"Jesień patriarchy" opowiada o życiu dyktatora państwa u wybrzeży Morza Karaibskiego. Historia przechodzi przez myśli, sytuacje, dialogi nieskończonej ilości postaci, które składają się na dyktaturę, są jej niewolnikami.

"Jesień patriarchy" napisana jest w formie długich zdań, bez wyszczególnionego narratora, bez praktycznie żadnych reguł. Strumień świadomości potrafi przeskakiwać z dyktatora, na służącą, a potem na kolejną osobę, w międzyczasie zawarty jest obraz sytuacji, a zaraz potem wszystko stapia się i tworzy od nowa. Generalnie jednak wszystkie wypowiedzi skupione są na dyktatorze...

García Màrquez kreśli portret władzy absolutnej (pod postacią głównego bohatera), która nie ma powodu, początku, zdaje się nie mieć końca i granic. Jest nadana sama z siebie. Nikt jej nie kwestionuje, bo jest faktem. Mimo ułomności, przywar matki, wielu przeciwników i przepowiedni wróżbitów władza tyrana jest niemal wiekuista, a wszelkie działania przeciw niej tylko ją wzmacniają.

Jak to u Màrqueza, książka przesiąknięta jest symbolami, zmieszaniem pięknych obrazów z gównem i chorobami, wyciągnięciu aspektów wielu kultur i tworzeniem magicznych obrazów. Tutaj w pałacu prezydenckim mieszkają krowy i trędowaci, matka "boga" maluje ptaki farbami, a wielki przywódca ma przepuklinę.

Jest to bardzo wymagająca książka, przy czytaniu której trzeba być wybitnie skupionym, żeby nie przegapić zmiany wątku, zmiany "narratora", albo miejsca. Niemniej jednak podziwiam Garcíę Màrqueza za stworzenie tego dzieła, bo jest to naprawdę książka nieprzeciętna.

"Jesień patriarchy" opowiada o życiu dyktatora państwa u wybrzeży Morza Karaibskiego. Historia przechodzi przez myśli, sytuacje, dialogi nieskończonej ilości postaci, które składają się na dyktaturę, są jej niewolnikami.

"Jesień patriarchy" napisana jest w formie długich zdań, bez wyszczególnionego narratora, bez praktycznie żadnych reguł. Strumień świadomości potrafi...