Cytat dnia
Ostatecznie opisuję mu swoje życie jako przestrzeń, taką, która w zasadzie jest całkiem w porządku. Z zamkniętymi na samym środku drzwiami, ...
Najnowsze artykuły
ArtykułyCzytamy w weekend. 20 września 2024
286
Artykuły„Niektórzy chcą postępować właściwie, a inni nie” – rozmowa z autorką powieści „Prawda czy wyzwanie”
2
ArtykułyUwaga, konkurs! Do wygrania książki „Śnieżka musi umrzeć“ Nele Neuhaus16
ArtykułyKonkurs: Wygraj bilety na film „Rzeczy niezbędne” z Katarzyną Warnke i Dagmarą Domińczyk5
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Kwiecień plecień Mette Vedsø 
Zaraz po przeczytaniu książki "Kwiecień plecień" pomyślałam, że choć nie spełniła moich oczekiwań, to będę musiała napisać Wam o niej kilka słów. Tylko im bliżej zaplanowanego dnia, tym mniej pamiętam i mniejszą ochotę mam ją przedstawić.
Sięgnęłam po nią, gdy zobaczyłam stories @natblueeu i @zaczytana.querida. Dziewczynom się podobało, więc pomyślałam, że to może być lektura dla mnie. No... Trochę nam się gusta (albo oczekiwania?) rozminęły.
To, co podobało mi się w tej historii to świetnie przedstawiony lęk i ataki paniki. Mechanizm myślenia osób, które to spotkało. Że to wszystko jest poza ich kontrolą, silniejsze od nich. Dobrze była również przedstawiona najbliższa rodzina, która do końca nie rozumiała tego, co się dzieje i na siłę próbowała mieć ważniejsze zdanie, niż specjaliści. Nie chcę zdradzać za wiele, musicie się przekonać sami. Z jednej strony nie podobała mi się taka kreacja, z drugiej wiem, że była potrzebna - była taka prawdziwa, z którą sami często możemy się spotkać.
Jednak minusów widzę tu więcej. Po pierwsze - angielskie wstawki, które nie były tłumaczone, a które miały duży związek z fabułą. Po drugie - rozminięcie się z trochę z głównym zamysłem, problematyką. Im dalej, tym autorka skupiała się na czymś innym. Po trzecie - jakiś taki chaos w tym wszystkim się wkradł. Po czwarte - nie wywołała we mnie żadnych emocji...
Chociaż... Może właśnie ten tytuł jest taki przewrotny? Może to o to chodziło? By zmylić czytelnika, zamieszać historią? W każdym razie wiem, że nie zostanie na długo w mojej głowie.
Kwiecień plecień Mette Vedsø
Ataki paniki, nawarstwiający się stres, problemy lękowe o różnym natężeniu, wycofanie ze społeczeństwa, brak zrozumienia u rodziców. A to tylko mały wycinek z piekła, w jakim Pi niespodziewanie się znalazła. Niespodziewanie, bo wcześniejsze objawy były bagatelizowane i spłycane, aż w końcu jej psychika nie wytrzymała tłumionego nadmiaru. Wybuchła, ale wcale nie przyniosło jej to ukojenia. Wręcz przeciwnie. Od tego momentu było tylko gorzej.
Mette Vedsø ma oko do subtelności ludzkiej psychiki. Uchwyca ulotne momenty, które mogą wydawać się pozbawione znaczenia, ale budują rzeczywistość jednostki. Rodzinne powtarzanie, że „wszystko dobrze" czy udawanie silniejszej niż się jest w rzeczywistości to jedynie mały wycinek tego, co w codzienności lubi utonąć, a w powieści istnieje wyraźnie.
Co mnie jednak irytowało to brak przypisów z tłumaczeniem fragmentów po angielsku. Akurat ja wypowiedzi te zrozumiałam, ale nie każdy będzie do tego zdolny. A mówimy o powieści, która jest ważnym przykładem literatury młodzieżowej. Po co sprawiać, by była ona ekskluzywna?
Dodatkowo w centrum są objawy somatyczne i psychologiczne, ale ich powody nie są jasno pokazane, co spłyca opowieść. Tak jak zbawczy wpływ relacji międzyludzkich czy nie korzystanie z leków, choć lekarz je przepisał, co może zachęcać do takiego zachowania. Kilka spraw dało się pociągnąć dalej i rozwinąć bardziej, a niewykorzystanie tego potencjału mnie zawiodło, choć wciąż trudno odmówić tytułowi wagi i zgrabności.
„Kwiecień plecień" punktuje tematem, jaki porusza i sposobem, w jaki to robi. Cała reszta jest poprawna, ale akurat dla mnie neutralna — bez wyraźnych wad, ale też bez wzbudzenia we mnie zachwytu. To powieść na przyzwoitym poziomie, ot co. Powieść, która sprawiła, że rozsypałam się i poskładałam na nowo. Wypełniona szczerością życia. Bólem, który można przekuć w coś piękniejszego.
przekł. Edyta Stępkowska
