W mojej bibliotece była na dziale dziecięcym, nie bardzo rozumiem dlaczego...

W mojej bibliotece była na dziale dziecięcym, nie bardzo rozumiem dlaczego...

Smutna, w sam raz dla osób, odczuwających masochistyczne ciągoty.

Ostatni raz ryczałam tak bardzo, czytając "Dygot" Małeckiego. Końcówka dosłownie rozbiła mnie emocjonalnie.

Nie zgadzam się ze stwierdzeniem, że pozycja propaguje niewłaściwe zachowania wobec psów (czy kryminały propagują zatem dokonywanie krwawych zbrodni?). Autorka w boleśnie wierny sposób ukazuje żałosny, schematyczny przebieg życia wielu psów. Oczywiście oddziałuje to na wrażliwych czytelników. Nie popadajmy jednak w paranoję.

Smutna, w sam raz dla osób, odczuwających masochistyczne ciągoty.

Ostatni raz ryczałam tak bardzo, czytając "Dygot" Małeckiego. Końcówka dosłownie rozbiła mnie emocjonalnie.

Nie zgadzam się ze stwierdzeniem, że pozycja propaguje niewłaściwe zachowania wobec psów (czy kryminały propagują zatem dokonywanie krwawych zbrodni?). Autorka w boleśnie wierny sposób ukazuje...

6,75/10
#azjatyckimiesiąc z Agacią shubiektywnie

Zaskakująco smutna, brutalna, naturalistyczna. Nie dałabym jej do samodzielnej lektury swojemu dziecku, bo ta książka jest bardzo "dorosła" jeśli chodzi o sposób opowiadania i ogólny przekaz
Podobała mi się ale chciałam ją szczerze pokochać a tylko polubiłam
Piękne ilustracje

6,75/10
#azjatyckimiesiąc z Agacią shubiektywnie

Zaskakująco smutna, brutalna, naturalistyczna. Nie dałabym jej do samodzielnej lektury swojemu dziecku, bo ta książka jest bardzo "dorosła" jeśli chodzi o sposób opowiadania i ogólny przekaz
Podobała mi się ale chciałam ją szczerze pokochać a tylko polubiłam
Piękne ilustracje

Wcale nie interpretuję tej książki jako propagująca szkodliwe zachowania, w przeciwieństwie do tego co pisze osoba niżej. Wydaje mi się, że autorka chciała uwrażliwić czytelników na los psów takich jak Kudłata - trzymanych na dworze nieważne czy upał czy chłód, żyjących w brudnych kojcach i na łańcuchu, niewykastrowanych i rozmnażanych dla pieniędzy, traktowanych nie jak członek rodziny, ale jak ciężar albo jak maszynka do robienia pieniędzy. Myślę, że w tym wypadku wieś polska i koreańska mają ze sobą wiele wspólnego.
Myślę też, że wiele osób które czyta tę książkę w polskiej wersji może nie do końca ją zrozumieć ze względu na niedokładnie przetłumaczony tytuł - oryginał to "A dog who dared to dream" czyli "Pies, który odważył się marzyć" i myślę, że to jest klucz do ostatniej sceny, która dla wielu jest kontrowersyjna.
"Kudłata" to ciąg tragicznych wydarzeń w życiu suczki, która jest inna od swojego rodzeństwa. Jeśli ktoś jest wrażliwy na krzywdę zwierząt to naprawdę może być to wstrząsająca lektura. Myślę jednak, że starsze dzieci mogłyby wynieść z niej cenną naukę empatii i współczucia (oczywiście z odpowiednim komentarzem i przedyskutowaniem treści). Szkoda, że wiele osób na wsiach, które traktują swoje psy tak jak dziadek Krzykacz traktuje Kudłatą, nie przeczyta tej książki i nie spróbuje zrozumieć jak wielką krzywdę czynią swojemu psu.
Napisana jest zwięźle, co z jednej strony jest zaletą bo po pierwsze przez "Kudłatą" brnie się szybko, a po drugie oddaje to brutalność życia suczki, odartego ze wszelkich większych przyjemności i miłości. Z drugiej strony, jest tu dla mnie za dużo wątków, które nie zostały dobrze rozwinięte właśnie przez tę skromność stylu. Ale może właśnie to autorka chciała osiągnąć? Pokazać bezsens wydarzeń w życiu takiego psa, jak wszystko co mogłoby być dla niego dobrem kończy się zbyt wcześnie?
Ogólnie jest to lektura ciężka, dająca do myślenia i dla czytelnika, który chce przyjrzeć się zawartości książki bliżej, a nie tylko przeczytać suchy tekst i dziwić się, że nie rozumie. Ale musze przyznać, że mimo całej sympatii jaką mam do autorki za poruszenie tak ciężkiego i chwytającego za serce tematu, to "Kudłata" mnie nie porwała. Czegoś mi w niej brakuje. A szkoda, bo bardzo chciałam ją polubić trochę bardziej.

