Świetnie napisany romans z elementami grozy. Narratorką jest bezimienna kobieta, która wspomina, jak będąc bardzo młodą, naiwną, biedną dziewczyną wychodzi niespodziewanie za mąż za bogatego i dwa razy starszego od niej Maxima de Wintera. Staje się w ten sposób również współwłaścielką wielkiej posiadłości Manderley. Wszystko niby bajkowo, ale od początku coś nie gra. Mąż nie wydaje się być specjalnie zakochany, choć to on oświadczył się (mało romantycznie) po dwóch tygodniach znajomości. Jego młoda żona jednak myśli, iż rozumie to zachowanie - de Winter nie otrząsnął się jeszcze z traumy sprzed niecałego roku, gdy tragicznie zginęła poprzednia jego małżonka - tytułowa Rebeka. Gdy przybywają do Manderley, dziewczyna jest zupełnie zagubiona i przytłoczona nową rzeczywistością, a do tego czuje wszechobecną niechęć ze strony służby, zwłaszcza demonicznej pani Danvers. Wie, że jest nieustannie porównywana z poprzednią panią domu, i nie dorasta jej do pięt. Rebeka wydaje się wyłaniać z każdego zakątka rezydencji, jak gdyby nadal tam mieszkała. Jednak wkrótce wychodzą na jaw coraz to nowe elementy układanki i okaże się, że prawda o śmierci Rebeki jest zupełnie inna...

Powieść wciągnęła mnie od pierwszej strony. Du Maurier po prostu pięknie pisze (czytałam książkę w oryginale): opisy ogrodu, samego Manderley, zatoki, pogody są żywe i bardzo sugestywne. Nietrudno było mi sobie wyobrazić scenerię, w której rozgrywa się akcja. Wiele dialogów wywoływało uśmiech na mojej twarzy, gdyż autorka świetnie oddała absurdalność życia wyższych sfer, z jego sztywnymi zasadami i konwenansami. Młodziutka pani de Winter zupełnie nie odnajduje się w tym świecie, odczuwa swoją niższość, chowa się i obgryza paznokcie. Z jednej strony ma się ochotę krzyknąć na nią, żeby się w końcu wzięła w garść, ale z drugiej myślę, że taki przerysowany obraz szarej myszki, która ląduje w samym środku wielkiego bogactwa i mrocznej tajemnicy był świadomym zamysłem autorki. Maxim de Winter i pani Danvers to również nieco przejaskrawione postaci, ale dzięki temu cała opowieść nabiera więcej rumieńców. Niemal od początku wiadomo, że gdzieś jest jakiś trup w szafie, lecz zakończenie jest jednak trochę zaskakujące. Lektura tej powieści to świetna rozrywka, na smętne jesienne wieczory jak znalazł!

Świetnie napisany romans z elementami grozy. Narratorką jest bezimienna kobieta, która wspomina, jak będąc bardzo młodą, naiwną, biedną dziewczyną wychodzi niespodziewanie za mąż za bogatego i dwa razy starszego od niej Maxima de Wintera. Staje się w ten sposób również współwłaścielką wielkiej posiadłości Manderley. Wszystko niby bajkowo, ale od początku coś nie gra. Mąż...