Co tu dużo pisać - arcydzieło ze szkoły Annales. Drugi tom to mniej samego Śródziemnomorza i jego mieszkańców a więcej faktów, wojen, traktaktów, czyli wydarzeń typowych dla "klasycznych" syntez, ale ponownie autor każe nam spojrzeć na to z szerszej perspektywy pokazując, że zmiany nie zachodzą z dnia na dzień a niepostrzeżenie na przestrzeni dekad.

Co tu dużo pisać - arcydzieło ze szkoły Annales. Drugi tom to mniej samego Śródziemnomorza i jego mieszkańców a więcej faktów, wojen, traktaktów, czyli wydarzeń typowych dla "klasycznych" syntez, ale ponownie autor każe nam spojrzeć na to z szerszej perspektywy pokazując, że zmiany nie zachodzą z dnia na dzień a niepostrzeżenie na przestrzeni dekad.

Drugi tom wielkiego dzieła mistrza szkoły "Annales" nie odbiega poziomem od pierwszego. Dalej mamy do czynienia z niesamowitym bogactwem treści zaprezentowanym w doskonałym i strawnym stylu. Nie chcąc wchodzić w opisywanie przedmiotu książki (tutaj każdy może zajrzeć do spisu rzeczy),chciałbym się skupić na przedstawieniu kilku, z licznych przenikliwych spostrzeżeń i uwag Fernanda Braudela. W obu tomach jest ich oczywiście bez liku. Nie sposób też przytoczyć choćby jednego procenta całości. Niemniej jednak, dla zobrazowania stylu i metody autora, warto zacytować najbardziej (w mojej ocenie) symptomatyczne: 1) o walce klasowej - "Przecież my historycy posługujemy się wieloma słowami, które sami ukuliśmy: feudalizm, burżuazja, kapitalizm, nie zawsze zdając sobie dokładnie sprawę z różnych rzeczywistości, jakie w zależności od epoki odpowiadają tym określeniom. Kwestia słów... Jeżeli mianem walki klasowej określimy po prostu owe bratobójcze zemsty, kłamstwa, fałszywe świadectwa, niech to będzie walka klasowa!"; 2) o Turkach i ich przeciwnikach w Europie - "Turcy mimo dyscypliny, fanatyzmu i wysokiej jakości swej jazdy oraz wyposażenia nie byliby w stanie skutecznie walczyć z Zachodem, gdyby nie różnice, kłótnie i zdrady osłabiające ich przeciwników"; 3) o słabszych - "Mówię to bez żadnej szczególnej skłonności, jestem człowiekiem dzisiejszych czasów, i cokolwiek by się zdarzyło, jestem po stronie tych, których wolność, ciała, dobra i przekonania są zagrożone. Zatem w przypadku Hiszpanii jestem po stronie Żydów, conversos, protestantów (...)".
Truizmem jest stwierdzenie, że dzieło Braudela należy do klasyki światowej historiografii. Sądzę jednak, że bez zapoznania się z nim ciężko zrozumieć, jak wielki wpływ wywarło ono na naukę historii w drugiej połowie XX wieku.
Każdy kto interesuje się trochę bardziej tą nauką, powinien sięgnąć po prace Fernanda Braudela.

Drugi tom wielkiego dzieła mistrza szkoły "Annales" nie odbiega poziomem od pierwszego. Dalej mamy do czynienia z niesamowitym bogactwem treści zaprezentowanym w doskonałym i strawnym stylu. Nie chcąc wchodzić w opisywanie przedmiotu książki (tutaj każdy może zajrzeć do spisu rzeczy),chciałbym się skupić na przedstawieniu kilku, z licznych przenikliwych spostrzeżeń i uwag...

Drugi tom polskiego wydania można podzielić na dwie części. Pierwsza z nich jest zasadniczo naturalną kontynuacją tekstu, który można spotkać w tomie pierwszym. Braudel kontynuuje swoje rozważania, tym razem poruszając temat społeczeństw zamieszkujących obszar Morza Śródziemnego koncentrując się na Moryskach czy Żydach. Autor porusza także tematy korsarstwa czy bandytyzmu na omawianym obszarze. Druga część tomu przybliża już zagadnienia polityczne świata śródziemnomorskiego w epoce Filipa II i jest to już typowy, klasyczny wykład przedstawiający najważniejsze wydarzenia tamtego okresu. Nie brakło więc opisów walk o Tunis czy Maltę, bitwy o Dżerbę oraz pod Lepanto, rozważań dyplomatycznych między chrześcijanami a muzułmanami, omówienia utworzenia Ligi Świętej czy wojny w Grenadzie. Jeśli chodzi o tom II, to rzuca się w oczy dużo mniejsza liczba ilość wykresów oraz tabel, trochę brakuje mi map czy planów bitew, co mogło by ułatwić spojrzenie na temat pod kątem militarnym. Odnosząc się jeszcze do całości wydania, szkoda, że nie przetłumaczono cytatów z obcych języków (np. włoskiego),jest to jednak spore utrudnienie podczas lektury.

Drugi tom polskiego wydania można podzielić na dwie części. Pierwsza z nich jest zasadniczo naturalną kontynuacją tekstu, który można spotkać w tomie pierwszym. Braudel kontynuuje swoje rozważania, tym razem poruszając temat społeczeństw zamieszkujących obszar Morza Śródziemnego koncentrując się na Moryskach czy Żydach. Autor porusza także tematy korsarstwa czy bandytyzmu...