Niby ciekawa, ale nie porywająca. Bohaterowie bardzo jednowymiarowi, zupełnie nie wiem kiedy i jak pomiędzy dwójką bohaterów nawiązał się wątek miłosny. Można przeczytać...

Niby ciekawa, ale nie porywająca. Bohaterowie bardzo jednowymiarowi, zupełnie nie wiem kiedy i jak pomiędzy dwójką bohaterów nawiązał się wątek miłosny. Można przeczytać...

Po książkę sięgnąłem będąc fanem Katarzyny Puzyńskiej, mając jednak świadomość, że fantasy to nie moja bajka. Początek był zaskakująco przyjemny. Kiedy jednak zaczęły pojawiać się wątki "magiczne", straciłem trochę zapał, choć książkę doczytałem do końca. Czyta się lekko i szybko, autorka ma dobre pióro. Jednak jako osoba niemająca często do czynienia z tym typem literatury gubiłem się trochę w nomenklaturze i konceptach fantasy. Być może oceniam tylko na sześć gwiazdek niesprawiedliwie jako laik. Rozumiem, że autorka chce się rozwijać i próbować nowych gatunków literackich - w końcu ile można pisać kryminały o Lipowie. Mam nadzieję, że przekona do siebie miłośników fantasy jak najszybciej, bo życzę jej sukcesów we wszystkim, co robi. Ja tymczasem nie planuję sięgać po drugą część i liczę po cichutku na nowe kryminały lub reportaże.

Po książkę sięgnąłem będąc fanem Katarzyny Puzyńskiej, mając jednak świadomość, że fantasy to nie moja bajka. Początek był zaskakująco przyjemny. Kiedy jednak zaczęły pojawiać się wątki "magiczne", straciłem trochę zapał, choć książkę doczytałem do końca. Czyta się lekko i szybko, autorka ma dobre pióro. Jednak jako osoba niemająca często do czynienia z tym typem...

Dziwna książka. Dziwnie się to czyta.

Dziwna książka. Dziwnie się to czyta.

W pogoni za trendem pisania o tak modnej mitologii słowiańskiej autorka kryminałów również postanowiła wykorzystać świat strzyg i żerców w swojej powieści. Nie wyróżnia się niczym szczególnym . Autorka chyba sama nie wiedziała o czym chce pisać, nie to horror, ni to fantazy.

W pogoni za trendem pisania o tak modnej mitologii słowiańskiej autorka kryminałów również postanowiła wykorzystać świat strzyg i żerców w swojej powieści. Nie wyróżnia się niczym szczególnym . Autorka chyba sama nie wiedziała o czym chce pisać, nie to horror, ni to fantazy.

Przyjemne, starosłowiańskie, delikatne fantasy.

Przyjemne, starosłowiańskie, delikatne fantasy.

Chąśba" to debiut Katarzyny Puzyńskiej w gatunku fantasy, znanej dotychczas z serii kryminalnych o Lipowie. Powieść łączy w sobie elementy słowiańskiej mitologii, kryminału i powieści drogi, tworząc unikatową i wciągającą mieszankę.

Moje opinie na temat "Chąśby" są mieszane
Na pewno pochwale

Ciekawą fabułę, która łączy wątki kryminalne, mitologiczne i obyczajowe.
Barwne i nietuzinkowe postacie, takie jak zrzędliwy kat Zamir, poczciwy Strzebor i tajemnicza Mora.
Bogate i wierne tło mitologiczne, które przenosi czytelnika do świata dawnych Słowian.
Lekki i przyjemny styl Puzyńskiej, który sprawia, że książkę czyta się z przyjemnością.
Z kolei zarzucę:

Brak głębi w warstwie psychologicznej postaci.
Słabo zarysowany wątek kryminalny.
Schematyczność niektórych rozwiązań fabularnych.
Uproszczenia w przedstawieniu mitologii słowiańskiej.
Ogólnie rzecz biorąc, "Chąśba" to przyjemna lektura dla miłośników fantasy, którzy szukają czegoś lekkiego i niezobowiązującego. Fani kryminałów Puzyńskiej mogą być nieco rozczarowani, ale z pewnością docenią jej pomysłowość i talent do tworzenia wciągających historii.
Ostatecznie to od Ciebie zależy, czy sięgniesz po "Chąśbę". Jeśli szukasz wciągającej historii z elementami fantasy, mitologii i kryminału, to ta książka może Ci się spodobać.

Pamiętaj, że gusta są różne i nie każdy musi być zachwycony tą powieścią

Chąśba" to debiut Katarzyny Puzyńskiej w gatunku fantasy, znanej dotychczas z serii kryminalnych o Lipowie. Powieść łączy w sobie elementy słowiańskiej mitologii, kryminału i powieści drogi, tworząc unikatową i wciągającą mieszankę.

Moje opinie na temat "Chąśby" są mieszane
Na pewno pochwale

Ciekawą fabułę, która łączy wątki kryminalne, mitologiczne i obyczajowe.
Barwne i...

Masakra, pomieszanie z poplątaniem, setki wątków, jedna wielka Kołomyja, strata czasu i pieniędzy, na druga część nie tracę czasu!

Masakra, pomieszanie z poplątaniem, setki wątków, jedna wielka Kołomyja, strata czasu i pieniędzy, na druga część nie tracę czasu!

