Gdy Dookoła świata. Niepokorny poradnik kulinarny pojawiło się pośród zapowiedzi, wiedziałam, że będę chciała przeczytać ten tytuł. Nie wiedziałam jednak wówczas, że Anthony Bourdain od kilku lat nie żyje. Gdzieś umknęła mi ta informacja. Jednak czy miałoby to wpływ na decyzję dotyczącą zapoznania się z treścią tego tytułu? Pewnie nie. Chociaż wzmianka o tym, że treść „[…] napisana jest w stylu Bourdaina […] ” winna mi była dać sporo do myślenia.

Zacznę od tego, że nie jest to książka, którą da się przeczytać w jeden wieczór przy kubku gorącej herbaty, czy kieliszku wina. Materiału jest na tyle dużo, iż jest to fizycznie niemożliwe, nawet jeśli bardzo lubi się czytać tego typu publikacje. Jednak czy mimo to czyta się ten tytuł dobrze? Zależy, jak się na niego spojrzy.

Redaktorsko i graficznie nie można tej książce zarzucić zbyt wiele. Jest dopracowana. Spójna. Prezentuje się tak, że przykuwa wzrok i jeśli nie nazwisko „autora”, to właśnie wygląd jest wabikiem, który każe wziąć książkę w ręce i rzucić się w wir podróży po różnych zakątkach świata i smakach.

Spis ów podróży jest alfabetyczny. Tak więc wędrujemy od kraju do kraju przez wszystkie kontynenty i strefa czasowe bez konieczności wsiadania w samolot, czy inny środek transportu. Najobszerniej „omówione” są Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i Kanada, co chyba nikogo nie dziwi.
Książka poprzetykana jest felietonami autorstwa brata i przyjaciół Anthony'ego.
Każdy rozdział to opowieści o smakach i miejscach wartych odwiedzenia, by rozsmakować się w tym, co dany zakątek ma najlepsze. Każdy kraj/miasto ma również podtytuł „Jak się dostać do... i poruszać po...” - co w teorii powinno być przydatne. W praktyce służyło tylko temu, by Laurie Wooler miała szanse dodać coś od siebie. Informacje zawarte tam, można zaleźć w internecie, czy też uzyskać w biurze organizującym podróż.

I teraz przechodzimy do tego, czy ta książka winna w ogóle ujrzeć światło dzienne. Moim zdaniem nie. Dlaczego? Ponieważ wkład Anthony'ego Bourdaina polega na cytowaniu jego wypowiedzi z programów, które prowadził, a mianowicie Miejsca nieznane i Bez rezerwacji. Laurie Woolever wspomina, co prawda we wstępie, że rozmawiała z Anthonym o pomysłach na ten tytuł, ale jego śmierć pokrzyżowała te plany. Nie przeszkodziła jej jednak w stworzeniu tej publikacji. Czy to etyczne? Nie sądzę. Według mnie to żerowanie na nazwisku, by wycisnąć z niego coś jeszcze i uszczknąć coś dla siebie. I to mi się ogromnie w tej książce nie podobało. Bo koniec końców Laurie Woolever nie ma bladego pojęcia, co by powiedział zmarły prezenter. Sądzą jednak po tym, jakim był człowiekiem, jak dobierał słowa i opowiadał, wyrażający w tym całego siebie, nie sądzę, by przypadło mu do gustu to, co zostało tutaj zaprezentowane. Tym bardziej że wszystko to, co „pada z ze strony Anthony'ego”, mogliśmy słyszeć, oglądając jego programy. Jaki więc sens jest powielać to w książce?

Decyzja więc o tym, czy sięgniecie po ten tytuł, czy też nie – zależy od Was. Z pewnością wielu z Was skusi nazwisko Anthony'ego Bourdaina. Jednak warto się zastanowić, czy warto dokładać swoją cegiełkę, do tego, do czego posunęła się „współautorka” Dookoła świata. Czy nie lepiej siąść przed telewizorem, czy laptopem i obejrzeć poszczególne odcinki, by móc choć trochę poczuć i zobaczyć to, o czym Bourdain mówi i, co go fascynowało?

Gdy Dookoła świata. Niepokorny poradnik kulinarny pojawiło się pośród zapowiedzi, wiedziałam, że będę chciała przeczytać ten tytuł. Nie wiedziałam jednak wówczas, że Anthony Bourdain od kilku lat nie żyje. Gdzieś umknęła mi ta informacja. Jednak czy miałoby to wpływ na decyzję dotyczącą zapoznania się z treścią tego tytułu? Pewnie nie. Chociaż wzmianka o tym, że treść „[…]...