Wcale nie interpretuję tej książki jako propagująca szkodliwe zachowania, w przeciwieństwie do tego co pisze osoba niżej. Wydaje mi się, że autorka chciała uwrażliwić czytelników na los psów takich jak Kudłata - trzymanych na dworze nieważne czy upał czy chłód, żyjących w brudnych kojcach i na łańcuchu, niewykastrowanych i rozmnażanych dla pieniędzy, traktowanych nie jak...

Piękna i wzruszająca opowieść widziana oczami suczki Kudłatej. Książka dla dzieci ale i dorosłych. Gorąco polecam

Piękna i wzruszająca opowieść widziana oczami suczki Kudłatej. Książka dla dzieci ale i dorosłych. Gorąco polecam

DNF 49%.

Nie. Nie. I jeszcze raz nie. Ta książka propaguje szkodliwe wzorce! Trzymanie psa na łańcuchu - a no spoko, przecież kocham swoja sukę. Rozmnażanie jej dla pieniędzy - świetnie. Puszczanie psa samopas, niech się szlaja po okolicy. Bosko!

Ku*wa no nie. Początek jeszcze mi się podobał, ale zachowanie dziadka względem suki? Rozumiem zamysł, ale przestańmy propagować takie zachowania!!

DNF 49%.

Nie. Nie. I jeszcze raz nie. Ta książka propaguje szkodliwe wzorce! Trzymanie psa na łańcuchu - a no spoko, przecież kocham swoja sukę. Rozmnażanie jej dla pieniędzy - świetnie. Puszczanie psa samopas, niech się szlaja po okolicy. Bosko!

Ku*wa no nie. Początek jeszcze mi się podobał, ale zachowanie dziadka względem suki? Rozumiem zamysł, ale przestańmy propagować...

Sun-mi Hwang „Kudłata”


Po raz kolejny wydawnictwo Kwiaty Orientu mnie nie zawiodło. Niepozorna ilość stron „Kudłatej” niech nie zwiedzie fanów czytelniczych „cegiełek”, bo w tym przypadku ta umniejszona treść w ogóle nie jest przeszkodą. Miałam wrażenie, że Sun-mi Hwang bardzo dobrze skoncentrowała i uwypukliła, to co najważniejsze dla potencjalnego czytelnika na tej niespełna 200-stronnicowej historii. Gama emocji i refleksji się rozleje w trakcie czytania, a uniwersalność losów człowieka i zwierzęcia, które nieuchronnie się łączą z sobą i są emocjonalną klamrą spinająca ich losy.

Pierwsze wrażenie iż będzie to „friendly book”, z uroczym klimatem, wręcz może przesłodzonym znika po pierwszych stronach. Biedna, zapuszczona wieś, gdzieś w Korei, gdzie zgryzoty dnia codziennego są również i dolą naszych zwierzęcych przyjaciół. Moment narodzin tytułowej suczki to wyjątkowy dzień dla jej matki, oraz Krzykacza – starszego właściciela, którego zachowania wobec zwierząt są delikatnie mówiąc – mało przyjazne. Kolejne bezimienne mioty wydawane na pastwę chciwych ludzi i cierpienie suczki, której jedyną rolą jest bycie psem podwórkowym, na łańcuchu. Jednak to narodziny jej „Kudłatej” stają się impasem do zmian. Wygląd suczki się różni niż całej reszty rodzeństwa, co powoduje jej odtrącenie od reszty psiej gromady.

