To moja pierwsza książka tego autora i na początku byłem zdziwiony, bowiem Patterson (jak czytam) jest jednym z poczytniejszych i filmowanych pisarzy thrillerów-kryminałów. Ale jego język pisarski jest (szukam odpowiedniego słowa) prosty, prostolinijny, szkolny, podwórkowy, oszczędny, życiowy - taki chyba to ostatnie słowo. Zdania są krótkie, często padają pojedyncze słowa, nie ma wyszukanych wyrazów, a rozdziały często mają po po 2-3 strony. W miarę czytania jednak stwierdziłem, że właśnie tak zachowują się i rozmawiają między sobą zwykli ludzie i autor nic nie myślał upiększać, czy wygładzać. Sama historia też (tfu ;)) kupy się trzyma, bo żołnierze uczestniczący w wojnach, gdzie trup ściele się gęsto, często dochodzi do gwałtów, tortur i wszelakiego łamania prawa i zasad moralnych, mają skrzywioną psychikę, a później też problemy z powrotem do normalnego życia. I o tym m.in. jest ta książka, choć wątek jest szerszy, ciekawy i spójny, ale więcej nie zdradzę. Trzeba po prostu samemu poczytać - do czego usilnie namawiam.

To moja pierwsza książka tego autora i na początku byłem zdziwiony, bowiem Patterson (jak czytam) jest jednym z poczytniejszych i filmowanych pisarzy thrillerów-kryminałów. Ale jego język pisarski jest (szukam odpowiedniego słowa) prosty, prostolinijny, szkolny, podwórkowy, oszczędny, życiowy - taki chyba to ostatnie słowo. Zdania są krótkie, często padają pojedyncze słowa,...