Nie czytało mi się tej książki najlepiej ani nie wyniosłam z niej wiele. Dodatkowo bardzo przeszkadzał mi styl większości felietonów - zwłaszcza Martyna Taniguchi używa połączenia zwrotów grzecznościowych z językiem potocznym, co bardzo mi przeszkadzało. Przyzwyczaiłam się do stylu naukowego - może to to. Albo: odzwyczaiłam się od stylu, którym kiedyś pisano artykuły w czasopismach poświęconych mandze.
Właśnie, manga. Większość tekstów w zbiorku dotyczy jej i o ile rozumiem, że dziesięć lat temu trzeba było ludziom tłumaczyć, że japoński komiks może być wartościowy (niestety, czasem nadal trzeba...), o tyle nie jestem dobrą adresatką takich tekstów, bo sporo się ich swego czasu naczytałam. A mangę doceniam.
Teksty na inne tematy? Ślizganie się po powierzchni. Autorom brak przygotowania kulturoznawczego i książka w porównaniu z pracami choćby Tubielewicz wypada słabo. Trudno powiedzieć, dla kogo jest przeznaczona. Dla osób mających już jakąś wiedzę o Japonii będzie za powierzchowna. Może więc dotrze do nowych pokoleń miłośników mangi? Pewnie tak. Im polecam - ci, którzy szukają czegoś więcej mogą sobie darować.

Nie czytało mi się tej książki najlepiej ani nie wyniosłam z niej wiele. Dodatkowo bardzo przeszkadzał mi styl większości felietonów - zwłaszcza Martyna Taniguchi używa połączenia zwrotów grzecznościowych z językiem potocznym, co bardzo mi przeszkadzało. Przyzwyczaiłam się do stylu naukowego - może to to. Albo: odzwyczaiłam się od stylu, którym kiedyś pisano artykuły w...