Relacja z Krzykaczem, niekoniecznie usłana różami, targana wieloma przeciwnościami losu staje się główną osią wydarzeń. Dzięki temu poznajemy jej dalsze losy, okrutne i bezwzględne prawa w stadzie, gdzie wygrywa tylko silniejszy. Kudłata mimo ogromu bólu, cierpienia i odtrącenia wyrosła na silną postać. Właśnie dlatego? Ciężko nie zadawać sobie tych pytań, bo metafora życia zwierząt tak zespolona z naszym ludzkim życiem. Wrażliwość przeplatana z surowymi i bolesnymi obrazami życia na wsi uderza w czytelnika z całą mocą.

Ta prosta i krótka powieść, jednak echo przesłania niesie się z nami długo po jej skończeniu. Hwang ukazuje studium samotności, nadziei, bólu, smutku i drobnych radości dnia codziennego występujące również u zwierząt. Pochylenie się nad losem naszych czworonożnych (ale nie tylko) przyjaciół to ogromna moc wrażliwości, empatii, troski i troskliwości o los innej istoty, wobec której ciężko przejść obojętnie. Wręcz przyciąga jak magnes. Ja dałam się przyciągnąć i nie żałuję czasu spędzonego nad lekturą.

Polecam! 9/10

Sun-mi Hwang „Kudłata”


Po raz kolejny wydawnictwo Kwiaty Orientu mnie nie zawiodło. Niepozorna ilość stron „Kudłatej” niech nie zwiedzie fanów czytelniczych „cegiełek”, bo w tym przypadku ta umniejszona treść w ogóle nie jest przeszkodą. Miałam wrażenie, że Sun-mi Hwang bardzo dobrze skoncentrowała i uwypukliła, to co najważniejsze dla potencjalnego czytelnika na tej...

"To pełna wzruszeń opowieść o samotności i trudnych przyjaźniach. O nas."

"To pełna wzruszeń opowieść o samotności i trudnych przyjaźniach. O nas."

Piękna i pięknie wydana, polecam dla dzieci od 10-11 lat a także dla starszych i młodzieży

Piękna i pięknie wydana, polecam dla dzieci od 10-11 lat a także dla starszych i młodzieży

"Kudłata" ma w sobie coś, co niektórych może chwycić za serce a innych może odrzucić.

To jest tak naprawdę bardzo prosta historia opowiedziana z perspektywy koreańskiej suczki. Śledzimy jej losy już od szczeniaka i z każdą stroną poznajemy ją coraz lepiej. Patrzymy na zmiany jakie w niej zachodzą oraz jak była traktowana przez własną rodzinę, właścicieli, przyjaciół. Czy Kudłatą da się lubić? I tak, i nie. To na pewno bardzo mądra suczka, ale także nieco porywcza, szalona i lubiąca ryzyko.

Co życie na prowincji może przynieść takiemu psu? Czy to, jak traktują nas ludzie ma wpływ na nasze zachowanie?

Ciężko mi wytłumaczyć to, dlaczego ta historia tak mnie urzekła. Na początku bardzo trudno było mi się w nią wkręcić, bo jednak jestem #teamkoty i relacje prosto z budy jakoś mnie nie pociągały. Potem jednak bardzo zaczęłam współczuć Kudłatej, może nawet nieco się z nią identyfikowałam jako kobieta, jako prawdopodobnie przyszła matka. To straszne, co ona musiała przeżywać każdego dnia.

Ilustracje były wspaniałe, szczególnie ostatnia skradła moje serce i wzruszyła tak maksymalnie!

"Kudłata" ma w sobie coś, co niektórych może chwycić za serce a innych może odrzucić.

To jest tak naprawdę bardzo prosta historia opowiedziana z perspektywy koreańskiej suczki. Śledzimy jej losy już od szczeniaka i z każdą stroną poznajemy ją coraz lepiej. Patrzymy na zmiany jakie w niej zachodzą oraz jak była traktowana przez własną rodzinę, właścicieli, przyjaciół. Czy...