Publikacja poświęcona jednemu z najbardziej enigmatycznych i oryginalnych polskich malarzy XX w, towarzysząca wystawom w Zachęcie i w Muzeum Sztuki w Łodzi. Staranny dobór tekstów, jak i reprodukcji dzieł pozwalają na ujrzenie złożonej i oryginalnej twórczości Jerzego Krawczyka w nowym świetle.

Monografia Jerzego Krawczyka (1921–1969) przybliża wielowątkową twórczość opartą na przeżyciach i przekonaniach osobistych malarza i jego odwołaniach do kanonu sztuki dawnej i tej z początku XX wieku, ukazując ją w nowym świetle. Towarzyszy dwóm odsłonom wystawy: Jerzy Krawczyk. Gra o wszystko w Zachęcie i Jerzy Krawczyk. Myszy i ludzie w Muzeum Sztuki w Łodzi. Układ bogato ilustrowanej książki dostosowany jest do problemów i tematów obecnych w twórczości artysty. Autorami tekstów są znakomici pisarze i pisarki o sztuce: Anna Baranowa, Jarosław Lubiak, Karolina Zychowicz i Marcin Lachowski. Baranowa stawia tezę, że Krawczyk jest prekursorem postmodernizmu na długo przed ukonstytuowaniem tego pojęcia w kulturze polskiej i rozpatruje twórczość malarza w ujęciu intertekstualnym. Lachowski przybliża tematy Holokaustu i doświadczenia wojny, podejmowane konsekwentnie przez artystę od 1950 roku. Lubiak przygląda się sztuce artysty przez pryzmat teorii Catherine Malabou i psychoanalizy, przede wszystkim w odniesieniu do autoportretów artysty, Karolina Zychowicz natomiast rozpatruje sztukę Krawczyka pod kątem ideowego ukierunkowania i przynależności do Grupy Malarzy Realistów, nazywając ją surrealizmem zaangażowanym. Publikacja zawiera również kalendarium życia i twórczości malarza oraz tekst Michała Jachuły o pracy Krawczyka w Zakładzie Anatomii Prawidłowej Akademii Medycznej w Łodzi.

Uwaga autorów koncentruje się na dojrzałych pracach artysty, w tym pejzażach łódzkich malowanych od drugiej połowy lat pięćdziesiątych XX wieku, martwych naturach i portretach rozwijających koncepcję realizmu przestrzennego, pracach z Zakładu Anatomii Prawidłowej Akademii Medycznej w Łodzi, a także dziełach poświęconych wojnie i Holokaustowi, tworzonych aż do przedwczesnej śmierci artysty w 1969 roku. Dwa bieguny sztuki, czyli malarstwo o malarstwie i życiowe doświadczenie — kluczowe dla malarskiego oeuvre Krawczyka — znajdują odzwierciedlenie w wyborze i układzie ponad 80 prac pokazanych w sześciu salach Zachęty jak i również na stronicach książki.

Wrażliwy na ikonosferę codzienności Krawczyk w prekursorski sposób podejmował temat konsumeryzmu, nadmiaru obrazów i informacji, a także autotematyczny wątek sztuki o sztuce. Reprezentował krytyczne podejście do współczesnej mu rzeczywistości i do samego siebie, a w odniesieniu do sztuki — do kategorii oryginalności i nowatorstwa. W jego obrazach rozpoznajemy tematy egzystencjalne, namysł nad śmiercią i przepełnione humorem intelektualne konstrukcje — odmalowane z warsztatową biegłością, przepełnione miłością do malarstwa. Artysta żonglował stylistykami i językami wizualnymi — od kolażu po trompe l'oeil, do swoich obrazów olejnych wplatał również fragmenty tekstów. Liczne jego dzieła są świadectwem czerpania motywów z własnych obrazów, ich przemalowywania bądź malowania na nowo, przepracowywania kompozycji i udoskonalania konceptu.