Odczuwalne jest to zmęczenie, przygniecenie. Zrozumiały dystans i wypalenie. Jak my mało wiemy o trudach pracy ratownictwa. Wszyscy mają takie nieludzkie godziny dyżurów?

Odczuwalne jest to zmęczenie, przygniecenie. Zrozumiały dystans i wypalenie. Jak my mało wiemy o trudach pracy ratownictwa. Wszyscy mają takie nieludzkie godziny dyżurów?

Książka na jeden wieczór, choć emocje w niej zawarte pozostają na zdecydowanie dłużej. Obraz pracy w pogotowiu bez lukru oraz bez tabu.

Odnosiłam wrażenie, że książka ta powstała z potrzeby wykrzyczenia, wyrzucenia z siebie wszystkiego tego, czego nie dało się przepracować na bieżąco. Nie ma co się oszukiwać, system nie dba o psychikę tych, którzy niosąc pomoc widzą tak wiele, że często sami takiej pomocy potrzebują.

Książka na jeden wieczór, choć emocje w niej zawarte pozostają na zdecydowanie dłużej. Obraz pracy w pogotowiu bez lukru oraz bez tabu.

Odnosiłam wrażenie, że książka ta powstała z potrzeby wykrzyczenia, wyrzucenia z siebie wszystkiego tego, czego nie dało się przepracować na bieżąco. Nie ma co się oszukiwać, system nie dba o psychikę tych, którzy niosąc pomoc widzą tak...

Liczyłem na dużo więcej. Miałem nadzieję na reportaż opisujący pracę w pogotowiu, oparty na faktach. Chciałem przeczytać książkę, która opowiada o rzeczach, których się nie mówi - zdecydowanie bardziej "techniczną". A może po prostu ... reportaż? Bo "Pogo" Jakuba Sieczko na pewno reportażem nie jest. Opisuje pracę w pogotowiu, ale jest za bardzo emocjonalna, tam gdzie autor (albo jego edytor) powinien iść ścieżką faktu, sięga po brutalne opisy śmierci ludzi, z którymi się zetknął, które na mnie osobiście nie robią żadnego wrażenia, a z drugiej strony próbuje poetycko opisywać swoją niezgodę na śmierć i jak to świat okropnie się zepsuł. Kiedy czytałem te wszystkie zdania o smutnej Warszawie nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że ktoś tu jest fanem Żulczyka:). Można w tej książce znaleźć dobre elementy, które mimo wszystko oddają charakter pracy w pogotowiu, jednak będę czekał na prawdziwy reportaż, który ją opisze.

Liczyłem na dużo więcej. Miałem nadzieję na reportaż opisujący pracę w pogotowiu, oparty na faktach. Chciałem przeczytać książkę, która opowiada o rzeczach, których się nie mówi - zdecydowanie bardziej "techniczną". A może po prostu ... reportaż? Bo "Pogo" Jakuba Sieczko na pewno reportażem nie jest. Opisuje pracę w pogotowiu, ale jest za bardzo emocjonalna, tam gdzie autor...

Świetna książka. Dobrze poznać pracę zarówno lekarza jak i ratowników od podszewki, wiedzieć z czym się mierzą i jak wygląda nasze społeczeństwo. Nie jest to łatwy kawałek chleba i trzeba być tego świadomym, wielki szacunek za opis, ale także zejście ze sceny w odpowiednim momencie, aby nie przestać być człowiekiem.

Świetna książka. Dobrze poznać pracę zarówno lekarza jak i ratowników od podszewki, wiedzieć z czym się mierzą i jak wygląda nasze społeczeństwo. Nie jest to łatwy kawałek chleba i trzeba być tego świadomym, wielki szacunek za opis, ale także zejście ze sceny w odpowiednim momencie, aby nie przestać być człowiekiem.

Blaski i cienie pracy ratownika medycznego, z tym, że tych cieni jest znacznie więcej.
Wielki szacun za Waszą pracę.
Książkę powinni przeczytać ci, co narzekają na swoją robotę.

