Spodziewałam się przyjemnego, przewidywalnego czytadła, a tu niespodzianka: książka jest prawdziwa i poruszająca. Treścią są przeżycia kilku kobiet (w wieku trzydziestu - pięćdziesięciu lat), wydarzenia stanowią dla nich tylko tło. Mamy jeden dzień ujęty spojrzeniem kolejnych postaci, przefiltrowany przez ich sposób odbierania rzeczywistości, osobowość i żywe, reagujące na bodźce emocje.

Nie chodzi w tej powieści, jak mi wynikało z opisów, o tęsknotę kobiet za zmarnowaną szansą na karierę (jedna bohaterka pasuje do tego scenariusza) i żałowaniem decyzji o małżeństwie czy urodzeniu dzieci. Ale wrażenie w trakcie lektury jest dosyć przygnębiające; przenika historie bohaterek jakiś niewyartykułowany do końca niepokój, że to, z czym obcują, ich codzienność, to wszystko, czego mogą się spodziewać, że życie nie ma im nic więcej do zaoferowania i że każdy, kiedyś młody i pełen marzeń, trafi w końcu w swój kanał o równych, przewidywalnych ściankach i będzie musiał się w nim posuwać nieuchronnie naprzód; nawet jeśli żyją w sposób, w jaki zawsze marzyły i do jakiego dążyły. Można powiedzieć, że bohaterki złapane zostały w pułapkę życia – z jednej strony trudnego, pełnego skomplikowanych emocji i niepokojów, a z drugiej – banalnego w swej powtarzalności, oddartego z tajemnic i obietnic niezwykłości. Znajdują one i przyjemności, bywają zachwycone, odnajdują chwile świetliste i dobre, ale można odnieść wrażenie, że w poszukiwaniu i trzymaniu się tych momentów jest coś rozpaczliwego, jak u ryby wyciągniętej z wody otwierającej desperacko pyszczek, coś, co ma potwierdzić wartościowość tej egzystencji i usprawiedliwić wszelkie trudy i naruszające bezwład rozumu nieustanne pytania.

Sposób narracji w tej książce jest jak rentgen, bezlitośnie przenika postaci, aż ich fizyczność staje się przezroczysta i mamy dostęp do samego ich najskrytszego wnętrza, jakbyśmy znajdowali się w głowach bohaterek i mieli widok na rodzące się myśli i emocje, na ich całą działalność wewnątrz człowieka i sposób obierania świata przez ich pryzmat. Rzeczywistość jest rozedrgana, stanowi sumę odbieranych refleksów z odbić na powierzchniach, wrażeń przekazywanych za pomocą zmysłów i nieustanną pracę niezmordowanego, analizującego, tworzącego umysłu. Widać w tym punkcie podobieństwo do stylu pisarskiego Virginii Woolf w ujmowaniu tego, co fizyczne poza człowiekiem i tego, co niematerialne powstające w mózgu i „wypływające” poza jednostkę, wypełniające przestrzeń między granicą ciała człowieka a granicą rzeczy oraz innych istot.

Lubię ten rodzaj języka, jakby wyrywającego się z trzewi; pokazywanie świata przez pryzmat subiektywnego odczuwania postaci (czyli tak, jak faktycznie widzi świat każdy człowiek) – jako rzeczywistość rozdartą i zbudowaną z myśli, odczuć kreującej ją jednostki. Taki styl wciąga w głąb, dotyka emocji i wikła w nie, a jednocześnie oczyszcza i zwraca uwagę na proces, poprzez który sami postrzegamy świat dookoła.

Spodziewałam się przyjemnego, przewidywalnego czytadła, a tu niespodzianka: książka jest prawdziwa i poruszająca. Treścią są przeżycia kilku kobiet (w wieku trzydziestu - pięćdziesięciu lat), wydarzenia stanowią dla nich tylko tło. Mamy jeden dzień ujęty spojrzeniem kolejnych postaci, przefiltrowany przez ich sposób odbierania rzeczywistości, osobowość i żywe, reagujące na...