“Chąśba” wpadła mi w ręce w szkolnej bibliotece, tuż przed feriami. Znane nazwisko, a nieoczywisty tytuł, nieoczywista okładka i opisy na obwolucie wskazujące na fantasy skusiły mnie. Po przeczytanych trzynastu tomach cyklu o Lipowie, które chłonęłam trzy lata temu, z różnym poziomem zadowolenia - od euforii i entuzjazmu po spore rozdrażnienie, uznałam, że warto się pochylić nad inną tematyką podjętą przez autorkę.

A chociaż odnalazłam tu znane okolice, bo i jezioro Bachotek i Zbiczno, tyle, że w okresie sprzed kilkunastu wieków, to cała ta prasłowiańska gawęda niestety mnie nie porwała. Nawet mapa na obwolucie powieści nie pomogła w dokładnym rozpoznaniu wszystkich wydarzeń, wszystkich postaci i wszystkich wątków.

Rozbudowana treść, przeskoki z miejsca w miejsce, z bohatera na bohatera wydawałoby się, że powinny wzbudzać ciekawość, tym bardziej, że autorka nie mogła nie umieścić tu także treści kryminalnych, ale mnie, niestety nudziła i nużyła. Autorka wprowadziła do tej opowieści maksimum prasłowiańskich bogów i demonów. Czegóż tu nie ma! Biesy, strzygi, rusałki, wąpierze, utopce, stolemy, południce, wilkołaki. Pełno rzucanych uroków, magii, wizji, przesyłania energii. Ludzie żyją z tymi osobnikami po sąsiedzku, ale bynajmniej nie w zgodzie. Wieczna walka, utarczki, strach i przebłagiwanie bogów wyrobiły w nich hart ducha, odwagę, ale też nauczyły kłamstwa i rzucania słów na wiatr.

Czy jednak udało się Puzyńskiej wykreować tamten przedsłowiański klimat? Niekoniecznie. Gdyby tak było, czytałabym zachłannie i nie przewracała stron z pytaniem; ile jeszcze do końca? Opisy grodów, chat, walk plemiennych, a nawet przyrody jakieś powierzchowne i miałkie. Nie czuć grozy, nie ma napięcia, niczego, co by przykuło uwagę. Nawet utopcom nie udało się mnie przestraszyć. Może, zamiast koncentrować się na maksymalnej liczbie prasłowiańskich person i rozbudowywać zbyt dużo wątków, trzeba było pokusić się o pełniejszy obraz codziennego życia, ograniczyć ilość postaci, ująć magii, a dodać coś ludzkiego. Wśród bohaterów tylko Dobrowoja wydaje się nieźle wykreowana i budzi sympatię przez swą wielką, bezkompromisową matczyną miłość. "Więź pomiędzy matką a dzieckiem to źródło największej magii" (s. 283) - za ten cytat brawa.

Lepiej wypadło za to, moim zdaniem, uchwycenie mechanizmów władzy. Rządy dla samego rządzenia dające upust ponadprzeciętnej ambicji. A w celu ich zdobycia manipulacje tłumem, intrygi i zdrada. Ponadczasowe. Za to duży plus.

W zastosowanym języku dostrzegłam kilka niekonsekwencji. Niepiśmienni ludzie znali i rozumieli znaczenie sarkazmu, oksymoronu czy paradoksu?

Wiem, że jest drugi tom tej serii. Ale to raczej nie moja bajka. Wolę "Starą baśń" i Kajka z Kokoszem. A Bachotek, Zbiczno i okolice tylko we współczesnej, kryminalnej wersji.

“Chąśba” wpadła mi w ręce w szkolnej bibliotece, tuż przed feriami. Znane nazwisko, a nieoczywisty tytuł, nieoczywista okładka i opisy na obwolucie wskazujące na fantasy skusiły mnie. Po przeczytanych trzynastu tomach cyklu o Lipowie, które chłonęłam trzy lata temu, z różnym poziomem zadowolenia - od euforii i entuzjazmu po spore rozdrażnienie, uznałam, że warto się...

Bardzo ciekawe połączenie fantastyki ze słowiańszczyzną pod postacią kryminału. Choć na początku sięganie do anegdot z końca książki wydawało mi się fajne to potem było dość upierdliwe, dla czytelnika takie "skakanie" po książce jest niezbyt wygodne. Nie bardzo też podobała mi się duża ilość wulgaryzmów i bardzo współczesne dialogi, troszkę lepiej mogła to autorka dopracować, ale ogólnie wrażenia po lekturze bardzo pozytywne. No i trzeba koniecznie sięgnąć po drugą część.

Bardzo ciekawe połączenie fantastyki ze słowiańszczyzną pod postacią kryminału. Choć na początku sięganie do anegdot z końca książki wydawało mi się fajne to potem było dość upierdliwe, dla czytelnika takie "skakanie" po książce jest niezbyt wygodne. Nie bardzo też podobała mi się duża ilość wulgaryzmów i bardzo współczesne dialogi, troszkę lepiej mogła to autorka...

Dziwna, bardzo dziwna książka... Opowieść nie porywała (choć miała swój urok),pomysł na intrygę można ocenić jako co najwyżej przeciętny, prowadzenie narracji wyszło przekombinowane. Autorka lepiej razi sobie z kryminałami, może niech się ich trzyma. Jej eksperyment z literaturą fantasy oceniam negatywnie.

Dziwna, bardzo dziwna książka... Opowieść nie porywała (choć miała swój urok),pomysł na intrygę można ocenić jako co najwyżej przeciętny, prowadzenie narracji wyszło przekombinowane. Autorka lepiej razi sobie z kryminałami, może niech się ich trzyma. Jej eksperyment z literaturą fantasy oceniam negatywnie.