Zawada zrobił bardzo fajną rzecz, chociaż w sieci znaleźć można sporo utyskiwań (że to książka niekonkluzywna, że pic i banał). Ja to jednak kupuję, jest w tym zbiorze tekstów lekkość, autoironia i wdzięk.

"Wydatki" to taka mikrosocjologia pisania, z bardzo konkretnym kontekstem (Warszawa 2019). Składa się z fikcyjnej opowieści o kolacji z Baczyńskim i gali Polityki (dałem się nabrać, potem doczytałem, że to jednak zmyślenie),_ potem - jakby hołd dla Wallace'a - kurs kreatywnego pisania, który składa się przede wszystkim ze złośliwości na temat pola literacko-krytycznego w kraju nad Wisłą (wyobrażam sobie przyjemność pisania tego!). Następnie (najbardziej chyba znany) spis wydatków bohatera książki, Łukasza Zawady, w 2019 (dlaczego się to fajnie czyta? no dlaczego? do tej pory nie potrafię odpowiedzieć sobie na to intrygujące pytanie, które dotyczy przecież mnie, czytelnika),_ list od wydawcy, duchem z Gombrowicza moim zdaniem (pamiętacie tę tenisową wstawkę o Filibercie?),_ czyli groteska w amerykańskim laboratorim (pomocnik redaktora sterowany tabletem pobudzającym ośrodki przyjemności, humanistyczny ból dupy z powodu jałowości swej dziedziny vs wysublimowany high-tech używany do najbanalniejszego w świecie wpływu na decyzje konsumenckie plus oczywiście ten kontekst naszej wolności w konsumpcyjnym późnym kapitaliźmie) oraz mowa pogrzebowa (w jednym z wywiadów Zawada stwierdza, że zamykająca "Wydatki" scena oznacza, że to była jego ostatnia książka, kolejną napisze tylko pod warunkiem bycia zasponsorowanym w kwocie 1000000 pln przez jakiegoś bigfisza).

Oczywiście można "Wydatki" skwitować wzruszeniem ramion (wszystko już było, autoreferencyjność, mockumentary, Perec z tym, co jadł, etc.). Można, ale nie trzeba - sprawdzcie sami.

Zawada zrobił bardzo fajną rzecz, chociaż w sieci znaleźć można sporo utyskiwań (że to książka niekonkluzywna, że pic i banał). Ja to jednak kupuję, jest w tym zbiorze tekstów lekkość, autoironia i wdzięk.

"Wydatki" to taka mikrosocjologia pisania, z bardzo konkretnym kontekstem (Warszawa 2019). Składa się z fikcyjnej opowieści o kolacji z Baczyńskim i gali Polityki...

To powinna być lektura szkolna.

Idealna książka na czas inflacji :)

To powinna być lektura szkolna.

Idealna książka na czas inflacji :)

Zawada szczegółowo spisał swoje wydatki z całego jednego roku, dodał kilka zdań o tym, jak ciężkie jest życie pisarza i obowiązkowo ponarzekał na Remigiusza Mroza, po czym z powodzeniem opublikował w prestiżowym wydawnictwie - co dowodzi, że pisarzem może być każdy, a zarazem udowadnia, że nie każdy powinien.

Zawada szczegółowo spisał swoje wydatki z całego jednego roku, dodał kilka zdań o tym, jak ciężkie jest życie pisarza i obowiązkowo ponarzekał na Remigiusza Mroza, po czym z powodzeniem opublikował w prestiżowym wydawnictwie - co dowodzi, że pisarzem może być każdy, a zarazem udowadnia, że nie każdy powinien.

Ledwo zmęczyłam to dzieło, tak zachwalane w recenzjach. Autorowi nie można odmówić erudycji, pomysłowości i jeszcze paru cennych zalet. Ma krytyczne podejście do rzeczywistości i dzieli się z czytelnikiem obserwacjami nt. konsumpcjonizmu i świata finansów. Nie brak też kilku ciekawych spostrzeżeń na temat rynku wydawniczego (informacja, że są tu zawarte, skłoniła mnie do lektury „Wydatków”; myślałam nawet o zakupie książki, ale teraz widzę, że byłby to stracone pieniądze).

Całości bliżej jednak bełkotu niż do intrygującej zabawy literackiej. Choćby monolog prowadzącej kurs kreatywnego pisania sprawia wrażenie sieczki intelektualnej. Mam nadzieję, że przynajmniej autor nieźle się bawił, tworząc tę książkę, bo jej lektura to żadna przyjemność.

Ledwo zmęczyłam to dzieło, tak zachwalane w recenzjach. Autorowi nie można odmówić erudycji, pomysłowości i jeszcze paru cennych zalet. Ma krytyczne podejście do rzeczywistości i dzieli się z czytelnikiem obserwacjami nt. konsumpcjonizmu i świata finansów. Nie brak też kilku ciekawych spostrzeżeń na temat rynku wydawniczego (informacja, że są tu zawarte, skłoniła mnie do...

