zrezygnowałam w połowie

zrezygnowałam w połowie

Od pierwszych akapitów wiedziałem, że mi się spodoba:

„Jestem, jak zaczynam odkrywać, bardzo nieporządnym mężczyzną.
Popatrzcie na mnie. Bez peruki stanowię wprost afront dla schludności. Moje włosy (a raczej to, co jeszcze z nich zostało) są jasno płowego koloru i są sztywne jak świńska szczecina. Mam uszy różnej wielkości i czoło obsypane piegami. Mój nos, którego peruka oczywiście nie jest wstanie ukryć, jakkolwiek nisko bym ją przesuwał, jest bezceremonialnie płaski, jakby mnie ktoś solidnie zdzielił w dniu moich narodzin.”

Rose Tremain jest absolutną mistrzynią pióra! Jedna z najwspanialszych opowieści jakie przeczytałem! Nie pojmuję dlaczego znajduje tak mało czytelników.

Humorystyczna i wzruszająca. Pełna głębi i nieprzewidywalna. W najmniejszych detalach odtworzona sceneria i klimat Anglii w czasach renesansu. Główny bohater, Merivel, moralnie staczający się próżniak, wzbudził moją wielką sympatię. Może dlatego, że jest ze mną szczery i skory do refleksji nad własnym życiem, a może też dlatego, że przypomina mi trochę mnie samego, z zamiłowaniem do przyziemnych uciech i przyjemności, którym mi, jak i jemu, trudno się oprzeć. Razem grzeszymy i obiecujemy poprawę… i znów grzeszymy… i znów chcemy się poprawić. Odnajduję w sobie też Merivela w pragnieniu zrobienia czegoś wielkiego, w poszukiwaniu czegoś co pozwoli mi się czuć wyjątkowym i potrzebnym. Wzrusza mnie to, że Merivel potrafi odmienić swoje życie i że okazuje się ważny i potrzebny dla tak wielu ludzi. Przepiękna historia, barwna, wzruszająca i skłaniająca do refleksji.

Na marginesie, bardziej podoba mi się oryginalny tytuł - „Restoration”… zdecydowanie bardziej jest to „restoration” niż „powrót”.


Cytaty:

Ja, który byłem dla niej nikim, stałbym się nikim jeszcze bardziej.

Tak to już bowiem jest, kiedy człowiekiem zawładnie jakaś obsesja. Jest jak bezdenna studnia, do której można wrzucić nawet to wszystko, co było kiedyś drogie sercu i duchowi.

Niepohamowanie w miłości to śmierć dla duszy.

Człowiek, który jest po prostu chory, na pierwszy „odgłos kroków” choroby będzie szukał pomocy lekarza, aby mu pomógł i podał lekarstwo. Człowiek szalony, przeciwnie, nie zostaje zabrany do domu wariatów, lub jakiegoś szpitala, dopóki jego „choroba” lub szaleństwo nie jest zaawansowane, że żadne lekarstwo nie jest w stanie mu pomóc. Innymi słowy, chociaż chorobę można powstrzymać wcześnie, z szaleństwem jest to niemożliwe. A to dlatego, że ludzie znają lub mogą poznać, jakie są przyczyny, „kroki” nadchodzącej choroby, natomiast w przypadku szaleństwa, kto wie jaki odgłos wydają „kroki” nadchodzącego obłędu?

Problem ten szybko uciekł jej z myśli, które ponownie zajęła sprawa nurtująca ją dniami i nocami, czyli opuszczenie przez męża, kiedy spała. Zaczęła mi opowiadać dwunasty lub trzynasty raz, że gdyby był mniejszym mężczyzną, nie udałoby mu się bez budzenia jej, ale ponieważ był bardzo wysoki, mógł zrobić ponad jej ciałem jeden wielki krok. I zaczęła go naśladować, unosząc spódnicę do góry i stawiając duże, niezdarne kroki (…). Nazywa to naśladowanie mężczyzny, który ja zdradził, „krokiem porzucenia”. Mówi, że każdy człowiek na ziemi ma taki swój „krok porzucenia”, a ja próbując ją uspokoić kiedy jest wściekła, często zgadzam się z nią i opowiadam jej, jak to król, wokół którego nieustannie cisną się ludzie, od których chciałby się uwolnić, doprowadził swój „krok porzucenia” do perfekcji i czyni to z niezrównaną elegancją. Kilka razy poprosiła, abym pokazał jej taki krok. Ale nie potrafię się zmusić, aby niezdarnie naśladować króla.

Dopiero parę dni później miałem się przekonać, że ich sposób na wiedzę i poznanie jest sposobem ciszy i milczenia. Nie rzucają się na nią i nie rozszarpują na kawałki, ale przyjmują ją powoli, jak lekarstwo, i pozwalają, aby razem z krwią krążyła w nich przez jakiś czas, zanim wypowiedzą się na dany temat.

Od pierwszych akapitów wiedziałem, że mi się spodoba:

„Jestem, jak zaczynam odkrywać, bardzo nieporządnym mężczyzną.
Popatrzcie na mnie. Bez peruki stanowię wprost afront dla schludności. Moje włosy (a raczej to, co jeszcze z nich zostało) są jasno płowego koloru i są sztywne jak świńska szczecina. Mam uszy różnej wielkości i czoło obsypane piegami. Mój nos, którego peruka...