Tylko zobaczcie, w jak paskudnej sytuacji postawiła swych następców. Jak pisać i tworzyć po geniuszu? Jak zaproponować coś nowego po rozwiązaniach nie do przebicia? Jak konstruować intrygi, które i tak pozostaną w długim cieniu Christie? Po głębszym zastanowieniu dochodzę do wniosku, że znajdzie się kilka możliwości. Na przykład na świetny pomysł wpadł Anthony Horowitz, który w „Morderstwach w Suffolk” nie tylko umieścił dwa kryminały w jednej książce (podobnie jak w pierwszym tomie – „Morderstwa w Somerset”), ale i po raz kolejny zakręcił czytelnikami, serwując interesującą sprawę i gwarantując świetną zabawę podczas lektury.

Susan Ryeland już od dwóch lat wspólnie z partnerem Andreasem prowadzi hotel „Polydorus” na Krecie. Praca jest ciężka, gdyż grecka mentalność nie sprzyja fachowości i terminowości. Każdy dzień to ogromna dawka stresu, a całe przedsięwzięcia średnio przędzie. Wszystko się jednak zmienia, gdy była redaktorka spotyka Lawrence’a i Pauline – właścicieli hotelu niedaleko Woodbridge. Przybyli, aby Susan pomogła im odnaleźć ich zaginioną córkę. Dlaczego zwrócili się właśnie do niej? Otóż po raz kolejny sprawa ma jakiś związek z powieścią Alana Conwaya. Wysokie honorarium tylko sprzyja szybkiej decyzji o przybyciu do Anglii i podjęcia próby znalezienia Cecily.

W „Morderstwach w Suffolk”Anthony Horowitz najpierw powoli zarysowuje intrygę oraz postaci, aby w międzyczasie uraczyć nas trzecim tomem – „Atticus Pünd przejmuje sprawę” – przygód pewnego niemieckiego detektywa. Tym razem, w przeciwieństwie do „Morderstw w Somerset”, razem z Susan szukamy połączeń pomiędzy zaginięciem Cecily a śledztwem, w które zaangażował się Atticus. Powinno więc być łatwiej, ale, uwierzcie mi, nie jest. Autor doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że czytelnicy będą wyczuleni na najmniejsze wskazówki i odchylenia, więc robi wszystko, aby tylko odciągnąć nas od ostatecznego rozwiązania. I chociaż niektórym z was na pewno uda się zgadnąć część zagadki, to jednak jestem pewien, że dopiero po przeczytaniu zakończenia zobaczycie powiązanie pomiędzy wszystkimi szczegółami.

Czy jest się do czego przyczepić? Pewnie tak, ale ja po lekturze jestem zachwycony. Uwielbiam igraszki z czytelnikiem, rzucanie fałszywych tropów, rozsiewanie informacji po książce i ukazanie procesu dedukcji podczas finalnego spotkania wszystkich podejrzanych. Jeszcze w szkole podstawowej i gimnazjum zaczytywałem się w książkach Christie, przez co tym bardziej doceniam kryminały utrzymane właśnie w tym duchu. Z samotnym detektywem szukającym dziur w nieubłaganej logice czynu zabronionego. Nic tylko czytać z wypiekami na twarzy.

Mam nadzieję, że powstanie trzeci tom. Na razie dowiedziałem się, że w Wielkiej Brytanii wyszedł serial na podstawie pierwszej części. Horowitz wydaje się więc zapracowany. Oby nie na tyle, aby porzucić, postać Susan Ryeland. W końcu dobrych kryminałów nigdy za wiele, zwłaszcza z tak charyzmatycznymi postaciami, jak w „Morderstwach w Suffolk”.

Michał Wnuk