Dość trudno ocenić, ponieważ "solowe" przygody Pająków w różnych wymiarach były ciekawe, błyskotliwe i pomimo, że proste w fabule, to najzwyczajniej w świecie "chwytały" i chciało się więcej. Niestety w momencie zgrupowania efekt wow był mizerny. Nagromadzenie bohaterów nie pozwoliło żadnemu z nich rozwinąć skrzydeł, nie miał tu kto grać "pierwszych skrzypiec", a antagoniści zbyt mistyczni, wydumani i pompatyczni. Całość, choć długa, warta przeczytania.

Dość trudno ocenić, ponieważ "solowe" przygody Pająków w różnych wymiarach były ciekawe, błyskotliwe i pomimo, że proste w fabule, to najzwyczajniej w świecie "chwytały" i chciało się więcej. Niestety w momencie zgrupowania efekt wow był mizerny. Nagromadzenie bohaterów nie pozwoliło żadnemu z nich rozwinąć skrzydeł, nie miał tu kto grać "pierwszych skrzypiec", a...

Kompletnie nie przypadł mi do gustu ten zeszyt. Mnogość wariantów Spider-Mana to jedyne, co robi wrażenie w "Spidergedonie". Sama koncepcja powrotu Dziedziczących, stanowiących ogromne zagrożenie dla losów świata, zapowiada się ciekawie, niestety na tym koniec. Fabuła jest chaotyczna, a niekiedy wręcz infantylna. Postaci są bardzo nierówne, niektóre dość ciekawie wykreowane, inne z kolei sprowadzają się do roli "zapychaczy". Kreacja antagonistów przywodzi mi na myśl jedynie przysłowie "z dużej chmury mały deszcz". Nic ciekawego.

Kompletnie nie przypadł mi do gustu ten zeszyt. Mnogość wariantów Spider-Mana to jedyne, co robi wrażenie w "Spidergedonie". Sama koncepcja powrotu Dziedziczących, stanowiących ogromne zagrożenie dla losów świata, zapowiada się ciekawie, niestety na tym koniec. Fabuła jest chaotyczna, a niekiedy wręcz infantylna. Postaci są bardzo nierówne, niektóre dość ciekawie...

Dziedziczący zostali pokonani i choć nie zostali unicestwieni to nie ma już żadnego zagrożenia z ich strony. Ale czy oby na pewno? Cóż życie pokazuje, że nie ma rzeczy niemożliwych, a nawet drobne błędy potrafią wszcząć wielkie zagrożenie. Tak jest i tutaj – Dziedziczący uwolnili się z radioaktywnej planety i stanowią zagrożenie dla Spider-Mana. I to nie jednego, dla całego Spiderversum!

„Spidergedon” podzielony jest na dwie części. W pierwszej z nich poznajemy krótkie przygody pajęczych bohaterów, które wprowadzają ich do wydarzeń głównej fabuły. Są to m.in. Spider-Punk, Norman Osborn z ziemi 44145, Ben Parker i kilku innych. Poziom przedstawionych historii jest… hmm różny. Część z nich była naprawdę ciekawa i zainteresowała mnie daną postacią, inne zaś czytałem powoli i nie wciągnęły mnie za bardzo. Najważniejsza jest jednak druga część, czyli główna fabuła eventu. Tutaj już jest tylko i wyłącznie ciekawie, wiele się dzieje, nie wieje nudą, a każda kolejna strona jest czytana z przyjemnością. Co prawda fabuła nie jest jakaś wybitna i nie wprowadza nagle elementów, które powywracają Spiderversum do góry nogami, jednak wciąga czytelnika i oferuje mu sporą dawkę dobrej zabawy. Ogromną zaletą jest ukazanie tego, jak zupełnie odmienny charakter może reprezentować każdy z pajączków. Widać to w ich zachowaniu, podejściu do rozwiązywanego problemu, częstej wymiany zdań między bohaterami. Jednocześnie miałem wrażenie, że niektórych postaci mogłoby tutaj nie być, bo niewiele wniosły i były zapychaczem. Owszem ich obecność ukazuje skalę problemu oraz zagrożenia jaki niosą ze sobą Dziedziczący, jednak jeżeli już jakaś postać się pojawia to wolałbym żeby miała konkretny wpływ na wydarzenia, zamiast pojedynczej wypowiedzi czy jednego ciosu podczas walki.