Sama nie wiem, cieniutka książka na jeden wieczór. 1/3 objętości to spis wydatków i czułam się lekko oszukana - 120str. do czytania, 40zł i nawet okładka/wydanie na żywo typu 'produkt niezgodny z opisem'
Bardzo podobał mi się ostatni rodział i już

Sama nie wiem, cieniutka książka na jeden wieczór. 1/3 objętości to spis wydatków i czułam się lekko oszukana - 120str. do czytania, 40zł i nawet okładka/wydanie na żywo typu 'produkt niezgodny z opisem'
Bardzo podobał mi się ostatni rodział i już

„Wydatki” Łukasza Zawady okazały się czymś zupełnie innym niż się spodziewałam i było to dość dziwne (choć oryginalne) doświadczenie czytelnicze.
Eksperymentalna proza o tematyce około literackiej, m.in. o nomen omen eksperymentalnej literaturze właśnie. O samym procesie tworzenia, bo znajdziecie tu rozdział, który jest zapisem kursu kreatywnego pisania, a w tym kursie kilka przykładów opowiadań, romasów czy innych tesktów. Jest sporo o cało okołoksiążkowej sferze, którą autor chyba chce czytelnikowi obrzydzić a przy okazji obrzydzić sam siebie u ludzi z branży plugawiąc trochę swoje gniazdo. Krytykuje nagrody literackie, wyśmiewa krytykę literacką przeniesioną do social mediów, wbija szpilę blogerom, ale też pisarkim i pisarzom. Swoją drogą bardzo jestem ciekawa jak reagują na nią koledzy i koleżanki świata literatury, kto umie w dystans do samego siebie?
„Pochwalę się państwu, że niedawno przepchnęłam w pewnym mainstreamowym piśmie kulturalnym nieortodoksyjny tekst, coś jak tekst w punktach, choć bardziej wpadający w tak zwane tapetowanie, tapetowanie całych stronic jedną czy kilkoma powtarzalnymi frazami, dzięki czemu da się wspaniale rozpychać treść (mogą państwo szybko uzyskać kilka-kilkanaście tysięcy znaków ze spacjami, może kiedyś będzie jeszcze okazja, by państwu dopowiedzieć szczegóły)” - i właściwie dopowiadać nie trzeba bo mam wrażenie, że zaraz za tym fragmentem rozpoczyna się to „tapetowanie” właśnie. Potem w kolejnym rozdziale dostajemy kilkadziesiat stron spisu wydatków autora (czy alterego autora) z całego roku - znów tapetowanie?
I nic już zdradzać nie będę, to trzeba przeczytać samemu i albo kliknie albo nie kliknie. I choć ta cała gadka o literaturze jest dość wariacka, to jednocześnie ta powieść/nie-powieść jest niezwykle błyskotliwa, a Zawada nieźle się bawi i gra z czytelnikiem. Warto spróbować!

„Wydatki” Łukasza Zawady okazały się czymś zupełnie innym niż się spodziewałam i było to dość dziwne (choć oryginalne) doświadczenie czytelnicze.
Eksperymentalna proza o tematyce około literackiej, m.in. o nomen omen eksperymentalnej literaturze właśnie. O samym procesie tworzenia, bo znajdziecie tu rozdział, który jest zapisem kursu kreatywnego pisania, a w tym kursie...

Jeśli to miała być literatura, to wyszedł żart.
A jeśli to miał być żart, to wyszedł naprawdę słaby.

(książka pięknie wydana)

Jeśli to miała być literatura, to wyszedł żart.
A jeśli to miał być żart, to wyszedł naprawdę słaby.

(książka pięknie wydana)

Rzecz o trudach ekonomicznych współczesnych ludzi pióra, ale nie tylko. Jest cynicznie, jest przyjemnie inaczej. Są ciekawe porady, przemyślunki i nade wszystko rozdział pt. "365 dni, 42 923 złote i 45 groszy", który powinien dostać jakąś nagrodę za rozdział wybitny, a nominację do paszportów to na bank.

Rzecz o trudach ekonomicznych współczesnych ludzi pióra, ale nie tylko. Jest cynicznie, jest przyjemnie inaczej. Są ciekawe porady, przemyślunki i nade wszystko rozdział pt. "365 dni, 42 923 złote i 45 groszy", który powinien dostać jakąś nagrodę za rozdział wybitny, a nominację do paszportów to na bank.

Bardzo ciekawa książka konceptualno-eksperymentalna, choć i te kategorie zostają w niej rozbrojone. Kilka krótkich narracji na pograniczu opowiadania i eseju. Dowcipne, gorzkie i mocne.

Bardzo ciekawa książka konceptualno-eksperymentalna, choć i te kategorie zostają w niej rozbrojone. Kilka krótkich narracji na pograniczu opowiadania i eseju. Dowcipne, gorzkie i mocne.