„Ale znosić to da­lej, te­raz, kiedy mam wy­bór – to by był świa­domy współ­udział".

Miałam sprecyzowane oczekiwania wobec tego utworu, a autorce wspaniale się udało ze mnie zakpić. Natascha Brown wykorzystuje przyzwyczajenia progresywnych odbiorców oraz ramy fikcji literackiej, a potem brawurowo wywraca stolik. To nie jest konsekwentnie fabularna lista błędów popełnianych przez społeczeństwo na drodze ku równości (nie tylko) rasowej, ta książka to bunt totalny. Zarówno formalny (burzenie czwartej ściany, wplatanie fragmentów eseistycznych),jak i moralny. I chociaż główna bohaterka może sprawiać wrażenie przerażająco biernej, to tak naprawdę bierze się za bary z całym światem.

„Ale znosić to da­lej, te­raz, kiedy mam wy­bór – to by był świa­domy współ­udział".

Miałam sprecyzowane oczekiwania wobec tego utworu, a autorce wspaniale się udało ze mnie zakpić. Natascha Brown wykorzystuje przyzwyczajenia progresywnych odbiorców oraz ramy fikcji literackiej, a potem brawurowo wywraca stolik. To nie jest konsekwentnie fabularna lista błędów popełnianych...

Hipnotyzuje, choć dopiero od kilkunastej strony, bo początek raczej wytrąca z równowagi i nie zapowiada do końca tego, co potem. Ale gdy już się wejdzie w jej rytm, trudno się oderwać. Dawkowałam sobie lekturę, żeby nie łyknąć od razu, mieć czas na cieszenie się tą skondensowaną opowieścią, wychwycić smaczki, przeanalizować przesłanie. A pewnie jeszcze przeczytam.
Decyzja bohaterki mną wstrząsnęła, ale gdy doczytałam książkę do końca, właściwie ją zrozumiałam. To nie jest poddanie się, choć może tak wyglądać. To odważny, zdecydowany akt oporu, na jaki praktycznie nikt nie jest w stanie się zdobyć.
Nie współodczuwam z nią, bo ona wcale tego nie żąda, nie wiktymizuje się, po prostu chłodno stwierdza fakty, odnajduje się w genealogii i porządku historycznym, wie, że go nie zmieni, wie, że z pozoru transgresyjne ruchy jej otoczenia to tylko samooszukiwanie się oraz akt głębokiej hipokryzji. Bohaterka jest prawdziwa i wierna sobie do ostatniej sceny, niczym w klasycznych powieściach XIX wieku.
Piękny, choć oszczędny styl tej powieści, mocno przemawiająca do czytelniczki kondensacja złożonych problemów w paru scenach, wręcz zdaniach, niebanalne spostrzeżenia - wszystko to sprawia, że nie sposób nie skłonić głowy wobec kunsztu autorki.

Hipnotyzuje, choć dopiero od kilkunastej strony, bo początek raczej wytrąca z równowagi i nie zapowiada do końca tego, co potem. Ale gdy już się wejdzie w jej rytm, trudno się oderwać. Dawkowałam sobie lekturę, żeby nie łyknąć od razu, mieć czas na cieszenie się tą skondensowaną opowieścią, wychwycić smaczki, przeanalizować przesłanie. A pewnie jeszcze przeczytam.
Decyzja...

Zasłyszane w Dziale Zagranicznym w odcinku o Karaibach. Z jednej strony nie chciałem się oderwać - chyba rozkminy o finansjera korpo życiu już tak na mnie działają. Z drugiej strony fabuła jest na tyle skondensowana, że ciężko tą uwagę utrzymać i czasem zrozumieć autorkę. Ogólnie 5 bo nie żałuję, ale trochę rozczarowania jest.

Zasłyszane w Dziale Zagranicznym w odcinku o Karaibach. Z jednej strony nie chciałem się oderwać - chyba rozkminy o finansjera korpo życiu już tak na mnie działają. Z drugiej strony fabuła jest na tyle skondensowana, że ciężko tą uwagę utrzymać i czasem zrozumieć autorkę. Ogólnie 5 bo nie żałuję, ale trochę rozczarowania jest.

Porusza ważne kwestie, nie przekonała mnie. Bernardine Evaristo zrobiła to lepiej.

Porusza ważne kwestie, nie przekonała mnie. Bernardine Evaristo zrobiła to lepiej.

