„Bollywood” Shashi Tharoora jest powieścią o fikcyjnym bohaterze wspinającym się na szczyty popularności indyjskiej kinematografii. Jednak zgodnie ze słowami, które padły kiedyś z ust Boba Marley'a - „gwiazdy są na niebie, na ziemi są ludzie” - poznajemy bohatera jako człowieka, nie jako półboga masowej kultury. Zaznaczam to, bo kupując książkę można trochę (sądząc choćby po okładce) spodziewać się w książce kroniki kinematografii indyjskiej. Tak więc mamy beletrystykę, ale powieść jednak nie daje się łatwo i jednoznacznie opisać. Obok obrazu życia bollywoodzkiego aktora, autorowi udało się stworzyć jednocześnie opowieść ujętą w kształt scenariusza filmowego. Okazuje się więc, że filmowa historia napisana jest na wzór filmowej fabuły. Filmy o kręceniu filmu wymagają sporo talentu, aby dzieło okazało się warte uwagi. Reżyserom łatwo jest pójść na łatwiznę, bo filmowcy mają wokół siebie to, czego do takiego pomysłu potrzeba. Pisarzowi w takim przypadku jest znacznie trudniej. Nie ma pod ręką kamery, niepotrzebnych dekoracji i wolnego studia. Ale z zadania wywiązał się sprawnie. Książka zarówno pod względem treści jak i formy dobrze się sprawdza. Tym bardziej, że „Bollywood” wydaje się być owocem pisarskiego śledztwa jak i zabiegu polegającego na scaleniu wielu różnych cech w stworzenie jednego bohatera. Otrzymujemy więc coś na kształt raczej personifikacji Bollywoodu niż jego fabularnego opisania. Nie znam się na tyle na biografiach indyjskich aktorów, aby orzec czy i na ile powieść Shashi Tharoora oparta jest na jednym życiorysie i nawiązuje jednoznacznie do kogoś znanego. Spodziewam się, że raczej tak nie jest. Podążając wraz z autorem tropem jego „śledztwa” zanurzamy się w świat Bollywoodu, poznając jego cechy i przynajmniej część rządzących nim mechanizmów. Książka nie jest najnowsza, ale ani kino, ani Indie tak bardo się znowu nie zmieniły, aby to odczuwać jako mankament. Ze względu na treść i odsłanianie kulis przemysłu rozrywkowego od razu moje myśli zdążały do „Maximum City” Suketu Mehty i jeśli komuś będzie mało po lekturze „Bollywood”, to warto sięgnąć i po tę drugą.

"Dopadnę go,
Nie zbiegnie mi,
A gdy go schwytam,
Na nic łzy.
Na nic grymasy, zedrę zeń pasy,
Skuję, zakopię lub utopię -
Taka go ze mną czeka przeprawa,
Zanim go oddam
W ręce prawa.

Pochwycę go
W końcu gdzieś tam,
Zmierzę się z nim
Sam na sam.
Wychłostam go, wytarzam w smole,
Rany posolę, łeb ogolę -
Taka go ze mną czeka przeprawa,
Zanim go oddam
W ręce prawa."
Shashi Tharoor „Bollywood”

Przyjemność czytania powieści Shashi Tharoora bez wątpienia można lepiej docenić znając dokonania indyjskiej kinematografii rodem z Mumbaju. Sądzę, że to lektura obowiązkowa dla wszystkich miłośników „Czasem słońce, czasem deszcz” czy „Ra.One”. Ale w moim przypadku przyjemność była jeszcze większa, gdy w tle grało radio z przebojami rodem z indyjskich filmów. Gorąco więc namawiam, gdy będziecie czytali recenzowaną książkę, włączcie sobie internetowe radio, na przykład polskastacja.pl Bollywood i spokojnie oddalcie się do Mumbaju.

P.S.
Ilustrowana wersja recenzji dostępna na: http://cyfranek.booklikes.com

„Bollywood” Shashi Tharoora jest powieścią o fikcyjnym bohaterze wspinającym się na szczyty popularności indyjskiej kinematografii. Jednak zgodnie ze słowami, które padły kiedyś z ust Boba Marley'a - „gwiazdy są na niebie, na ziemi są ludzie” - poznajemy bohatera jako człowieka, nie jako półboga masowej kultury. Zaznaczam to, bo kupując książkę można trochę (sądząc choćby...

Dobrze skrojona fabuła, świetne odniesienia do współczesnego Bollywood.

Dobrze skrojona fabuła, świetne odniesienia do współczesnego Bollywood.