Porządny horror typu animal attack. Tego typu literatura rządzi się swoimi prawami i z pewnością nie podejdzie każdemu fanowi grozy, jeśli jednak wiemy (przynajmniej z grubsza) czego się spodziewać, wówczas lektura powinna przynieść sporo frajdy.

Everson wyszedł tym razem poza charakterystyczny dla siebie horror i zaoferował nam coś nieco innego. Wyszło naprawdę dobrze. Opisy niesionej przez pająki i muchy śmierci są mocno sugestywne i obrzydliwe, dobrze też trafią do tych, którzy cierpią na arachnofobię i entomofobię. Całkiem nieźle poprowadzona jest też warstwa obyczajowa.

Całościowo "Fioletowe oczy" nie zawodzą - dla mnie jest to kolejna dobra książka od Eversona (na tę chwilę stosunek tych udanych do nieco gorszych to 3:1). W przyszłości będę kontynuował eksplorację bibliografii autora.

Porządny horror typu animal attack. Tego typu literatura rządzi się swoimi prawami i z pewnością nie podejdzie każdemu fanowi grozy, jeśli jednak wiemy (przynajmniej z grubsza) czego się spodziewać, wówczas lektura powinna przynieść sporo frajdy.

Everson wyszedł tym razem poza charakterystyczny dla siebie horror i zaoferował nam coś nieco innego. Wyszło naprawdę dobrze....

Pierwszy raz mam ochotę zapomnieć co właśnie przeczytałem. Pieprzone pająki. 🥴

Jak widzicie po zdjęciu, zmierzyłem się dziś z nowym Eversonem od HM. Kocham animal horror, czytam wszystko co u nas wyjdzie ale podskórnie wiedziałem że zmierzenie sie z tymi ośmio-odnózami przyniesie mi więcej krzywienia niż przyjemności i zmiecie z planszy.

Wyobrażcie sobie czarną wdowę; wielka,paskudna i do tego zasuwa jak kubica. A teraz wyobrażcie sobie specjalną mutację tego pająka, niebieskiego skurwiela który za pomocą ziomków-much dostaje się do waszego ciała, przenosi się do głowy, wyżera wam mózg i wychodzi uchem albo robi sobie wyjście przez czaszkę.

Teraz dodajcie do tego pisarskie zdolności Johna i jego plastyczne opisy anihilacji ludzi w swoich książkach a otrzymacie animal horror jaki wywali was z papci i zakwestionuje brak jakichkolwiek robaków w głowie.

"Głodne oczy" odbieram bardzo osobiście i cholernie mocno. Zawsze bałem sie tych małych skurwieli a widok tych odnóz nie raz wywoływał u mnie ciarki, ale mimo to w opór polecam wam to sprawdzić, a przynajmniej tym którzy sie nie boją.

Szczerze rozbawila mnie scena w której laska robiła loda facetowi a ten strzelił pająkami z penisa. Mogliby to omawiać na polskim.

Pierwszy raz mam ochotę zapomnieć co właśnie przeczytałem. Pieprzone pająki. 🥴

Jak widzicie po zdjęciu, zmierzyłem się dziś z nowym Eversonem od HM. Kocham animal horror, czytam wszystko co u nas wyjdzie ale podskórnie wiedziałem że zmierzenie sie z tymi ośmio-odnózami przyniesie mi więcej krzywienia niż przyjemności i zmiecie z planszy.

Wyobrażcie sobie czarną wdowę;...

Przyzwoita.

Przyzwoita.

Gdyby tak na chwilę zakryć autora tej pozycji i skupić się tylko na okładce oraz wydawnictwie, to mógłbym przysiąc, że to co za chwilę otrzymam, będzie kolejną plagą jaka nawiedziła Suchą Beskidzką. Zmutowana okoliczna fauna w wydaniu Tomasza Siwca to najczęstszy „wrzód na d…e” mieszkańców, który w końcu pęka i pożera całą społeczność. Ale nie tym razem, bo w tym przypadku to i zupełnie inny autor, i miejsce, które zaprowadziły mnie w bardziej odległe rejony naszego globu.