Mimo bardzo niewielkiej objętości i w zasadzie rachitycznej fabuły (zresztą, pod koniec format powieści przekształca się niepostrzeżenie w esej/felieton) jest to bardzo mocna i intensywna lektura o kwestiach przede wszystkim rasowych, ale też ekonomicznych i feministycznych. O współczesnym społeczeństwie brytyjskim.
Czy trafnie rozpoznaje tu wpływy Toni Morrison? Główna bohaterka (nasz pierwszoosobowy narrator) pokazuje jak niechęć społeczeństwa do osób innych ras niż kaukaska zostaje zinternalizowana i czarni zaczynają gardzić samymi sobą. Mocne i wstrząsające.

Mimo bardzo niewielkiej objętości i w zasadzie rachitycznej fabuły (zresztą, pod koniec format powieści przekształca się niepostrzeżenie w esej/felieton) jest to bardzo mocna i intensywna lektura o kwestiach przede wszystkim rasowych, ale też ekonomicznych i feministycznych. O współczesnym społeczeństwie brytyjskim.
Czy trafnie rozpoznaje tu wpływy Toni Morrison? Główna...

To jakiś chaos.

To jakiś chaos.

"To niebywałe, że nawet
w pozornym zaciszu własnej głowy
czuję
(nadal)
potrzebę
cenzurowania swoich myśli".
__________
Książka porusza ważne kwestie, jednak spodziewałam się czegoś innego. Niektóre spostrzeżenia były trafne i ciekawe, ale całościowo wypadło słabo.

"To niebywałe, że nawet
w pozornym zaciszu własnej głowy
czuję
(nadal)
potrzebę
cenzurowania swoich myśli".
__________
Książka porusza ważne kwestie, jednak spodziewałam się czegoś innego. Niektóre spostrzeżenia były trafne i ciekawe, ale całościowo wypadło słabo.

Czułem się podczas czytania jakbym miał dostęp do czyjegoś poszarpanego strumienia świadomości. Dużo opinii na temat tej książki odejmuje jej za narrację. I jeżeli ktoś szuka powieści, przez którą da się płynnie przechodzić wzrokiem to faktycznie nie poleciłbym tej książki jako pierwszy wybór.

Dla mnie, strumień świadomości, o którym napisałem dodawał temu przekazowi realizmu. Myśli przepływające w głowie rzadko są uformowane, jakby były gotowe do wyjścia na świat bez obróbki. Są skokowe, oderwane, pomieszane, niedopowiedziane. Tak jak momentami narracja tej książki.

Ale dzięki temu, czytając ją prawie jednym ciągiem, mogłem przez chwilę poczuć jakby te myśli były moimi własnymi. Było to trudne doświadczenie. Pomyśleć, że dla niektórych może być to codzienność.

To nawet nie jest stan umysłu, w którym jednostka jest postawiona przed jakimś szczującym ją w myślach problemem. To stan, w którym problem otoczenia wobec niej jest tym co definiuje jej doświadczanie rzeczywistości.

"Jestem membraną bębna, w który bije ich tożsamość."

Czułem się podczas czytania jakbym miał dostęp do czyjegoś poszarpanego strumienia świadomości. Dużo opinii na temat tej książki odejmuje jej za narrację. I jeżeli ktoś szuka powieści, przez którą da się płynnie przechodzić wzrokiem to faktycznie nie poleciłbym tej książki jako pierwszy wybór.

Dla mnie, strumień świadomości, o którym napisałem dodawał temu przekazowi...

Naprawdę nie wiem, jak ją ocenić. Ta pocięta, fragmentaryczna forma kompletnie do mnie nie przemówiła. Mam wrażenie, że traciła ta historia w ten sposób na przekazie, docierała do mnie zaledwie szczypta tego, czym chciała uderzyć we mnie autorka.

Nie wspominając już o tym, że jest ona za krótka. Urwane zakończenie pozostawiło mnie już nawet nie ze wzruszeniem ramionami, a lekką irytacją i poczuciem zamrnowanego czasu.

Książka totalna? Raczej książka, którą bardzo chciała nią być, ale nie bardzo wiedziała jak się za to zabrać

Naprawdę nie wiem, jak ją ocenić. Ta pocięta, fragmentaryczna forma kompletnie do mnie nie przemówiła. Mam wrażenie, że traciła ta historia w ten sposób na przekazie, docierała do mnie zaledwie szczypta tego, czym chciała uderzyć we mnie autorka.

Nie wspominając już o tym, że jest ona za krótka. Urwane zakończenie pozostawiło mnie już nawet nie ze wzruszeniem ramionami, a...

Początek mało przekonujący do kontynuacji, ale warto 🙂
Coś dla siebie można znaleźć.

Początek mało przekonujący do kontynuacji, ale warto 🙂
Coś dla siebie można znaleźć.