inspiracje obalające kolejne hipotezy nadchodzą również z nieoczekiwanych stron.

W każdym razie czytałam książkę z przyjemnością, a oryginalny tekst uwypuklił niektóre charakterystyczne cechy językowego stylu autora. Może zresztą jest to przede wszystkim w dużym stopniu po prostu specyfika brytyjskiej angielszczyzny. Nie jest bowiem kwestią przypadku, że w tym języku właśnie najbardziej rozpowszechnia się podgatunek tzw. cosy mystery. Zdarzenia, nawet najbardziej drastyczne, na przykład przestępstwa, przekazywane są z dystansem, bez werbalnego wyrażania emocjonalnego stosunku do nich. W podobny sposób przytaczane są także rozmowy, a nawet wewnętrzne monologi. U dobrych pisarzy, takich jak Richard Osman, ubocznym ale zamierzonym tego efektem bywa dodatkowe wywoływanie wrażenia lekko sarkastycznego podejścia do rzeczywistości, ale bez przekraczania granic groteski.

Nie znaczy to jednak, aby w polskich przekładach książek autora ten aspekt jego stylu był w ogóle nieobecny. Dlatego zdecydowałam w ostatnim tomie przygód czwartkowych klubowiczów i ich przyjaciół powrócić do wersji audio polskiego wydania. Co należy uznać za wyraz mojego nieustającego podziwu dla Filipa Kosiora oraz uznania dla tłumaczek Richarda Osmana, Anny Rajcy-Salaty i Olgi Mysłowskiej.

Czwartkowy Klub Zbrodni bierze się za nierozwikłaną sprawę sprzed dziesięciu lat. Jej ofiarą padła dziennikarka Bethany Waites. Oprócz tego że wraz z lokalną gwiazdą telewizyjną, Mikiem Waghornem, prowadziła wieczorny newsowo-ciekawostkowy show, South East Tonight, od jakiegoś czasu próbowała swych sił w dziennikarstwie śledczym. Choć nikt nie znał szczegółów, wszyscy...

Maj rozpoczynam od udanej lektury, bo bardzo się już polubiłem z bohaterami Czwartkowego klubu zbrodni. Trzecia historia to znów niepowtarzalna atmosfera, sarkazm i angielska flegma oraz przyzwoita, chociaż nie nadzwyczajna zagadka kryminalna. Zadowolony z lektury przechodzę płynnie do tomu czwartego. Swoją drogą, ciekawe, który to polski biatlonista ma na imię Jerzy, bo kojarzę tylko Tomasza Sikorę:).

Maj rozpoczynam od udanej lektury, bo bardzo się już polubiłem z bohaterami Czwartkowego klubu zbrodni. Trzecia historia to znów niepowtarzalna atmosfera, sarkazm i angielska flegma oraz przyzwoita, chociaż nie nadzwyczajna zagadka kryminalna. Zadowolony z lektury przechodzę płynnie do tomu czwartego. Swoją drogą, ciekawe, który to polski biatlonista ma na imię Jerzy, bo...

Kolejna część za mną, ekipa emerytów coraz bardziej zaskakuje. Bardzo ich polubiłam, mimo że książka nie jest jakiś wysokich lotów, opisy odbiegające od kryminalnych zagadek, ale daje to urok całej historii. No i taką emeryturę to ja też chcę przeżyć. Polecam 😊

Kolejna część za mną, ekipa emerytów coraz bardziej zaskakuje. Bardzo ich polubiłam, mimo że książka nie jest jakiś wysokich lotów, opisy odbiegające od kryminalnych zagadek, ale daje to urok całej historii. No i taką emeryturę to ja też chcę przeżyć. Polecam 😊

Książka „Kula, która chybiła” to trzecia część Czwartkowego Klubu Zbrodni w roli głównej z czwórką emerytów z Coopers Chase na czele. Jak nie czytaliście poprzednich części to koniecznie musicie to nadrobić!
Tym razem Czwartkowy Klub Zbrodni postanawia się zająć niewyjaśnioną sprawą morderstwa dziennikarki. W związku z czym w Coopers Chase nieprzypadkowo zjawia się ekipa telewizyjna, oni jednak jeszcze nie wiedzą, że to celowe zagranie naszej czwórki emerytów. Rybka połknęła haczyk i śledztwo zaczyna się toczyć tempem naszych przesympatycznych emerytów. No bo jak to możliwe, że pewnego dnia człowiek znika bez śladu? Wprawdzie wszystko wskazywało na wypadek, ale nigdy nie odnaleziono ciała dziennikarki. Czy nasi bohaterowie rozwiążą kolejną kryminalną zagadkę?
W tej książce o Elizabeth upomina się także jej przeszłość. Niejaki Wiking zleca Elizabeth pewne zadanie. Jeżeli ona go nie wykona to zginie ktoś z jej bliskich osób. Tak czy siak ktoś ma zginąć, tylko kto to będzie?
Brudne interesy, ogromne pieniądze z morderstwem z tle to tylko zalążek tego co czeka na Was podczas lektury tej książki. Sprawdźcie, co to za kula, która chybiła i dlaczego.

Książka „Kula, która chybiła” to trzecia część Czwartkowego Klubu Zbrodni w roli głównej z czwórką emerytów z Coopers Chase na czele. Jak nie czytaliście poprzednich części to koniecznie musicie to nadrobić!
Tym razem Czwartkowy Klub Zbrodni postanawia się zająć niewyjaśnioną sprawą morderstwa dziennikarki. W związku z czym w Coopers Chase nieprzypadkowo zjawia się ekipa...

