Temat już trochę przewałkowany, więc dla mnie takie bardziej czytadło. Wojenne losy młodej dziewczyny, która uratowała z getta dziecko swojej przyjaciółki Żydówki.

Temat już trochę przewałkowany, więc dla mnie takie bardziej czytadło. Wojenne losy młodej dziewczyny, która uratowała z getta dziecko swojej przyjaciółki Żydówki.

Nie przepadam za literaturą wojenno-obozową. Ciężar tych opowieści przytłacza mnie i jest doskonałą pożywką dla koszmarów. Już tyle razy w snach uciekałam przed Niemcami i Rosjanami, że na samą myśl o tym dostaję zadyszki. Ale „Drzewo sprawiedliwości” podsunęła mi moja Mama, więc dałam szansę tej powieści.

Po śmierci Anny jej przyjaciółka Barbara otrzymuje w testamencie zalakowane papiery i zdjęcia, z których odtwarza skomplikowaną historię kobiety. Anna jako dziewczynka została przygarnięta przez bogatych krewnych, dzięki czemu miała szansę na lepsze życie, jakiego nie mogli zapewnić jej rodzice. Nie, Anna nie została porzucona. Z rodzicami i rodzeństwem utrzymywała stały kontakt. Miała jakby dwie kochające rodziny. Skończyła gimnazjum, poszła na studia i do pracy. Wyszła za mąż, za pilota…A potem wybuchła wojna i już nic nie było proste.

Moim zdaniem „Drzewo sprawiedliwości” jest sentymentalnym czytadłem. Niby opisuje ciężki czasy, niby bohaterowie mierzą się z wielkim niebezpieczeństwem, a jednak jest to przedstawione tak „po łebkach”, jakby autorka prześlizgiwała się jedynie po powierzchni problemu. Bo Annie jakoś tak wszystko stosunkowo łatwo przychodzi, mimo, że los ją naprawdę bardzo doświadczył. Tak naprawdę książka ta w pewnym sensie przypomina powojenne czarno-białe filmy, w których wszystko się zawsze układa.

Na szczęście Warneńska nie do końca wszystko dosładza, bo jednak zakończenie całej historii jest gorzkie i trudne do przełknięcia. Ale to akurat jest zaletą tej historii. Bo jak mogą się ułożyć losy dwóch kobiet, które ratowały i kochały jedno dziecko? I jak ma się czuć to dziecko, które początkowo okłamywano dla jego dobra?

„Drzewo sprawiedliwości” to dramatyczna historia, a jednak jakoś tak przedziwnie spłaszczona i uproszczona. Wrażliwi czytelnicy na pewno się wzruszą.

Nie przepadam za literaturą wojenno-obozową. Ciężar tych opowieści przytłacza mnie i jest doskonałą pożywką dla koszmarów. Już tyle razy w snach uciekałam przed Niemcami i Rosjanami, że na samą myśl o tym dostaję zadyszki. Ale „Drzewo sprawiedliwości” podsunęła mi moja Mama, więc dałam szansę tej powieści.

Po śmierci Anny jej przyjaciółka Barbara otrzymuje w testamencie...

Bardzo dobra, poruszająca książka - i jakże autentyczna. Zarzuca się autorce brak obiektywizmu i przemilczenia w temacie końca wojny i wyzwolenia Polski - ale nie o tym jest powieść... poza tym nie wszyscy Polacy postrzegali Rosjan jako "czerwoną zarazę" - z relacji z pierwszej ręki wiem, że (przynajmniej początkowo) ludzie traktowali Armię Czerwoną jak (w pełnym tego słowa znaczeniu) oswobodzicieli i wybawców. I trudno się dziwić...
Historia skupia się na relacjach polsko-żydowskich... również powojennych. Palestyna. Izrael. Końcówka była dla mnie porażająca i jakże prawdziwa. Niby nie czytałam o niczym, o czym bym wcześniej nie wiedziała... ale to wszystko było takie mocne i prawdziwe.
Zachęcam do przeczytania. Warto.

Bardzo dobra, poruszająca książka - i jakże autentyczna. Zarzuca się autorce brak obiektywizmu i przemilczenia w temacie końca wojny i wyzwolenia Polski - ale nie o tym jest powieść... poza tym nie wszyscy Polacy postrzegali Rosjan jako "czerwoną zarazę" - z relacji z pierwszej ręki wiem, że (przynajmniej początkowo) ludzie traktowali Armię Czerwoną jak (w pełnym tego słowa...

Na początku zaznaczę, że zgadzam się z opinią allison.
Cała historia jest wzruszająca. Jednak za brak obiektywizmu o sowieckim ,,wyzwoleniu" odejmuję gwiazdki. Bardzo mnie to raziło, że nie było słowa prawdy o tym co działo się na ziemiach polskich, gdy wkroczyli sowieci.

Na początku zaznaczę, że zgadzam się z opinią allison.
Cała historia jest wzruszająca. Jednak za brak obiektywizmu o sowieckim ,,wyzwoleniu" odejmuję gwiazdki. Bardzo mnie to raziło, że nie było słowa prawdy o tym co działo się na ziemiach polskich, gdy wkroczyli sowieci.

