Zrobię tutaj wyjątek i ocenię oraz oznaczę jako przeczytaną, nie do końca przeczytaną książkę, ale ponieważ to zbiór 3 powieści, a pierwszą przeczytałem w całości, to pozwolę sobie na ten wyjątek.

W sumie chciałem przeczytać przede wszystkim "Osiem cztery", znalazłem takie wydanie, więc skomentuję to, ale po kolei...

"Osiem cztery" to powieść o ćpaniu i narkomanach... a nie, przepraszam, licealistach. Nie trafiła do mnie w ogóle, do tego jest nudna i język dla mnie zupełnie niestrawny (ale to już mnie nie dziwi... zawsze jak inni chwalą że taki piękny język, to już od razu powinienem wiedzieć, że mi się nie spodoba ;) ).
Autor popełnił samobójstwo w wieku 23 lat... po tym co przeczytałem, muszę przyznać że nawet i się nie dziwię... (w sensie: nie mówię tego ironicznie, po prostu jeśli tak wyglądało jego życie, to się nie dziwię).

"Bombla" przeczytałem/przesłuchałem do połowy - na pewno lepsze niż "Osiem cztery", trochę bardziej wciąga, trochę przystępniej napisane. Ale i tak mam wrażenie, że nic do mojego życia nie wnosi, więc w tym momencie sobie odpuszczę.

"Bocian i Lola" - przesłuchałem 15 minut, żeby się zapoznać - tu powrót do stylu jak w "Osiem cztery", chyba mi wystarczy.

Albo to ze mną jest coś nie tak albo po prostu nie każda książka jest dla każdego, ale dawno się tak przy żadnej nie umęczyłem.

(czytana/słuchana: 15-16.04.2024, Legimi)
1/5 [3/10]

Zrobię tutaj wyjątek i ocenię oraz oznaczę jako przeczytaną, nie do końca przeczytaną książkę, ale ponieważ to zbiór 3 powieści, a pierwszą przeczytałem w całości, to pozwolę sobie na ten wyjątek.

W sumie chciałem przeczytać przede wszystkim "Osiem cztery", znalazłem takie wydanie, więc skomentuję to, ale po kolei...

"Osiem cztery" to powieść o ćpaniu i narkomanach... a...

Zazwyczaj trudno ocenić zbiór kilku opowiadań czy powieści, w tym przypadku jednak nie mam wątpliwości, wszystkie są bowiem rewelacyjne. Napisane na przestrzeni zaledwie kilku lat doskonale obrazują przemiany Nahacza jako pisarza. I to pisarza przez duże P, pisarza od pierwszych stron '84'. Obrazują również przemiany Nahacza jako człowieka - nastolatka wchodzącego w dorosłość w niezwykle szybkim tempie, w tempie, które okazało się dla niego zabójcze.

Zazwyczaj trudno ocenić zbiór kilku opowiadań czy powieści, w tym przypadku jednak nie mam wątpliwości, wszystkie są bowiem rewelacyjne. Napisane na przestrzeni zaledwie kilku lat doskonale obrazują przemiany Nahacza jako pisarza. I to pisarza przez duże P, pisarza od pierwszych stron '84'. Obrazują również przemiany Nahacza jako człowieka - nastolatka wchodzącego w...

Co prawda pijacko-narkotyczne strumienie świadomości to nie jest typ literatury, którym się pasjonuję trzeba jednak przyznać, że Nahacz świetnie te strumienie potrafił zapisywać, zdania mają świetny rytm, momentami mocno transowy, świetnie skonstruowane, bogaty wokabularz, że się tak wyrażę ;).
Bardzo podobał mi się 'Bombel' bo on się nieco odróżnia od pozostałych dwóch powieści. Jest jednocześnie próbą penetracji psychiki i umysłowości menela, jak również szersza obserwacja socjologiczna. Bardzo fajne.

Co prawda pijacko-narkotyczne strumienie świadomości to nie jest typ literatury, którym się pasjonuję trzeba jednak przyznać, że Nahacz świetnie te strumienie potrafił zapisywać, zdania mają świetny rytm, momentami mocno transowy, świetnie skonstruowane, bogaty wokabularz, że się tak wyrażę ;).
Bardzo podobał mi się 'Bombel' bo on się nieco odróżnia od pozostałych dwóch...