W tym wypadku główny plot był nudniejszy niż w poporzednim tomie, chociaż są ciekawsze i nudniejsze momenty. Pomimo to czyta się super. Krótkie rozdziały, mega przyjemny, płynny język, rozdziały przeplatane wstawkami pamiętnikowymi Joyce, która jest moją staruszką roku. Kocham wszystkie postacie książki, z Elizabeth i Joyce na czele.

W tym wypadku główny plot był nudniejszy niż w poporzednim tomie, chociaż są ciekawsze i nudniejsze momenty. Pomimo to czyta się super. Krótkie rozdziały, mega przyjemny, płynny język, rozdziały przeplatane wstawkami pamiętnikowymi Joyce, która jest moją staruszką roku. Kocham wszystkie postacie książki, z Elizabeth i Joyce na czele.

Trochę mało realne, ale czytało się dobrze.

Trochę mało realne, ale czytało się dobrze.

Czy przygody Emerytów z Cooper Chase kiedyś mi się znudzą? Być może. Ale jeszcze nie teraz. Bardzo lubię klimat cosy crime, który tworzy Richard Osman. Sprawiają mi sporo frajdy i realnie pomagają mi się odprężyć.
Lubię podążać za „naszymi” emerytami, podoba mi się fakt, że poznaję ich dalsze losy. Formuła jest podobna do poprzednich tomów, więc jeśli czytaliście wcześniejsze książki, to i ta przypadnie Wam do gustu.
W „Kuli, która chybiła” poznajemy kolejne osoby z przeszłości Elizabeth i jednocześnie rozwiązujemy sprawę morderstwa dziennikarki sprzed lat.
Tak jak w poprzednich odsłonach, tak i tutaj sprawa kryminalna jest przykrywką do poruszenia tematów związanych z problemami starości - samotnością, utratą zdolności poznawczych i radzeniu sobie z konsekwencjami czynów z młodzieńczych lat.
Mnie osobiście bardzo te książki relaksują. Zawsze pozostawiają mnie z ciepłym uczuciem w sercu, z ukojonymi nerwami. Kwintesencja gatunku „cosy crime”. Spróbujecie, może i Wam się spodoba?
(Instagram @eaw.books)

Czy przygody Emerytów z Cooper Chase kiedyś mi się znudzą? Być może. Ale jeszcze nie teraz. Bardzo lubię klimat cosy crime, który tworzy Richard Osman. Sprawiają mi sporo frajdy i realnie pomagają mi się odprężyć.
Lubię podążać za „naszymi” emerytami, podoba mi się fakt, że poznaję ich dalsze losy. Formuła jest podobna do poprzednich tomów, więc jeśli czytaliście...

Nie jest łatwo spędzać emeryturę w Cooper`s Chase. Elisabeth wraz z towarzyszami postanawia wkroczyć w świat celebrytów i zająć się zniknięciem młodej dziennikarki. Wszyscy uważają, że dziewczyna zginęła, mimo że jej ciała nie odnaleziono. Czy naprawdę? Działania energicznej czwórki staruszków nie przechodzą bez echa – liczba ich wrogów zaczyna wzrastać. To nie może skończyć się dobrze…
Z ogromnym smutkiem stwierdzam, że moje życie jest nudne i bezbarwne w porównaniu z tym, które ma ekipa brytyjskich emerytów. A oni są niemożliwi. No i mają Bogdana, który jak trzeba to załatwi narkotyki, wykręci rękę, podwiezie w środku nocy albo zagra w szachy i zabierze do kina. Człowiek – orkiestra  A ta książka, jak zresztą cała seria, to taki plasterek na uwierającą, smutną rzeczywistość. Przynosi mnóstwo otuchy i radości życia, mimo świadomości, że w pewnym wieku do końca jest już raczej bliżej niż dalej.

Nie jest łatwo spędzać emeryturę w Cooper`s Chase. Elisabeth wraz z towarzyszami postanawia wkroczyć w świat celebrytów i zająć się zniknięciem młodej dziennikarki. Wszyscy uważają, że dziewczyna zginęła, mimo że jej ciała nie odnaleziono. Czy naprawdę? Działania energicznej czwórki staruszków nie przechodzą bez echa – liczba ich wrogów zaczyna wzrastać. To nie może...

Kolejna fantastyczna książka Richarda Osmana. Miło, kiedy seria trzyma poziom - tu kolejne tomy są dobrze przemyślane, zaś bohaterowie rozwijają się jako postacie, nie pozbawiając przy tym całej historii humoru. Polecam w szczególności w formie audiobooka - oryginał czyta Fiona Shaw, która świetnie wydobywa z powieści i podkreśla wszystkie humorystyczne akcenty.

Kolejna fantastyczna książka Richarda Osmana. Miło, kiedy seria trzyma poziom - tu kolejne tomy są dobrze przemyślane, zaś bohaterowie rozwijają się jako postacie, nie pozbawiając przy tym całej historii humoru. Polecam w szczególności w formie audiobooka - oryginał czyta Fiona Shaw, która świetnie wydobywa z powieści i podkreśla wszystkie humorystyczne akcenty.

Książka przyciągała mnie okładką, a oceniając książkę po okładce byłam przekonana, że jest ona napisana w latach 50-60tych, a tu niespodzianka, bo to literatura współczesna :) Bardzo polubiłam styl pisania autora i nieco pokręconą akcję. Bardzo ciekawa afera kryminalna.

Książka przyciągała mnie okładką, a oceniając książkę po okładce byłam przekonana, że jest ona napisana w latach 50-60tych, a tu niespodzianka, bo to literatura współczesna :) Bardzo polubiłam styl pisania autora i nieco pokręconą akcję. Bardzo ciekawa afera kryminalna.