„Jestem beznadziejnie romantycznym pesymistą. Dostrzegam, że ludzie mają ogromny potencjał robienia rzeczy cudownych, a mimo wszystko świat pełen jest głupoty, małostkowości, ignorancji i okrucieństwa.”

To słowa Nicka Cave`a, którymi ten oszałamiająco zdolny artysta daje wyraz w swoich piosenkach osobistym doznaniom. Ich teksty są wieloznaczne i wiele mówiące, nierzadko w bardzo abstrakcyjny, czy zawoalowany sposób, do którego trzeba się przyzwyczaić, ale warto, gdyż zapadają gdzieś głęboko w serce, jako nadzwyczaj trafna ocena rzeczywistości a także danie wyrazu najszczerszym uczuciom poety, który nie jest w stanie jednoznacznie i konsekwentnie zdecydować się, która strona tego świata bardziej go przyciąga: ta jasna czy ta ponura.

Ciemności jest tu z pewnością dużo więcej, przynajmniej z początku. Należy wziąć pod uwagę liczne uzależnienia Cave`a, którymi próbował zagłuszyć ból istnienia, samotność, brak radości i satysfakcji. Taką drogę obrał, a wszyscy wiemy, że każdy szuka własnej ścieżki i bywa, że nie znajduje jej wcale. I gdy czytamy:

„Zapiję i zajem ten ból
mam flaszkę, zrzucę go na sam dół.”

albo:

„Ciągle z kimś muszę żegnać się
I pędzić niczym pociąg pośród gór”

to doskonale odczytujemy tę rozpacz, tęsknotę i próby radzenia sobie z nimi, nie przynoszące jednak ulgi.

Teksty Cave`a sa bardzo mocne, to po prostu lawina emocji, ale nie słodkich, a najczęściej pełnych goryczy i wściekłości na świat: „Jestem na skraju w tę europejską noc”. Początkowe teksty w zbiorze kipią i burzą się falami gniewu, nie tylko na to, co dookoła, co chciałoby się odrzucić, ale przede wszystkim na siebie, na to, że nie można po prostu wpasować się w zastaną rzeczywistość, wygodnie się w niej umościć. Dlaczego Cave`a tyle drażni i uwiera?

„Nie dam rady w tym całym kotle
pełnym szmelcu i szczurów.”

Same rozczarowania, również te wynikające z kompleksów czy poczucia niedocenienia, choć jego „jestem przedmiotem kpin” odbieram jednak jako na poły ironiczne, z lekkim dystansem, którego wcześnie nie dostrzegałam.

Widać też toczoną z Bogiem poważną dyskusję, przekonywanie do własnych racji i dużą pretensję, że człowiek, którego stworzył i wypuścił w świat, znaczy dla niego tak niewiele:

„tyś trybikiem w machinie, a zaprojektowała ją
i zbudowała jego krwawa dłoń.”

Zwraca się do niego bezpośrednio: „O, Panie”, ale widać, że Bóg wydaje mu się bytem twardym i bezlitosnym. Z czasem odkrywamy jednak coraz mniej irytacji, a więcej nostalgii. Przychodzi czas na temat miłości, pożądania, tęsknoty i czułości nawet:

„Zbawiłaś mnie
zbawiłaś mnie
będę kochał cię aż po świata kres
twe oczy czarne jak noc
włosy mroczne jak cień.”

Zdarzają się nawet słowa i wyznania czystej miłości, wspomnienia spędzonych razem chwil, w których kobieta, znów ta sama, co poprzednio, o czarnych włosach, jest obiektem uwielbienia. To czas łagodzenia emocji, co widać też w stosunku do Boga, którego miast wyzywać, Cave po prostu prosi, mówiąc: „Ręce czas ku niebu wznieść.”

Teksty miłosne zrobiły na mnie piorunujące wrażenie, nie można oprzeć się temu splotowi gwałtownej żądzy i opiekuńczej troski, hołdowi złożonemu kobiecości i próbom rozniecenia płomienia. To jakiś wulkan, który porywa i zachwyca.

Są tu też ślady fascynacji muzycznych Cave`a, najpierw głęboki ukłon w stronę króla Elvisa, a chwilę później w stronę bluesa. I jakoś wszystko to z Cave`m pięknie współgra. Później zadziwia wręcz optymizm Nicka, a wiersz zamykający tomik, niczym złota klamra, zawiera powtarzające się słowa: „Nie jesteśmy sami (życie, raduj się).”

Czyżby był to zapis drogi życiowej, jaką przeszedł Cave, jego wzlotów i upadków, przejścia od młodzieńczego buntu do dojrzałej afirmacji życia? Być może. Filip Łobodziński, mistrz nad mistrzami jeśli chodzi o tłumaczenie, doskonale wyczuwając intencje autora, właśnie z taką intencją wybrał po jednym tekście z każdego kolejnego z 33 albumów muzyka. Niewątpliwie więc są to zarazem kolejne etapy w życiu Cave`a, które obróciły się w poezję, bo tak właśnie wyrażał on uczucia. Czytając więc „Rewoltę w niebie” i spotykając się z obnażonym Cave`m, spróbujmy go zrozumieć.
Książkę mogłam przeczytać dzięki portalowi: https://sztukater.pl/

„Jestem beznadziejnie romantycznym pesymistą. Dostrzegam, że ludzie mają ogromny potencjał robienia rzeczy cudownych, a mimo wszystko świat pełen jest głupoty, małostkowości, ignorancji i okrucieństwa.”

To słowa Nicka Cave`a, którymi ten oszałamiająco zdolny artysta daje wyraz w swoich piosenkach osobistym doznaniom. Ich teksty są wieloznaczne i wiele mówiące,...

Już dokonanie selekcji z takiego dużego katalogu piosenek Nicka Cave`a jest rzeczą karkołomną. A już przepisanie ich na język polski z utrzymaniem linii melodycznej utworów, to już rzecz dla ekspertów. Szczęśliwie takim ekspertem jest właśnie Filip Łobodziński, który teksty słynnego muzyka przetłumaczył brawurowo („No Pussy Blues”),łamiąc kanon („The Mercy Seat”) i pomijając największy, komercyjny hit („Where the Wild Roses Grow”). Jednocześnie starał się pokazać drogę artysty poprzez zmieniające się fascynacje oraz tematy jego piosenek, które zawsze dotykały spraw ostatecznych, ale również bliskie były dolinie łez. Choć sam jestem szalikowcem Australijczyka, to sądzę, że ta książkowa pozycja jest dla wszystkich, tak jak wszystkich dotyka treść jego utworów.

Już dokonanie selekcji z takiego dużego katalogu piosenek Nicka Cave`a jest rzeczą karkołomną. A już przepisanie ich na język polski z utrzymaniem linii melodycznej utworów, to już rzecz dla ekspertów. Szczęśliwie takim ekspertem jest właśnie Filip Łobodziński, który teksty słynnego muzyka przetłumaczył brawurowo („No Pussy Blues”),łamiąc kanon („The Mercy Seat”) i...