Wizja postapokaliptycznego świata - wojna zniszczyła życie na Ziemi, ci, którym udało się przeżyć, chronią się w tunelach moskiewskiego metra (bo kto przeżyje konflikt nuklearny - oczywiście, tylko Rosjanie) i próbują (udają) żyć dalej. Tworzą mikrospołeczności odzwierciedlające struktury istniejące kiedyś. Toczą ze sobą wojny, zawiązują sojusze. Życie się toczy.

Jednak, czy człowiek może z dnia na dzień rzucić wszystko i rozpocząć egzystencję pod ziemią niczym szczur? Czy może żyć w nieustającym zagrożeniu, że zmutowane stwory z powierzchni kiedyś wtargną do wnętrza metra? Być może, nawet takie życie lepsze niż żadne. Ale czy warto walczyć? Może trzeba pogodzić się z faktem, że człowiek zdominował planetę po czym sam ją zniszczył. Czy może walczyć z nowymi gatunkami, które przejęły władzę? Czy ma prawo się sprzeciwić? Moim zdaniem – nie. Narzucamy naturze naszą wolę, naginamy ją tak, by odpowiadała naszym wymaganiom i zaspokajała nasze potrzeby. Od setek lat. W obliczu niemalże całkowitej zagłady życia, unicestwienia wszystkiego, sądzę, że natura miała prawo odebrać człowiekowi monopol na władzę. W końcu się nie sprawdził.

Najbardziej podobała mi się wizja jednego z miast-państw rządzonego przez bibliotekarzy (lub wojskowych, zależy kto aktualnie był na szczycie) i niebezpieczne wyprawy do wielkiej moskiewskiej biblioteki. Bo w tej książce książki stanowią atrybut władzy – zawierają wiedzę, dzięki której można poprawić jakość życia. A być może kiedyś uda się dzięki nim wyjść znowu na powierzchnię bez konieczności zakładania kombinezonu ochronnego. W samej zaś bibliotece, między regałami, krążą długorękie włochate monstra reagujące morderczym szałem na najmniejszy nawet hałas. Niegdysiejsi bibliotekarze. Już tacy bywają.

Sama książka jest dobrze napisana – dosyć wiarygodnie przedstawiono ludzi z wszelkimi przymiotami. I choć według mnie, pod koniec wyobraźnia zdecydowanie autora poniosła, nawet jak na wymagania sf, to zakończenie jest zaskakujące i ratuje finisz.

Wizja postapokaliptycznego świata - wojna zniszczyła życie na Ziemi, ci, którym udało się przeżyć, chronią się w tunelach moskiewskiego metra (bo kto przeżyje konflikt nuklearny - oczywiście, tylko Rosjanie) i próbują (udają) żyć dalej. Tworzą mikrospołeczności odzwierciedlające struktury istniejące kiedyś. Toczą ze sobą wojny, zawiązują sojusze. Życie się toczy.

Jednak,...