Bardzo przyjemny czas spędzony z tą książką. Czyta się ją naprawdę lekko i z przyjemnością od pierwszych stron. Jest świetnie napisana. Fantastyczny zagadkowy świat i postacie, świat ludzi z domieszką magii. Ciężko momentami było się oderwać. Świat i klimat przypomina mi trochę ten z 'Gra o tron'. Polecam!

Bardzo przyjemny czas spędzony z tą książką. Czyta się ją naprawdę lekko i z przyjemnością od pierwszych stron. Jest świetnie napisana. Fantastyczny zagadkowy świat i postacie, świat ludzi z domieszką magii. Ciężko momentami było się oderwać. Świat i klimat przypomina mi trochę ten z 'Gra o tron'. Polecam!

Początek niezbyt zachęcał do czytania, przez specyficzny styl pisania dialogów przez autora. Na szczęście w dalszej części poprawiło się to. Sama akcja również nabrała tempa. Ostanie kilkadziesiąt stron przekonało mnie do sięgnięcia po następny tom.

Początek niezbyt zachęcał do czytania, przez specyficzny styl pisania dialogów przez autora. Na szczęście w dalszej części poprawiło się to. Sama akcja również nabrała tempa. Ostanie kilkadziesiąt stron przekonało mnie do sięgnięcia po następny tom.

Książka mocno infantylna. Dialogi o niczym, akcja przewidywalna, niczym niezaskakująca. Bohater bez charakteru i umiejętności sensownego myślenia.

Książka mocno infantylna. Dialogi o niczym, akcja przewidywalna, niczym niezaskakująca. Bohater bez charakteru i umiejętności sensownego myślenia.

Meh, szału nie ma. Główny bohater to męska wersja Mary Sue, fabuła wlecze się bez końca rozdrabniając na jakieś pierdoły, żeby na 480 stronie nieco przyspieszyć i walnąć na koniec mocniej. No przepraszam bardzo, ale trochę za późno. Jedyne, co ma wartość w tej historii to ciekawy system magii. Reszta: Meh.

Meh, szału nie ma. Główny bohater to męska wersja Mary Sue, fabuła wlecze się bez końca rozdrabniając na jakieś pierdoły, żeby na 480 stronie nieco przyspieszyć i walnąć na koniec mocniej. No przepraszam bardzo, ale trochę za późno. Jedyne, co ma wartość w tej historii to ciekawy system magii. Reszta: Meh.

W sumie mam bardzo mieszane uczucia wobec tej książki. W sumie nawet mi się podobało pod koniec. No właśnie, pod koniec. Mam wrażenie, że cała historia jest zbyt rozwleczona. Akcja bardzo długo nabiera tempa. Fabuła jest prowadzona nieco chaotycznie z mnóstwem pobocznych wątków, które nie zostały zakończone. Podejrzewam, że ich rozwikłanie nastąpi w kolejnych tomach. Takie to wszystko dziwne. Ale całość ratują ciekawe postacie. Każda z nich skrywa tajemnice nie wyłączając samego Caldena. Myślę, że sięgnę po kolejne tomy.

W sumie mam bardzo mieszane uczucia wobec tej książki. W sumie nawet mi się podobało pod koniec. No właśnie, pod koniec. Mam wrażenie, że cała historia jest zbyt rozwleczona. Akcja bardzo długo nabiera tempa. Fabuła jest prowadzona nieco chaotycznie z mnóstwem pobocznych wątków, które nie zostały zakończone. Podejrzewam, że ich rozwikłanie nastąpi w kolejnych tomach....

Ciekawa historia o magi i bohaterach. Można spokojnie zagłębić się w strony pierwszego tomu.

Ciekawa historia o magi i bohaterach. Można spokojnie zagłębić się w strony pierwszego tomu.

Czuć inspirację kronikami królobójcy.

Czuć inspirację kronikami królobójcy.

Nie polubiliśmy się z tym tytułem. System magiczny z potencjałem, wątki poboczne, z których coś dałoby się wyciągnąć... ale wątek główny to tragedia.

Szerzej i na przykładach w recenzji na moim kanale:

Nie polubiliśmy się z tym tytułem. System magiczny z potencjałem, wątki poboczne, z których coś dałoby się wyciągnąć... ale wątek główny to tragedia.

Szerzej i na przykładach w recenzji na moim kanale:

Jakie jest Wasze najwcześniejsze czytelnicze wspomnienie?