Piękna i zarazem bardzo smutna historia. Pochłonęła mnie całkowicie i na pewno nieraz do niej wrócę. Aż dziwne, że nigdy wcześniej o niej nie słyszałam

Piękna i zarazem bardzo smutna historia. Pochłonęła mnie całkowicie i na pewno nieraz do niej wrócę. Aż dziwne, że nigdy wcześniej o niej nie słyszałam

Piękna,smutna historia życia niezwykłej kobiety. Opisana z sposób nienatarczywy, bez niepotrzebnego patosu. Wydarzenia wojenne naznaczyły bohaterkę lektury. Wojenne problemy, trudności przeniosły się na jej życie powojenne. Towarzyszyły jej do końca. Ostatnie opisane wydarzenia wzbudziły we mnie wiele emocji. Zmusiły do refleksji na temat pomocy, heroizmu, bezinteresowności, wdzięczności za otrzymane dobro, stosunków polsko-żydowskich, polityki Izraela. Książkę gorąco polecam.

Piękna,smutna historia życia niezwykłej kobiety. Opisana z sposób nienatarczywy, bez niepotrzebnego patosu. Wydarzenia wojenne naznaczyły bohaterkę lektury. Wojenne problemy, trudności przeniosły się na jej życie powojenne. Towarzyszyły jej do końca. Ostatnie opisane wydarzenia wzbudziły we mnie wiele emocji. Zmusiły do refleksji na temat pomocy, heroizmu,...

Wspaniała lektura! O wielkiej odwadze w czasach nienawiści, ale i o tym, jak nieprawda potrafi zatruć ludzkie serca. Aż dziw bierze, że jeden człowiek może przeżyć tyle - starczyłoby dla kilku. Bardzo empatyczny język przekazu. Przeczytałem jednym tchem, polecam!

Wspaniała lektura! O wielkiej odwadze w czasach nienawiści, ale i o tym, jak nieprawda potrafi zatruć ludzkie serca. Aż dziw bierze, że jeden człowiek może przeżyć tyle - starczyłoby dla kilku. Bardzo empatyczny język przekazu. Przeczytałem jednym tchem, polecam!

wzruszający kawałek historii wojny. Pamiętajmy, że bohaterowie to nie tylko Ci w mundurach, ale też Ci którzy próbowali w bestialskich czasach uratować człowieczeństwo

wzruszający kawałek historii wojny. Pamiętajmy, że bohaterowie to nie tylko Ci w mundurach, ale też Ci którzy próbowali w bestialskich czasach uratować człowieczeństwo

2016.01

2016.01

"Drzewo sprawiedliwości" powstało w latach osiemdziesiątych minionego wieku i to, niestety, widać w treści - w obrazie wojny pokazanym przez autorkę nie ma miejsca dla sowietów "wyzwalających" Polskę, a jeśli się pojawiają, to bardziej przypominają dobrych wujaszków niż czerwoną zarazę (przykładem jest rozmowa z bohaterką o akowskiej przeszłości - jakoś trudno mi uwierzyć, by odbyła się ona w tak przyjaznej dla kobiety atmosferze).
Podobnie rzecz ma się z motywem Powstania Warszawskiego - źli są tylko Niemcy, nie ma ani słowa na temat czekających na agonię miasta czerwonoarmistów i udziale Rosjan oraz Ukraińców w likwidacji powstania.
I jeszcze ten Lublin, w którym powstał PKWN... W powieści to przyjazne Polakom miasto, w którym każdy może znaleźć pracę, a jedynym złem jest przesuwający się gdzieś niedaleko front. Strasznie mnie to ubodło.

Zastanawiać mogą te przemilczenia, które zafałszowują obraz historii. Jeśli jednak spojrzy się na biografię autorki, to odpowiedź nasuwa się sama (jak bowiem o wojnie i powstaniu mogła pisać redaktorka reżimowej prasy, "Żołnierza Wolności" i "Trybuny Ludu"?).

Jeśli pominie się te mankamenty, to zostaje nam książka, którą nieźle się czyta ze względu na perypetie postaci. Ich losy trzymają w napięciu, główna bohaterka wzrusza i rozczula, jej życiowe decyzje zasługują na podziw i budzą w czytelniku pozytywne emocje.
Mi jednak w tle głowy cały czas odzywały się dzwonki alarmowe związane ze wspomnianymi na początku przemilczeniami. I to skutecznie popsuło mi lekturę, stąd taka niska ocena.

"Drzewo sprawiedliwości" powstało w latach osiemdziesiątych minionego wieku i to, niestety, widać w treści - w obrazie wojny pokazanym przez autorkę nie ma miejsca dla sowietów "wyzwalających" Polskę, a jeśli się pojawiają, to bardziej przypominają dobrych wujaszków niż czerwoną zarazę (przykładem jest rozmowa z bohaterką o akowskiej przeszłości - jakoś trudno mi uwierzyć,...