John Everson i Jego miasteczko w okolicy bagien Everglades w południowej części Florydy. To właśnie tam znajduje się Park Narodowy o tej samej nazwie, a w nim, jak podaje Wikipedia ”… 350 gatunków ptaków, 300 gatunków ryb słodkowodnych i morskich, 40 gatunków ssaków i 50 gatunków gadów. W parku występuje 36 gatunków zagrożonych lub chronionych, między innymi pantera florydzka, krokodyl amerykański i manat karaibski.” Autor spośród tak wykwintnego wachlarza stworzeń wybrał dwa, swoją drogą dość niepozorne patrząc na pełną rozpiskę – mucha i pająk jest tu głównym antybohaterem – oto całe zagrożenie. Czy można na tym zbudować dobry Animal Horror?

Jak dotąd, każda nowo pojawiająca się książka Johna Eversona trafiała na moją półkę z automatu. Tak było i w tym razem, ale tu stało się coś wyjątkowego. Czytając tę pozycję, zaraz po „NightWhere”, poczułem się jakbym stanął po dwóch stronach rwącej rzeki. Z jednej strony ludzkie okrucieństwo, wulgarny ton… z drugiej, opisowo o wiele delikatniej, choć „najeźdźcy” i tak robią spore spustoszenie. Dwa różne oblicza, wykreowane przez jakże odmienny rodzaj zagrożenia. Tak, po raz kolejny utwierdziłem się w przekonaniu, że to człowiek jest najbardziej nieobliczalnym złem na tej planecie.

Jeśli chodzi o fabułę… Zawsze gdzieś tam doszukujemy się logiki. Czy to zachowań, czy szukając prostego ciągu przyczynowo-skutkowego. Tutaj taki obowiązuje, jest bardzo dokładnie opisany i ciekawie wyjaśnia wszelkie pytania typu „skąd?”, „w jaki sposób?”. Wszystko podane jak na tacy by czytelnik mógł czerpać i pałać się ucztą, choć w tym przypadku niekoniecznie swoją. Trup ściele się gęsto, a okoliczna plaga konsekwentnie zawłaszcza nowe terytoria.

Jeszcze kilka słów o głównych bohaterach. To między innymi kobieta z dzieckiem, która ucieka od byłego męża by zacząć nowy etap ich życia. Student, który po stracie przyjaciół osiada się w domu zmarłego ojca. Pani, która prowadzi zajęcia w domu dla seniorów, w którym odszedł jej ojciec. Sporo różnych wątków, które mógłby być tematem niejednej książki, ale tutaj wszystkie znajdują swoje miejsce i dawkowane z aptekarską dokładnością nie wynoszą się ponad pozostałe. Wszystkie idealnie zbiegają się na tle miejscowego zagrożenia – much i pająków.

Wracając do pytania o wystarczający powód do zbudowania na tych gatunkach rasowego Animal Horroru, śmiem twierdzić, że jak najbardziej. Ciekawa historia, wszystko trzyma się koncepcji. Widziałem kiedyś zdjęcia z Australii gdzie pajęczyny zasłaniają całe drzewa, łąki… Tutaj to tylko krok dalej, więc to bardzo możliwe. Niecodzienne spotkanie.

Gdyby tak na chwilę zakryć autora tej pozycji i skupić się tylko na okładce oraz wydawnictwie, to mógłbym przysiąc, że to co za chwilę otrzymam, będzie kolejną plagą jaka nawiedziła Suchą Beskidzką. Zmutowana okoliczna fauna w wydaniu Tomasza Siwca to najczęstszy „wrzód na d…e” mieszkańców, który w końcu pęka i pożera całą społeczność. Ale nie tym razem, bo w tym przypadku...

Jest moc,jest moc tej książki.Trupy i kości. Muchy są i pająki.Mocny to był horror.

Jest moc,jest moc tej książki.Trupy i kości. Muchy są i pająki.Mocny to był horror.

Bardzo fajny i wciągający horrorek typu "animal-attack", z dość ciekawą i przemyślaną fabułą.

