Varia
228
Najnowsze artykuły
ArtykułyTo do tych pisarek należał ostatni rok. Znamy finalistki Women’s Prize for Fiction 2024
7
ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 1
9
Artykuły„Horror ma budzić koszmary, wciskać kolanem w błoto i pożerać światło dnia” – premiera „Grzechòta”1
Artykuły17. Nagroda Literacka Warszawy. Znamy 15 nominowanych tytułów2
Popularne wyszukiwania
- Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2021
2009
2008Ludzie, miasta. Literatura Białorusi, Niemiec, Polski i Ukrainy. Antologia tekstów161 czytelników 2 opinie2008
2005
2004
2004
2003Powiązane treści
Niezwykłe przygody Roberta Robura Mirosław Nahacz
Dystopijno-psychodeliczny thrillero-kryminał? Gęsty, dobry język, ale męczący. Ogrom pracy, to na pewno. Od połowy książki traciłem coraz bardziej zaangażowanie w lekturę. Jest to coś innego niż jego wcześniejsza twórczość. Wcześniej ("Bocian i Lola") mamy rzeczywistość plastyczną, rozpadającą się, a tu natłok dookreślania jej opisami i ścisłe rzeźbienie fabuły, aż do przesady, bez chwili wytchnienia. To jest bardzo fabularne i bardzo filmowe. Tony dobrych, ale męczących, ścisłych opisów. Owszem, język jest świetny, ale jest go za dużo. A fabuła jest bardziej jak z thrillera. Prawie bez zwolnień tempa, aż do końcowej części. Do tego elementy sensacji/akcji. Trochę jak Dick na sterydach. Trzecia część trochę upuszcza ciśnienia, ale jest już za późno. Za dużo intrygi, sensacji i męczących opisów, by mi się spodobało jako całość. PS. O zakończeniu - ważne: wydaje się, że cała ta długa, męcząca intryga może być kamuflażem do wyrażenie zakończenia, które jest wg mnie o planach samobójczych autora. Jest to tak dosadnie wyrażone na tych 2, może 3 kartkach na ponad 500 całości, że nie sposób nie utożsamiać Robura, a przynajmniej tego końcowego fragmentu z Nahaczem. Dlatego mam wrażenie, może mylne, że miał plany na takie zakończenie życia, a ta książka jest pożegnaniem/wielkim literackim żartem, który na końcu uchyla rąbka tajemnicy. I tego nie sposób oceniać w kategorii gwiazdek, zwłaszcza jak ktoś lubi autora. Zaś sama książka to takie 7/10, przy czym jak komuś nie przeszkadza męcząca dla mnie jazda z intrygą opisywaną gęstymi, długim tekstem, to na pewno może być to dużo więcej. Koniec jest porażający, jeśli ktoś czuł jego pisanie. Jednak gdybym miał oceniać jego 4 książki, to "Bocian i Lola" jest najlepsza, potem reszta, a ostatnia formalnie jednak niżej. "Bombla" traktuję jako świetny eksperyment z monologów, być może częściowo opartych na nagrywaniu - o to "podejrzewam" Nahacza:) - a 84 jako długie opowiadanie/mikropowieść, więc ciężko je porównywać na równych zasadach z dwoma ostatnimi pozycjami. PS.2. Chyba się śpieszył z realizowaniem swojej decyzji - stąd może zgrzyt z Czarnym i również niedokończenie wydawania z Prószyńskim w normalny sposób. Nie oceniam jego decyzji, ale jest tak jasno widoczna w zakończeniu... Ciekawe, czy bliscy to czytali jak pisał.Bombel Mirosław Nahacz
Mirosław Nahacz był bystry i utalentowany. To o nim Stasiuk mówi z wielkim uznaniem i żalem. Bo tego żalu nie sposób uniknąć, gdy w wieku ledwie 23 lat, odchodzi obiecujący autor. Wydawnictwo Czarne zebrało tej wiosny trzy niewielkie powieści, które ukazały się za życia Nahacza. Ja poznałam go od "Bombla" - monologu z ławeczki na pustym wiejskim przystanku. Piszę o jednej z powieści, dlatego tutaj. Odsyłam także do wspomnianego, jubileuszowego zbioru. Człowiek w sile wieku potrzebuje stada, towarzystwa, stałego zajęcia, poczucia bycia potrzebnym. Czegoś, co poza byciem fajnym kumplem od kielicha i tym, który po rowach zasypia, nada jakikolwiek kierunek egzystencji. Gdy odcinają wieś od świata, bo się pakaesu tam puszczać nie opłaca, gdy miejska praca wypycha za drzwi, to już się starać jakoś nie chce. Łatwiej ukraść, wypić i zatracić się w tym niby życiu, w tej plątaninie lenistwa, samozagłady i żalu, który jeśli wypływa z ust bohatera to słowami tak pięknymi, tęsknym i pełnymi poezji, że to aż zdumiewa. Bijatyka, fajki, wino. Dialog z samym sobą, który trochę go śmieszy, trochę wkurza ale gdy się tak do siebie gada to i ciekawych rzeczy dowiedzieć się można. Bo jest wtedy i miłość do słowackiej Cyganki choć naród znienawidzony pokoleniami, bo jest wspomnienie kumpli, na przykład tego co "szedł i umarł" a słońce rzeźbi w kurzu zapomnianej drogi piękne, ulotne obrazy. Usiadłam przy tym wiejskim pijaczku i jakbym czytała o Nahaczu za 15 lat. Czy gdyby nie umarł młodo byłby nim? A może zupełnie nie. Może to łowienie ryb, oszustwa i czekanie na butelkę jako symbol przyjaźni, byłoby niemożliwe w świecie, w którym słowa pięknie grają. W świecie, gdzie obok ławeczki nie leży ludzki "kawałek padliny" a Bombel nie czeka. "I teraz jest prawie tak, jakby ktoś mnie słuchał, jakbym nie mówił całkiem tylko do siebie, tylko jakby mnie coś podsłuchiwało, jakiś szum, nie wiadomo co." A ten język Moi Mili to jakby naturszczyk wciął się za bary z poetą. Cdn. Dziękuję Wydawnictwu CzarnePopularne w kategorii książek autora
Popularni autorzy
