Co tu dużo mówić- dzieła Tolkiena (bo na takie określenie zasługują jego książki) łączą pokolenia. Jest to jedna z niewielu książek, której fani mogą należeć do różnych grup wiekowych i wciąż się nią zachwycać.

Na wstępie napiszę, że za te książki nie można się zabierać na zasadzie "A, przeczytam pół rozdziału", bo to nie wypadli. Albo się czyta od razu po co najmniej trzy, albo nic z tego nie będzie. Jest to też jedna z pozycji, które czyta się trudno. Można się zatrzymać w połowie i... klapa. Ja jakiegoś wielkiego rozłamu nie miałam, ale przy kolejnym wielgachnym opisie przyrody miałam ochotę rzucić "Władcą" w kąt. Dzisiaj widzę, jak wielkie bluźnierstwo bym popełniła.
Jeśli ma się "kryzys" i nie można przebrnąć dalej, to lepiej tę książkę odłożyć i wrócić do niej później, albo w ogóle nie wracać. Bo cudownie delektuje się Śródziemiem, gdy ma się na to ochotę i czas.

Pierwsze rozdziały pierwszego tomu są po prostu... urocze. Spokojne Shire, ziele fajkowe i kochani hobbici. Czego chcieć więcej? Później akcja zaczyna się rozwijać i ni stąd, ni zowąd Drużyna Pierścienia jest w komplecie, a Śródziemie wciąga, trzyma i nie chce wypuścić. Pan Tolkien wspaniale opisuje wszystko, co dzieje się wokół, chociaż do narracji w jego książkach trzeba przywyknąć. A gdy już się przywyknie, to czyta się nie dlatego, żeby przebrnąć, ale dlatego że się chce.

"Władca" jest dziełem kunsztownym, stworzonym z niezwykłą drobiazgowością i precyzją. Tak jak "Hobbit" zachwyca atmosferą, która jednak we "Władcy" ulega stopniowej zmianie. Opisy krain są tak rozbudowane i miejscami skomplikowane, że ma się wrażenie, jakby zieleń Rohanu czy mrok Mordoru były na wyciągnięcie ręki.

Momentami nie mogłam znieść dialogów. Jak dla mnie były zbyt oficjalne i sztywne, ale po chwili uświadamiałam sobie, że to jest "Władca Pierścieni" wydana w 1955 roku, a więc nie powinnam doszukiwać się potocznych rozmówek czy chociażby takich, jakie są we współczesnych książkach fantasy, bo to nie ma sensu. Inna książka, inny czas, koniec dyskusji.


Odnalazłam się w tym świecie i wydarzeniach. A już najbardziej w bitwach (Bitwa o Helmowy Jar), jako że uwielbiam wprost książki, w których aż słychać dźwięk oręża. Cała opowieść jednak przypomina baśń bardziej niż się spodziewałam. Z czasem przestało to mieć znaczenie i książki były tak bliskie memu sercu, że z trudem oddałam je do biblioteki. Teraz planuję zrobić sobie małe "przypomnienie" i przeczytać całą serię od nowa, tym razem jako bardziej doświadczony czytelnik. Polecam gorąco.

Co tu dużo mówić- dzieła Tolkiena (bo na takie określenie zasługują jego książki) łączą pokolenia. Jest to jedna z niewielu książek, której fani mogą należeć do różnych grup wiekowych i wciąż się nią zachwycać.

Na wstępie napiszę, że za te książki nie można się zabierać na zasadzie "A, przeczytam pół rozdziału", bo to nie wypadli. Albo się czyta od razu po co najmniej...