Wampiry, wilkołaki, wampiry, wilkołaki, wampiry.. Ile można czytać o tym samym? Gdzie się nie obejrzę, tam wszędzie książki tylko o tej tematyce. Z czasem naprawdę zaczyna robić się to denerwujące. Był to jeden z powodów, dlaczego sięgnęłam po „Królową Lata”. Wróżki? Nie czytałam zbyt wielu pozycji z takimi bohaterami, szczerze mówiąc kojarzy mi się to z bajeczkami dla dzieci. Jednak znajdowała się ona na półeczce „hit miesiąca” w mojej bibliotece, więc postanowiłam spróbować.

Główna bohaterka, siedemnastoletnia Aislinn urodziła się z niezwykłym darem. Odziedziczyła go po swojej matce, a ona po babce. Jest Widzącą – osobą, która potrafi dostrzec wróżki, dla innych ludzi niewidoczne. Najczęściej wyobraża się je jako małe, skrzydlate stworki. Nieszkodliwe, mające pod ręką czarodziejskie pyłki. Nic bardziej mylnego. W świecie Aislinn wróżki są rozmiarów zwykłego śmiertelnika, mogą na przemian pojawiać się lub znikać. Są złe, niemiłe i wredne. Jednak dziewczyna musi ukrywać swoją niebywałą zdolność. Od kiedy pamięta, jej życiem kierują trzy zasady:

ZASADA NR 3
Nie patrz na niewidzialne wróżki
ZASADA NR 2
Nie rozmawiaj z niewidzialnymi wróżkami
ZASADA NR 1
Nigdy nie przyciągaj ich uwagi

Jednak pewnego dnia wszystko się zmienia. Na swojej drodze spotyka niezwykle przystojnego Keenana, który od pewnego czasu ją śledzi wraz ze swymi towarzyszami. Zaniepokojona Ash postanawia zwierzyć się ze wszystkiego swojemu przyjacielowi Sethowi, z którym zaczyna ją łączyć coraz więcej. Chłopak ze stoickim spokojem przyjmuje do wiadomości informację, o drugim, "niewidzialnym" świecie i postanawia pomóc dziewczynie zmierzyć się z prześladowcą. Wkrótce okazuje się, że Keenana jest Królem Lata – jednym z władców – i na swoją królową wybrał właśnie Aislinn..

Przyznam od razu, że bardzo trudno mi było zabrać się za tą książkę. Odtrącała mnie trochę zapowiedź z tyłu. Obawiałam się, że będzie to trochę książka dla młodszych osób, dzieci. Jednak kiedy przeczytałam wszystkio, co możliwe, co tylko miałam w domu, nie pozostawało mi nic innego, jak się za nią wziąć. Nie oczekiwałam od książki zbyt wiele.

Cały pomysł ciekawy, muszę przyznać. Umieszczenie wróżek w obecnych czasach, jako złośliwe, niewidzialne stworzenia naprawdę godne pochwały. Jednak wykonanie mogło być trochę lepsze. Pojawiały się czasami niezgodności, które raziły czytelnika w oczy.

Niektóre sytuacje były dla mnie aż nadto oczywiste. Raczej gustuje w powieściach, w których następuje jakiś przełom, co zmienia sytuację w książce o sto osiemdziesiąt stopni. Tutaj tego nie spotkałam.
Niektórzy bohaterzy mnie irytowali. Keenena najbardziej nie przypadł mi do gustu. Był zbyt wyidealizowany. Jego urodzie i wdziękowi żadna dziewczyna do tej pory się nie oparła. Pierwszym wyjątkiem jest Aislinn, co tylko potęguje zainteresowanie Króla..

Najbardziej zachwycił mnie Seth. Taki chłopiec z farbowanymi włosami, wieloma kolczykami, mieszkający sam.. Wydawał mi się najlepszą postacią w całej książce, nie przerysowany i był naprawdę dobrym przyjacielem.

Podsumowując, książkę czyta się przyjemnie. Nie jest najwyższych lotów, ale miłym wytchnieniem po powtarzających się motywach w dziełach.

Wampiry, wilkołaki, wampiry, wilkołaki, wampiry.. Ile można czytać o tym samym? Gdzie się nie obejrzę, tam wszędzie książki tylko o tej tematyce. Z czasem naprawdę zaczyna robić się to denerwujące. Był to jeden z powodów, dlaczego sięgnęłam po „Królową Lata”. Wróżki? Nie czytałam zbyt wielu pozycji z takimi bohaterami, szczerze mówiąc kojarzy mi się to z bajeczkami dla...