Eulalia, zwana Cayenne, jak na królową jest dość młoda, bo ma zaledwie siedemnaście lat. Jednak mimo swego krótkiego życia, zdążyła już doświadczyć kilku smutnych przeżyć, w tym śmierci najbliższych. Gdy Cayenne ma objąć panowanie nad Królestwem Magnolii, czuje przede wszystkim zagubienie. Postanawia dowiedzieć się więcej o sobie samej i w tym celu wyrusza na wyprawę. Przypadkowo trafia do Soer Ethél - lasu zamieszkanego przez elfy. Tam będzie miała okazję przyjrzeć się bliżej życiu i zwyczajom tych uroczych stworzeń. A także poznać lepiej swoją duszę i przeznaczenie.

"Królowa Magnolii" to opowieść napisana bardzo poetyckim stylem. Autorka z dużą wrażliwością pisze o najprostszych, ludzkich sprawach, wskazując przy tym na najważniejsze życiowe wartości.

Królestwo elfów zostało pokazane jako miejsce, w którym ludzie żyją pełnią życia. Potrafią cieszyć się pięknem natury i swoją obecnością. Nie potrzebują praktycznie niczego posiadać, by być szczęśliwi. Odnoszą się do siebie z szacunkiem i życzliwością. Czytanie o takich relacjach i prostych uciechach to dość miła odskocznia od rzeczywistości.

Książkę określiłabym jako bardzo delikatne fantasy. Prawdopodobnie trafi bardziej do dzieci niż dorosłych. Mnie jako dorosłą czytelniczkę troszkę wynudziło. Czekałam na większy rozwój akcji i choć trochę pazura. Czasem jednak warto wyjść ze swojej strefy komfortu i spróbować czegoś innego, chociażby po to, by po ciężkim dniu wyobrazić sobie hasanie po lesie w gronie elfów.

Eulalia, zwana Cayenne, jak na królową jest dość młoda, bo ma zaledwie siedemnaście lat. Jednak mimo swego krótkiego życia, zdążyła już doświadczyć kilku smutnych przeżyć, w tym śmierci najbliższych. Gdy Cayenne ma objąć panowanie nad Królestwem Magnolii, czuje przede wszystkim zagubienie. Postanawia dowiedzieć się więcej o sobie samej i w tym celu wyrusza na wyprawę....

Gdyby to była kategoria książek dla dzieci, to pewnie dałabym wyższą ocenę. To jednak miało być fantasy. Można byłoby to podsumować określeniem - różowy puchaty jednorożec posypany cukrem. To prawda, że wobec brutalności i smutku wielu książek z tej kategorii jest to dobra odmiana, ale w sumie jest to nudne, rozwleczone na wiele stron. Ciągle czekałam, że akcja trochę ruszy z kopyta - może zresztą ruszyła później, ale przeczytałam tylko 65%, nie dałam więcej rady.

Gdyby to była kategoria książek dla dzieci, to pewnie dałabym wyższą ocenę. To jednak miało być fantasy. Można byłoby to podsumować określeniem - różowy puchaty jednorożec posypany cukrem. To prawda, że wobec brutalności i smutku wielu książek z tej kategorii jest to dobra odmiana, ale w sumie jest to nudne, rozwleczone na wiele stron. Ciągle czekałam, że akcja trochę ruszy...

Pozytywna i pełna ciepła opowieść. Cudowna na długie zimowe wieczory. Wciąga czytelnika w swój piękny świat jednocześnie pozostawiając go w dobrym stanie.

Pozytywna i pełna ciepła opowieść. Cudowna na długie zimowe wieczory. Wciąga czytelnika w swój piękny świat jednocześnie pozostawiając go w dobrym stanie.

Niebanalna książka, to niby fantasy ale zupełnie inne, bez epatowania nieuzasadnioną brutalnością i brzydotą. Książka pokazuje piękny świat jtoche ma wzór Tolkiena, za którym, czytając dowiadujemy się, że gdzieś tam w głębi duszy tęsknimy. Język, styl pisarski jest przepiękny, bogaty. Widać jak autorka bawi się słowem.

Niebanalna książka, to niby fantasy ale zupełnie inne, bez epatowania nieuzasadnioną brutalnością i brzydotą. Książka pokazuje piękny świat jtoche ma wzór Tolkiena, za którym, czytając dowiadujemy się, że gdzieś tam w głębi duszy tęsknimy. Język, styl pisarski jest przepiękny, bogaty. Widać jak autorka bawi się słowem.

epopeja o elfach - to lubię!:)

epopeja o elfach - to lubię!:)

Cudowna, pełna "pozytywnej magii" literackiej książka :)

Cudowna, pełna "pozytywnej magii" literackiej książka :)