Trzy w jednym. Wydanie wspólne. Trudno jednak wrzucić te powieści do jednego worka. Zatem po kolei: Osiem cztery: trip na grzybkach. Stracone pokolenie, bez ideałów, bez pasji, bez przyszłości. Tylko chlanie, ćpanie i imprezowanie. Byle na chwilę oderwać się od otaczającej rzeczywistości. Tyle, że to imprezowanie ukazane takim jakim jest: z rzyganiem, urwanym filmem, kacem. Nie tak jak pokazują w hamerykańskich filmach. Prawda bije po oczach. Nie jest piękna. Moja ocena :8/10

Bombel: wiejski pijaczek do tego z żółtymi papierami. Monologów tego typu na rynku jest wiele. Ten wyróżnia się właśnie żółtymi papierami, ale w zasadzie sprowadza się do tego samego. Można się przysiąść, poczęstować papierosem i posłuchać. Historie czasem są tylko śmieszne, czasem absurdalne, a czasem niedorzeczne. Tu bez ochów i achów: 6/10

Bocian i Lola: Trip po dragach dla czytelnika bez ćpania (nie moje słowa, ale zgadzam się w 100%) . Najlepsza powieść. Nie wiem na ile to było na podstawie własnych doświadczeń, na ile licentia poetica, ale skłaniam się ku pierwszemu. Absurd goni absurd, odrealnienie bije po oczach. Zdezorientowany jest nie tylko bohater, ale i czytelnik. Byle tylko złapać tę wątłą nić Ariadny… Loli? By nie zatopić się całkowicie w szaleństwie, by dać radę odróżnić fikcję od rzeczywistości, by wypłynąć na powierzchnię, złapać to co ważne. Nie jest łatwo nadążyć. Warto jednak się skupić. Moja ocena: 8/10

Trzy w jednym. Wydanie wspólne. Trudno jednak wrzucić te powieści do jednego worka. Zatem po kolei: Osiem cztery: trip na grzybkach. Stracone pokolenie, bez ideałów, bez pasji, bez przyszłości. Tylko chlanie, ćpanie i imprezowanie. Byle na chwilę oderwać się od otaczającej rzeczywistości. Tyle, że to imprezowanie ukazane takim jakim jest: z rzyganiem, urwanym filmem, kacem....

Wydawnictwo Czarne postanowiło  z okazji dwudziestopięciolecia wydać w hołdzie przedwcześnie zmarłemu pisarzowi (popełnił samobójstwo w 2007 roku) trzy z jego powieści: "Osiem cztery", "Bombel", "Bocian i Lola". Pamiętam swoje wrażenia sprzed lat czytając z osobna. Chciałam powrócić do wrażeń. Miałam ku temu możliwość. Historie stanowią zapis trudów życia, problemów natury egzystencjalnej, chronicznej samotności która przychodzi znienacka. Są także doskonałym powrotem do wspomnień, imprez, dni zakrapianych używkami. To podróże w poszukiwaniu samego siebie, sensu. W każdej znalazłam kawałek swojego dorastania. Wiecie, zwyczajnie problemów które dziś po latach wydają się błahe, a wtedy przygniatały swym ciężarem jak głaz. Czuć ból powodowany niemożnością poradzenia sobie z codziennością, żałość, samotność wśród ludzi którą próbował przełykać i  zatuszować. Ogrom w opowieściach chronicznego cierpienia.
To także studium szaleństwa, zwyczajnie problemów które skłoniły autora do ostateczności. A może to halucynacje i brak pomocy były do tego powodem?Już się nie dowiemy. Niestety. Język powoduje, że czyta się jednym tchem. Humor jest mój - tak chcę napisać. Płynie się przez historie wracając pamięcią do chwil w których serce klękało. Do dni w których miłość była złudnym drogowskazem, gdy alkohol prowadził do zguby. Gdybym chciała opisać każdą z nich z osobna pewnie musiałabym swój elaborat zawrzeć w ogromie komentarzy pod postem. Jasne, mogłabym się przyczepić do trywialności niektórych ze zdań, ale tego nie zrobię. Nie potrafię. Siłował się autor z życiem okrutnie, ale też go doświadczał każdym ze zmysłów boleśnie. Gdybym miała zebrać wrażenia  i jednym słowem podsumować wszystkie... Z pewnością byłoby to slowo "wrażliwość", i niezwykła wręcz umiejętność obserwowania otaczającej rzeczywistości, meandrów ludzkiej natury. To niepowetowana strata, że ten laureat Nagrody Fundacji Literackiej Natalii Gall i Ryszarda Polaka 2003 już nic nie napisze. Sięgnijcie jeśli macie ochotę na emocjonalny rollercouster pokazujący tożsamość i potwarz tak wielu z nas.

Wydawnictwo Czarne postanowiło  z okazji dwudziestopięciolecia wydać w hołdzie przedwcześnie zmarłemu pisarzowi (popełnił samobójstwo w 2007 roku) trzy z jego powieści: "Osiem cztery", "Bombel", "Bocian i Lola". Pamiętam swoje wrażenia sprzed lat czytając z osobna. Chciałam powrócić do wrażeń. Miałam ku temu możliwość. Historie stanowią zapis trudów życia, problemów natury...