Nie dalej jak miesiąc temu oglądałem film "Arachnofobia" z 1990 roku, który odświeżony po latach nadal jest bardzo dobry. "Głodne oczy" wydały mi się niezwykle interesujące, bo fabuła w obydwu pozycjach jest podobna. Jak się okazało, nie do końca. Owszem, w obydwu terror sieją pająki, ale te z powieści Eversona są o wiele bardziej przerażające... Może i są mniejsze niż te filmowe, ale ich głód wydaje się nienasycony (biada wszystkiemu co wytwarza ciepło),a zdolności reprodukcyjne są wręcz porażające!

Jeżeli ktoś cierpi na arachnofobię lub entomofobię (lęk przed owadami),to książka ta nie pomoże mu zwalczyć tego strachu. Wręcz przeciwnie - wywoła jeszcze większą traumę i koszmary nocne...
Ja na szczęście nie należę do tej grupy i bawiłem się świetnie :)
Polecam, bez dwóch zdań.

Bardzo fajny i wciągający horrorek typu "animal-attack", z dość ciekawą i przemyślaną fabułą.

Nie dalej jak miesiąc temu oglądałem film "Arachnofobia" z 1990 roku, który odświeżony po latach nadal jest bardzo dobry. "Głodne oczy" wydały mi się niezwykle interesujące, bo fabuła w obydwu pozycjach jest podobna. Jak się okazało, nie do końca. Owszem, w obydwu terror sieją...

Czy boicie się much i pająków? Jeśli nie, to po lekturze tej książki zaczniecie się ich panicznie bać!

Rachel ucieka wraz z synem przed toksycznym mężem do Everglades. Miejsce, które miało być oazą spokoju i początkiem nowego życia zamienia się w koszmar za sprawą zmutowanych much i pająków. Atakują ludzi i zwierzęta. One mają tylko jeden cel, dotrzeć do jednego, ciepłego miejsca skrywającego się w danym ciele... Roje much sprawiają, że powietrze jest czarne. Pająki potrafią w ciągu doby cały dom opleść pajęczyną. Skąd się wzięły muchy i pająki, co je łączy? Czy Rachel uda się przed nimi uciec?

Autorowi udało się stworzyć apokaliptyczną wizję, te opustoszałe, oplecione pajęczynami domy, pająki wyłażące wszystkimi otworami z ciał zostawiające pobielałe kości... Brrr! Jest przerażająco i obrzydliwie, są tu elementy horroru ekstremalnego. Nie brakuje tu scen seksu. Opisy są tu mocne i dosadne.

Jestem pod wrażeniem tego, jak autorowi udało się "naukowo" wyjaśnić przyczynę mutacji, brzmi to logicznie i dałam się ponieść tej fantazji. Uwierzyłam w tę historię. Po tej lekturze mam wrażenie, że wszystko mnie swędzi i mam ochotę cały czas się drapać! Już nigdy nie będę lekceważyła much i pająków 😱
Podoba mi się tu, to że jest konkretna fabuła. Bohaterów da się lubić, można się z nimi utożsamiać i ich losy nie są nam obojętne. Akcja rozwija się dynamicznie, trzyma w napięciu, aż do samego końca, które łapie za serducho. Ta historia niesie przesłanie, udowadnia jak niebezpieczne może być ingerowanie w prawa natury, zwłaszcza wynikające z chorych ambicji ludzi będących u władzy. Poruszony jest także wątek, tego jak ciężko jest się uwolnić ofiarom przemocy od oprawcy.
To jest świetny, wywołujący ciarki na plecach Animal Horror, jest w nim wszystko czego oczekuję od tego typu literatury. Lektura ta dała mi satysfakcję.
Gorąco polecam ją fanom Animal Horrorów!

Czy boicie się much i pająków? Jeśli nie, to po lekturze tej książki zaczniecie się ich panicznie bać!

Rachel ucieka wraz z synem przed toksycznym mężem do Everglades. Miejsce, które miało być oazą spokoju i początkiem nowego życia zamienia się w koszmar za sprawą zmutowanych much i pająków. Atakują ludzi i zwierzęta. One mają tylko jeden cel, dotrzeć do jednego, ciepłego...