Każdy, kto choć trochę styka się z polską fantastyką na pewno słyszał o "Kronikach Jakuba Wędrowycza"- mnie ten tytuł obił się o uszy już wtedy, gdy zaczynałam swoją przygodę z tym gatunkiem, jednak zanim zabrałam się za tę pozycję minęło kilka lat, sama nie wiem dlaczego.
Mówi się, że apetyt rośnie w miarę jedzenia- coś w tym jest. Im dłużej zwlekłam z przeczytaniem tej książki, tym więcej po niej się spodziewałam. Oczekiwałam ciekawej, pełnej nagłych zwrotów akcji fabuły, zabawnych żartów i wyjątkowo interesującego głównego bohatera. Po części to otrzymałam. Ale tylko po części.
Opowiadania są bardzo różnorodne- początkowe służą głównie po to by wywołać uśmiech na twarzy czytelnika- fakt faktem, były całkiem śmieszne, ale przy tym najgorsze w całym zbiorze. W końcu, humor to nie wszystko, co powinno mieć dobre opowiadanie. Na szczęście, znalazły się też tu takie opowiadania jak "Przeciw pierwszemu przekazaniu", "Tajemnice wody", "hochsztapler", czy mój faworyt "Hotel pod łupieżcą", który zaskakuje nie tylko humorem, ale też pomysłową fabułą.
Mimo to, czułam niedosyt- Pilipiuk stworzył tak niesamowitego bohatera jakim jest Jakub Wędrowycz, jednak nie potrafił wymyślić dla niego tak emocjonujących przygód, że aż nie mogłabym oderwać się od książki, w trakcie czytania. Nie można jednak powiedzieć, że "Kroniki Jakuba Wędrowycza" są książką złą i niewartą przeczytania, bo taka nie jest- idealnie nadaje się do autobusu, pociągu czy innego środku komunikacji, zapewniam, że można bezpiecznie ją tam czytać, bez obaw, że przegapi się swój peron.

Każdy, kto choć trochę styka się z polską fantastyką na pewno słyszał o "Kronikach Jakuba Wędrowycza"- mnie ten tytuł obił się o uszy już wtedy, gdy zaczynałam swoją przygodę z tym gatunkiem, jednak zanim zabrałam się za tę pozycję minęło kilka lat, sama nie wiem dlaczego.
Mówi się, że apetyt rośnie w miarę jedzenia- coś w tym jest. Im dłużej zwlekłam z przeczytaniem tej...