Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczury to zwierzęta inteligentne, jednak niezbyt lubiane przez ogół, często kojarzone z brudem i roznoszenie chorób, w tym dżumy. I właśnie takimi szczurami nazwani zostali książkowi wrocławianie, co jak przekonujemy się w trakcie lektury jest bardzo trafnym skojarzeniem.
To właśnie w PRLowskim Wrocławiu wybucha epidemia przedziwnej choroby, którą zarażeni powstają z martwych i stają się trudnymi do zgładzenia zombie.

Akcja powieści gna jak szalona, ale nic w tym dziwnego, sama zaraza rozprzestrzenia się błyskawicznie, a coraz to nowi bohaterowie zasilają szeregi zombi, podczas ich beznadziejnych prób ratowanie własnej skóry. Przy czym, żadnej z postaci nie sposób nazwać "główny bohaterem" i to jest ogromny plus tej książki. Dzięki temu, autor uniknął tworzenia "Mary Sue" obu płci. Czytając nie mamy pojęcia, czy dany bohater da radę całej hordzie zombie, czy dożyje końca książki, czy zginie na końcu tego rozdziału.
Autor nie szczędzi nam naturalistycznych opisów walk i zombiaków, a robi to umiejętnie, malowniczo, tak jakby opisywał krajobraz.

Nie wszystko jest jednak idealne- dość spora część żartów w tej książce wydaje się wymuszona, jedną reakcją, którą udało się im u mnie wywołać był uśmiech pełen politowania.

Książka bardzo lekka, nawet wciągająca, istnieją tu zwroty akcji. Jak na książki o zombiakach, za którymi notabene nie przepadam, wypada bardzo dobrze. Na tle pozostałych książek tylko dobrze.

Szczury to zwierzęta inteligentne, jednak niezbyt lubiane przez ogół, często kojarzone z brudem i roznoszenie chorób, w tym dżumy. I właśnie takimi szczurami nazwani zostali książkowi wrocławianie, co jak przekonujemy się w trakcie lektury jest bardzo trafnym skojarzeniem.
To właśnie w PRLowskim Wrocławiu wybucha epidemia przedziwnej choroby, którą zarażeni powstają z...

Pilipiuk nigdy nie należał do moich ulubionych autorów, a przeczytane przeze mnie książki jego autorstwa ocenić mogłam co najwyżej na znośne. Postanowił dać mu jeszcze jedną szanse sięgając po "Operacje dzień wskrzeszenia". Uwielbiam science-fiction, więc co może pójść źle...
Mamy rok 2012, Polska dysponuje nielegalną bronią atomową, która zostaje przechwycone przez terrorystów i wystrzelona. Następnie wszystkie możliwe państwa zaczynają do siebie strzelać. Tak rozpoczęła się wojna atomowa. Brzmi prawdopodobnie? Raczej nie, a to dopiero początek…
Dwa lata później grupka licealistów i jeden student zostają wyznaczeni do wykonania niezwykle niebezpiecznej i wyjątkowo odpowiedzialnej misji jaką jest cofnięcie się w czasie do czasów carskich i naprawienie całego bałaganu- nie dopuszczenia do wybuchu wojny atomowej. Czemu akurat wybrali licealistów, ludzi bardzo młodych i totalnie nieprzygotowanych do przeprowadzenia tego typu misji? W książce, żadnego LOGICZNEGO wytłumaczenia tego absurdu nie znalazłam. Fakt faktem, przechodzą jakieś szkolenia, ale to nadal nie jest wytłumaczenie by tak ważną misje powierzać bandzie gówniarzy.
W tym miejscu wypadałoby wspomnieć o profesorze i pani magister- prowadzących szkolenie, którzy notorycznie niczym deus ex machina pojawiają się gdy tylko nasi główni bohaterowie zaczynają snuć rozważenia na temat swojego zadania i podają im na tacy gotowe rozwiązanie.

Kreacja bohaterów również pozostawia wiele do życzenia. Postacie są naprawdę bezbarwne, robione na jedno kopyto. Mamy na przykład Magdę, która jest dziewczyną i to jest jej główna cecha, a Filip przed wojną uczył się w Dęblinie, w szkole dla lotników i to jedyne co wyróżnia do od reszty. W prawdzie w pewnym momencie autor zdradza nam po jednej ciekawostce na temat bohaterów, jednak w przełożeniu na fabułę te informacje nie ma prawie żadnego odzwierciedlenia.
O dziwo, książka ta ma zaletę- mnóstwo ciekawostek historycznych. Niestety, miejscami są niezbyt umiejętnie wplecione w fabułę, co trochę kuje w oczy.
Naprawdę nie polecam.

Pilipiuk nigdy nie należał do moich ulubionych autorów, a przeczytane przeze mnie książki jego autorstwa ocenić mogłam co najwyżej na znośne. Postanowił dać mu jeszcze jedną szanse sięgając po "Operacje dzień wskrzeszenia". Uwielbiam science-fiction, więc co może pójść źle...
Mamy rok 2012, Polska dysponuje nielegalną bronią atomową, która zostaje przechwycone przez...

Wiele ciekawych postaci przewinęło się przez karty historii świata. Jedne bardziej znane przeciętnemu człowiekowi inne mniej. Niestety Bolesław Wieniawa-Długoszewski zalicza się do tej drugiej grupy. A szkoda, bo to postać naprawdę barwna, oryginalna i ciekawa. A przy tym posiadająca naprawdę wielkie serce. Prawdziwy patriota, który doskonale wiedział na czym miłość do Ojczyzny polega.
Jego biografia autorstwa Urbanka ukazuje go takim jak był naprawdę. Nie idealuzuje, opisuje zarówno wady, jak i zalety Wieniawy. Wzbogacona ciekawymi anegdotkami, czy wspomieniami osób Wieniawie bliskich i tych wrogo do niego nastawionych staje się jeszcze bardziej wiarygodna, nie zwykle przy tym bawi, a i momentami wzrusza. Ale, nie to jest najważniejsze- życie Wieniawy pokazuje jak prosto jest zniszczyć człowieka dobrego, prostolijnego, a przy tym naprawdę silnego i odważnego, gdy odbiera mu się to co on naprawdę ukochał.
Napisana przepięknym poetyckim językiem, wzbogacona wierszami i tekstami piosenek biografia poety i kawalerzysty to pozycja, którą naprawdę warto polecić.

Wiele ciekawych postaci przewinęło się przez karty historii świata. Jedne bardziej znane przeciętnemu człowiekowi inne mniej. Niestety Bolesław Wieniawa-Długoszewski zalicza się do tej drugiej grupy. A szkoda, bo to postać naprawdę barwna, oryginalna i ciekawa. A przy tym posiadająca naprawdę wielkie serce. Prawdziwy patriota, który doskonale wiedział na czym miłość do...