Tygiel Dusz upolowałam jeszcze podczas Targów Książki w Warszawie – skuszona wieloma pozytywnymi recenzjami, nie mogłam przejść obojętnie obok tej książki i teraz, kiedy jestem już po lekturze, wiem, że był to trafiony zakup.

Pierwszy tom Hierarchii Magii przywodzi mi na myśl klasyczną fantastykę z motywem od zera do bohatera i, jak mogłam sobie przypomnieć dzięki tej pozycji, okazuje się, że motyw ten bardzo lubię. Zaczynamy towarzyszyć głównemu bohaterowi, Caldanowi, na chwilę przed tym, jak jego spokojne i uporządkowane życie wywraca się do góry nogami. Zmuszony przez tak zwaną siłę wyższą, Caldan podejmuje wędrówkę zarówno do innego miasta, jak i w głąb siebie, co być może pozwoli mu na odkrycie własnego dziedzictwa.

Podczas czytania Tygla Dusz towarzyszyło mi duże poczucie komfortu. Miałam wrażenie, jakbym cofnęła się o te naście lat i znowu zaczytywała się w ukochaną fantastykę w zaciszu mojego pokoju. Zgaduję, że na moje odczucia miał wpływ styl, w jakim została napisana ta książka. Odniosłam wrażenie, że opowiadając nam tę historię, Hogan nigdzie się nie spieszy. Znalazł się czas zarówno na przedstawienie bohaterów, zarysowanie świata, jak i skonstruowanie intrygi oraz ukazanie tajników niebanalnego systemu magicznego. Tygiel Dusz czyta się niezwykle płynnie i z pewnym rodzajem spokoju oraz ukontentowania, czego dawno nie doświadczyłam.

Niemniej im dalej, tym bardziej coś mnie uwierało. W końcu doszłam do wniosku, że zarówno Caldan, jak i jego przyjaciółka Miranda są dla mnie postaciami zbyt „poprawnymi” – nadal nie znalazłam lepszego określenia na to specyficzne wrażenie, jakie wywarła na mnie ta dwójka. Co mam na myśli? Wyobraźcie sobie nastolatków, którzy w obliczu kłopotów potrafią na chłodno kalkulować i szukać optymalnych rozwiązań, którzy zawsze gładko i ładnie się wypowiadają, a emocje zdają się być gdzieś obok nich. Zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe, prawda?

I tak jak nie mam niczego innego do zarzucenia tej książce, tak ten zgrzyt nie dawał mi spokoju. Jestem ciekawa, czy odnieśliście podobne wrażenie, jeśli Tygiel Dusz jest już za Wami?

Osobiście lubię zżyć się z bohaterami i poczuć ich emocje, jednakże tym razem nie potrafiłam tego zrobić i w związku z tym odczuwam niedosyt. Mam jednak nadzieję, że to, czego zabrakło mi w pierwszym tomie Hierarchii Magii, odnajdę z nawiązką w drugim. Ta historia jest naprawdę dobra i chciałabym potrafić wsiąknąć w nią całą sobą!

Jakie jest Wasze najwcześniejsze czytelnicze wspomnienie?

Tygiel Dusz upolowałam jeszcze podczas Targów Książki w Warszawie – skuszona wieloma pozytywnymi recenzjami, nie mogłam przejść obojętnie obok tej książki i teraz, kiedy jestem już po lekturze, wiem, że był to trafiony zakup.

Pierwszy tom Hierarchii Magii przywodzi mi na myśl klasyczną fantastykę z motywem od zera...

Ciekawa młodzieżowa fantastyka.
Autor niby idzie znanym utartym szlakiem.
Młody, przeciętny, biedny uczeń zmienia się na naszych oczach w prawdziwego herosa.
Typowa droga od zera do bohatera.
Niby typowo, ale jednak po drodze mamy taką ilość ciekawych i oryginalnych szczegółów, że czyta się to szybko i z dużą przyjemnością.
Aż trudno uwierzyć, że to debiut autora.
Kolejną część zaczynam wkrótce i Wam też szczerze polecam.

Ciekawa młodzieżowa fantastyka.
Autor niby idzie znanym utartym szlakiem.
Młody, przeciętny, biedny uczeń zmienia się na naszych oczach w prawdziwego herosa.
Typowa droga od zera do bohatera.
Niby typowo, ale jednak po drodze mamy taką ilość ciekawych i oryginalnych szczegółów, że czyta się to szybko i z dużą przyjemnością.
Aż trudno uwierzyć, że to debiut autora....