Pamiętnik Piotra Dąbrowskiego zaczyna się od...57 strony. A dlaczego? Ano dlatego, że trzy postacie, nie mające nic wspólnego z bohaterem, napuszonym tonem eksplorują, analizują treść jego wspomnień. Przytaczają fragmenty książki, rozkładając je na czynniki pierwsze. Po co? Nie wiem. Wiem tylko, że szybko te sztywne, akademickie, bezcelowe wywody ominęłam.
Same wspomnienia są krótkie, zaledwie 53 strony (w dalszej kolejności są już tylko zdjęcia). Jednak tak skromne notatki są wystarczające, by zrobić na czytelniku pozytywne wrażenie.
Słowa dedykowane są córkom. To właśnie do nich zwraca się Piotr Dąbrowski. Im składa relacje z obozu w Kozielsku, potem z drogi i pobytu w obozie położonym wśród skał, w Murmańsku, w następnej kolejności z rejsu "Stalingradem" do kolejnego miejsca na półwyspie Kola, gdzie Piotr Dąbrowski pracował m.in. przy budowie drogi. Ale to jeszcze nie koniec tułaczki...

Skromność języka i wyrażana szczerość, przebijają się mocno. Czasami wkrada się poetyckie brzmienie, widać, że górnolotność nie była autorowi obca.
Mimo nieprzychylnie zapoczątkowanej książki, ciąg dalszy jest wielką przyjemnością, o ile można tak nazwać przebrnięcie przez bardzo osobiste wspomnienia, pełne trudów i ciężkich przeżyć, które mocno dotknęły autora.

Pamiętnik Piotra Dąbrowskiego zaczyna się od...57 strony. A dlaczego? Ano dlatego, że trzy postacie, nie mające nic wspólnego z bohaterem, napuszonym tonem eksplorują, analizują treść jego wspomnień. Przytaczają fragmenty książki, rozkładając je na czynniki pierwsze. Po co? Nie wiem. Wiem tylko, że szybko te sztywne, akademickie, bezcelowe wywody ominęłam.
Same wspomnienia...