Nie zmienia to jednak faktu, że „Spidergedon” oceniam bardzo pozytywnie i z chęcią poznałbym więcej przygód takiej ekipy. Mimo pojedynczych nazwijmy to wpadek, całość prezentuje się naprawdę dobrze i z chęcią czytałem przedstawioną historię.

Dziedziczący zostali pokonani i choć nie zostali unicestwieni to nie ma już żadnego zagrożenia z ich strony. Ale czy oby na pewno? Cóż życie pokazuje, że nie ma rzeczy niemożliwych, a nawet drobne błędy potrafią wszcząć wielkie zagrożenie. Tak jest i tutaj – Dziedziczący uwolnili się z radioaktywnej planety i stanowią zagrożenie dla Spider-Mana. I to nie jednego, dla całego...

W świecie Marvela nic nigdy nie jest przesądzone, a raz pokonany przeciwnik w każdym momencie może powrócić. Dokładnie tak stało się w przypadku Dziedziczących, okrutnych krwiożerczych wampirów, które uwielbiają karmić się esencją Spider-ludzi. Uwięzienie ich na radioaktywnej planecie było tylko pozornym rozwiązaniem problemu. Jakoś krwiopijcom udaje się uciec i rozpoczynają oni swoje wielkie polowanie. Pajęczy herosi ze wszystkich równoległych światów nie mają innego wyjścia jak tylko połączyć swoje moce i wspólnie spróbować raz na zawsze pozbyć się niebezpiecznego wroga. Kwestią otwartą pozostaje jednak czy uda im się ze sobą współpracować i czy będą oni na tyle silni, aby uratować świat i samych siebie.

Tytuł pod względem oferowanej historii można w bardzo dużym uproszczeniu określić mianem ostrej jazdy bez trzymanki lub jak kto woli mocnego bujania się na pajęczynie. Fabularnie mamy tutaj bowiem do czynienia z widowiskową opowieścią o wielu odcieniach heroizmu, który podlany jest sporą porcją widowiskowości. Christos Gage (scenariusz) zbiera w jednym miejscu całą plejadę różnorakich pajęczych herosów i konfrontuje ich z niebywale groźnym przeciwnikiem. Dla czytelnika oznacza to treści, przy których naprawdę trudno jest się nudzić. Obok bezpardonowej „akcji” (stanowiącej najważniejszą część komiksu),znalazło się tutaj również miejsce dla kilku innych intrygujących treści. Cała gromada wyrazistych różnorakich bohaterów zmuszonych ze sobą współpracować, automatycznie oznacza kłopoty. Czytelnik ma więc tutaj okazję obserwować relacje zachodzące pomiędzy nimi, ich przemiany i „docieranie się”, aby wspólnie walczyć z wrogiem. Pomimo mnogości bohaterów i ograniczonego miejsca, twórcy udaje się w mniejszym lub większym stopniu skupić na każdym z nich. Owszem kilka postaci wręcz prosi się o poświęcenie im większej ilości stron, ale i tak całościowo prezentuje się to bardzo przyjemnie.

Pod względem wizualnym tytuł stawia głównie na wyrazistą porcję kolorów i dobre oddanie dynamiki scen akcji. „Młodzieżowy” styl rysunków niekoniecznie każdego będzie musiał zachwycić, ale trzeba przyznać, że ma on w sobie pewien urok. Małe problemy pojawiają się jednak w momencie, kiedy historia stara się uderzać w bardziej „poważne” i „mroczniejsze” tony. Wtedy właśnie kontrast historii i oprawy graficznej jest największy (najlepiej w tym elemencie poradził sobie Clayton Crain).

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-komiksu-spidergedon/

W świecie Marvela nic nigdy nie jest przesądzone, a raz pokonany przeciwnik w każdym momencie może powrócić. Dokładnie tak stało się w przypadku Dziedziczących, okrutnych krwiożerczych wampirów, które uwielbiają karmić się esencją Spider-ludzi. Uwięzienie ich na radioaktywnej planecie było tylko pozornym rozwiązaniem problemu. Jakoś krwiopijcom udaje się uciec i...

