Sięgnęłam po książkę, bo mam bzika na punkcie mitologii greckiej i szczerze mówiąc pomysł z przeniesieniem herosów do współczesności bardzo mnie zaciekawił. Faktycznie był bardzo dobry. "Złodziejowi pioruna" można zarzucić, że jest dość prosto zbudowany, czasem akcja wiąże się luźno i niekiedy bohaterowi wszystko udaje się za szybko, ale - powiedzmy sobie jasno - czy nie takie były mity? Oczywiście miały pewne głębsze przesłanie, ale mimo wszystko wszystko było jasne, proste i na temat. Natomiast problemy młodego Percego w odnalezieniu swojego miejsca w świecie to świetna alegoria dla przeciętnego amerykańskiego nastolatka, dla którego rozwody w rodzinie to niemal chleb powszedni.

To, co mogłabym zarzucić powieści - mimo kilku bardzo zgrabnych rozwiązań (wejście do Hadesu w Los Angeles!) to brak tajemnicy (jeśli można to tak nazwać). Ktoś, kto czytał greckie mity i pamięta te podstawowe (domyślam się, że to nie jest przeciętny obywatel USA) od razu zgadnie czym synem jest Percy i kto tak naprawdę zlecił kradzież Pioruna Piorunów. Momentami przeżywałam frustrację, że bohaterowie jeszcze się nie domyślili.
Drugim, choć mniej frustrującym i bardziej zabawnym minusem było pewne pysznienie się amerykańskością. Bogowie przesuwają Olimp do centrum kultury zachodniej i obecnie jest nim Nowy Jork? Naprawdę? I ta wielka wyprawa Percego i przyjaciół, gdzie głównie objadali się chipsami i opijali colą (satyr jest usprawiedliwiony, bo praktycznie żywi się jak koza). Czyżby tak 40-latek widzi życie dwunastolatków?

Pomimo tych niedociągnięć, polecam książkę jako ciekawostkę i miłe spędzenie popołudnia.

Sięgnęłam po książkę, bo mam bzika na punkcie mitologii greckiej i szczerze mówiąc pomysł z przeniesieniem herosów do współczesności bardzo mnie zaciekawił. Faktycznie był bardzo dobry. "Złodziejowi pioruna" można zarzucić, że jest dość prosto zbudowany, czasem akcja wiąże się luźno i niekiedy bohaterowi wszystko udaje się za szybko, ale - powiedzmy sobie jasno - czy nie...