Po książkę pt. "Eon" sięgnęłam z ciekawości. Byłam ciekawa koncepcji, jakiej podjęła się autorka. Już po samym opisie na tylnej okładce można było spodziewać się nietypowej opowieści, bowiem na spotkanie czytelnikowi wychodzi postać dziewczyny w chłopięcym przebraniu. Na dodatek, obrazy w dużej mierze zabarwione są kulturą wschodu, z którą nieczęsto stykamy się w książkach typu fantasy. To wszystko dawało autorce ogromne pole manewru, ale również stawiało przed nią wyzwanie. Przemierzała przecież nieprzetarte szlaki w obranym przez siebie kierunku. Czy sprostała temu wyzwaniu? A może raczej, czy sprostała oczekiwaniom, które na nią nałożyłam jako czytelnik?
Moja odpowiedź brzmi: i tak, i nie. Z jednej strony bardzo bogato zostało zarysowane tło książki. Postacie były barwne, zróżnicowane i wielowymiarowe. Pisarka wyraźnie stawia przed nami tezę, że świat nie składa się wyłącznie z czerni i bieli, lecz przede wszystkim z wielu odcieni szarości. Jest obiektywna, czemu daje dowody nie wrzucając wszystkich złych uczynków do jednego worka. Wręcz przeciwnie. Usprawiedliwia i szuka przyczyn.
Niestety, jest również bardzo brutalna dla czytelnika. Szczerze przyznam, że niejednokrotnie byłam wściekła na Alison Goodman. Nie rozumiem, dlaczego główna bohaterka wciąż robiła wszystko nie tak jak powinna, czym ogromnie działała mi na nerwy. Zrozumiałe jest to, że każdy z nas popełnia w życiu błędy. Ale mimo wszystko, wydaje mi się, że w niektórych sytuacjach nasza Eona jakby traciła ostrość widzenia i zdrowy rozum. Tym bardziej dziwiły mnie niektóre jej mądre wypowiedzi oraz przenikliwość. Ponadto drażniły mnie ciągłe zwroty akcji. Dzięki temu książka nie była nudna i przewidywalna, to fakt. Momentami chłonęłam wręcz każdą kolejną kartkę, przejęta biegiem wydarzeń. Niemniej jednak, uważam, że było ich zbyt wiele, szczególnie tych nieszczęśliwych. Zastanawiam się, czemu akurat Eona została wybrana na stanowisko lorda Smocze Oko, skoro skutkiem każdej jej decyzji była klęska. Jedyne, co za nią przemawia, to siła z jaką znosiła wszelkie przeciwności losu i swoją udawaną płeć.
Książka kończy się w taki sposób, że jednocześnie chce się krzyczeć i sięgnąć po następną część. Jest to chyba jedyny moment w powieści niosący jakąś nadzieję. Resztę określiłabym jako katastroficzną.

Po książkę pt. "Eon" sięgnęłam z ciekawości. Byłam ciekawa koncepcji, jakiej podjęła się autorka. Już po samym opisie na tylnej okładce można było spodziewać się nietypowej opowieści, bowiem na spotkanie czytelnikowi wychodzi postać dziewczyny w chłopięcym przebraniu. Na dodatek, obrazy w dużej mierze zabarwione są kulturą wschodu, z którą nieczęsto stykamy się w książkach...