Spider-Man i jego moce, które uzyskał po pewnym nieszczęsnym wypadku jest znany każdemu. Na motywach jego przygód powstało mnóstwo komiksów, filmy, seriale animowane, słuchowiska i co tylko można sobie wymyślić. Ta postać, jako że nie jestem zbytnim fanem universum Marvela wzbudza jako taką sympatię u mnie. Że nie wspomnę o Kapitanie Ameryce, ale to inna historia. A wracając do Spider-Mana, najbardziej znany to oczywiście Peter Parker. Ale okazuje się że tych ludzi pająków jest całe tuziny. Można wybierać jak w ulęgałkach, a i tak nie trafi się dwa razy na podobnego. I właśnie w tym komiksie możemy dosłownie przebierać w różnych wcieleniach Człowieka Pająka. A komiks ten to „SpiderGedon”.

O komiksie tym możemy przeczytać, że:
Spider-Punk. Spider-Gwen. Miles Morales. Web-Slinger, Spidey z Dzikiego Zachodu. Oto bohaterowie, którzy wraz z innymi istotami obdarzonymi pajęczymi mocami raz jeszcze stawią czoło rodowi Dziedziczących. Te okrutne wampiry, karmiące się esencją Spider-Ludzi, uciekły z radioaktywnej planety i nie cofną się przed niczym, by się pożywić… oraz odzyskać nieśmiertelność. Czy pajęczy herosi z całego multiwersum zdołają je pokonać, zanim będzie za późno? Czy Otto Octavius przypomni sobie, jak być bohaterem? Oto decydująca bitwa o los tysięcy światów i ich pajęczych obrońców!


SpiderGedon to powrót do tematu dziedziczącego. To też powrót do wielkiego pajęczego wydarzenia, jakiego nie było w serii od czasu spisku kolonów, i chociaż nie jest tak dobry, jak spisek, ani Spiderversum, z którego czerpie pełnymi garściami warto go poznać.
Pająki z różnych rzeczywistości znów łączą siły i znów stawiają czoła wampirom. Tym razem z założenia po raz ostatni. Czy tak będzie, czas pokaże, póki co jednak mamy szaloną historię, gdzie dzieje się dużo, choć mniej epicko niż poprzednio ale zabawa jest udana.
Dużo Spidermenów, dużo wydarzeń, przyjemne dla oka rysunki i szybka akcja zapewniają dobrą rozrywkę. Nic to wybitnego, ot komiksowy blockbuster, ale przyjemny. Choć głównie dla fanów, bo mnogość postaci i nawiązań nowego odbiorcę może odrzucić.

Spider-Man i jego moce, które uzyskał po pewnym nieszczęsnym wypadku jest znany każdemu. Na motywach jego przygód powstało mnóstwo komiksów, filmy, seriale animowane, słuchowiska i co tylko można sobie wymyślić. Ta postać, jako że nie jestem zbytnim fanem universum Marvela wzbudza jako taką sympatię u mnie. Że nie wspomnę o Kapitanie Ameryce, ale to inna historia. A...

PAJĘCZY ARMAGEDON

Piąty Volume „Amazing Spider-Mana” naznaczony jest zarówno kopiowaniem wątków, które od lat zapełniały strony serii, jak i kiepskim humorem. Kto jednak czuje się zawiedziony runem Spencera i waha, czy sięgnąć po ten album, powinien przestać i poznać „Spidergedon”. Nie jest to może opowieść na miarę „Spiderversum”, ale wciąż to kawał udanego, chociaż wtórnego, pajęczego eventu, który czyta się szybko, przyjemnie i bez chwili znudzenia.

Zdawało się, że Dziedziczący zostali pokonani raz na zawsze. Rasa dziwnych wampirów, żywiących się pajęczymi mocami, okazała się być wrażliwa jedynie na radioaktywność. Uwięzieni na skażonej planecie, nie mieli prawa się z niej wydostać, a jednak. Teraz powracają, jeszcze bardziej żadni krwi niż dotąd, chcąc się nasycić i odzyskać swoją nieśmiertelność. Pająki z równych rzeczywistości znów łączą więc siły, żeby raz jeszcze stawić im czoła. Ale czy zdołają? I czy Otto dołączy do nich i przypomni sobie, jak to jest być herosem?

https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2021/11/spidergedon-christos-gage-dan-slott.html

PAJĘCZY ARMAGEDON

Piąty Volume „Amazing Spider-Mana” naznaczony jest zarówno kopiowaniem wątków, które od lat zapełniały strony serii, jak i kiepskim humorem. Kto jednak czuje się zawiedziony runem Spencera i waha, czy sięgnąć po ten album, powinien przestać i poznać „Spidergedon”. Nie jest to może opowieść na miarę „Spiderversum”, ale wciąż to kawał udanego, chociaż...