Blaski i cienie pracy ratownika medycznego, z tym, że tych cieni jest znacznie więcej.
Wielki szacun za Waszą pracę.
Książkę powinni przeczytać ci, co narzekają na swoją robotę.

Bardzo dobra książka.
Cieszę się, że dostałam możliwość zobaczenia choćby ułamka świata oczami ratownika medycznego. Jest to zawód szalenie interesujący, oczywiście niesamowicie potrzebny i zarazem piekielnie trudny. Ja osobiście nigdy bym się na niego nie zdecydowała.
Z książką natomiast jak najbardziej polecam się zapoznać.

Bardzo dobra książka.
Cieszę się, że dostałam możliwość zobaczenia choćby ułamka świata oczami ratownika medycznego. Jest to zawód szalenie interesujący, oczywiście niesamowicie potrzebny i zarazem piekielnie trudny. Ja osobiście nigdy bym się na niego nie zdecydowała.
Z książką natomiast jak najbardziej polecam się zapoznać.

Bardzo dobra książka nie epatująca urwanymi kończynami czy innymi ciężkimi przypadkami, które na pewno są codziennością osób pracujących w pogotowiu a wypełniona przemyśleniami i rozważaniami dotyczącymi pracy w pogotowiu. Książka jest niemalże jak film "Ciemna strona miasta" (zresztą autor przez chwile odwołuje się do ww. filmu) tylko w tym wypadku te zdarzenia miały miejsce. Dobrze mi się ją czytało aczkolwiek pomimo tego jak krótka była miałem wrażenie, że była o dwa rozdziały za długa. Tak czyś jak polecam bo to wartościowa i ważna książka pokazująca jak pracują ludzie którzy mogą Ci kiedyś uratować życie.

Bardzo dobra książka nie epatująca urwanymi kończynami czy innymi ciężkimi przypadkami, które na pewno są codziennością osób pracujących w pogotowiu a wypełniona przemyśleniami i rozważaniami dotyczącymi pracy w pogotowiu. Książka jest niemalże jak film "Ciemna strona miasta" (zresztą autor przez chwile odwołuje się do ww. filmu) tylko w tym wypadku te zdarzenia miały...

Nie-reportaż z głębi lekarza - ratownika pogotowia. Polecam szukającym prawdy o emocjach i przeżyciach, a nie podręcznika medycyny ratunkowej.

Nie-reportaż z głębi lekarza - ratownika pogotowia. Polecam szukającym prawdy o emocjach i przeżyciach, a nie podręcznika medycyny ratunkowej.

Bardzo wartościowe!

Bardzo wartościowe!

Brutalne emocjonalnie. Bezpośrednio. W mocnym rytmie. Bez znieczulenia, choć także bez niepotrzebnego epatowania krwią i śmiercią.
I szczęśliwie krótko. Znakomite jest wyczucie autora, który był w stanie powściągnąć potrzebę opisywania kolejnych i kolejnych trudnych sytuacji. Ta formuła nie tylko wyczerpywałaby się dosyć szybko, ale także osłabiała wymowę obrazów, które zdarzyliśmy zobaczyć na stu kilkunastu stronach.
To nie jest wielka literatura, autor nie ma pióra wybitnych reportażystów. Ale ma bardzo autentyczne, bezpośrednie doświadczenia, którymi sugestywnie się dzieli. Przez krótki, ale intensywny czas lektury czułem, że niemal jestem obecny w karetce, wraz z ekipą Pogo.

Brutalne emocjonalnie. Bezpośrednio. W mocnym rytmie. Bez znieczulenia, choć także bez niepotrzebnego epatowania krwią i śmiercią.
I szczęśliwie krótko. Znakomite jest wyczucie autora, który był w stanie powściągnąć potrzebę opisywania kolejnych i kolejnych trudnych sytuacji. Ta formuła nie tylko wyczerpywałaby się dosyć szybko, ale także osłabiała wymowę obrazów, które...